nga Giulia Marcenaro
Hap derën e përparme të shtëpisë, dal edhe vetëm për të shkuar rreth bllokut me babanë tim. Nuk e kam imagjinuar kurrë që veprimet e vogla, të cilat në jetën time do t’i kem përsëritur mekanikisht qindra e mijëra herë, mund të më bëjnë të lumtur sot. Ky është mësimi i vogël i madh që erdhi pas këtyre muajve të izolimit të detyruar: për të marrë gëzim nga gjëra të parëndësishme, për të hapur sytë tanë përpara mundësive që deri dje dukeshin si të mirëqena.
Sot, është një paradoks, jam më e vetëdijshme për fatin tim, vlerësoj momentet e lirisë që gjithmonë i kam konsideruar si të duhura. Motrat e mia të padurueshme janë pak më pak të padurueshme, madje edhe me shoqërinë e tyre të rezervuara, vetëm në disa raste, surpriza të këndshme.
Një video-telefonatë me gjyshërit e mi, të cilët janë të burgosur gjithashtu dhe ende të shëndetshëm, të qeshur, teknologjikisht, por, përkundër kësaj, të pranishëm: Më në fund e kuptoj se sa e privilegjuar është t’i kesh pranë.
Unë jam një vajzë me fat: e ndiej vetëm tani. Ndoshta, është hera e parë. Edhe shkolla, e cila, siç e imagjinoj për shumë, deri në mars ishte dashuri, por edhe “urrejtje”, sot më mungon për vdekje, dhe thjesht ideja për të të rikthyer, më lë me një vështrim buzëqeshur, si pas një dite të gjatë dimri të cilat fillojnë të zgjaten përsëri.
Ja, sot për mua lumturia qëndron në këtë vetëdije të re, në aftësinë time të rinovuar për të ditur të vlerësoj atë që kam.
Përgatiti Orjona Tresa / Burimi WEB
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
