Është tepër vonë për të dashuruar, për të filluar nga e para, për të ndryshuar zakone, për të pasur përvoja të reja, për të takuar njerëz të rinj. Është tepër vonë për t’i bërë të gjitha, sepse kjo listë e shkurtër e gjërave mund të vazhdojë dhe të vazhdojë. Shpesh ndodh që ne fillojmë të shkruajmë në fletën imagjinare të mendjes sonë të gjitha gjërat që nuk mund t’i bëjmë më. Sepse tashmë kemi mbushur 50 vjeç dhe kjo moshë na kujton gjithçka që kemi humbur dhe që nuk mund t’i kemi më.
Pra, nëse jemi vetëm, ndoshta kështu do të qëndrojmë deri në ditët e fundit të jetës, të destinuar të heqim dorë nga ndarja dhe marrëdhëniet. Dhe nëse nuk jemi të dashuruar është e sigurt që kemi humbur mundësinë për të qenë në të gjitha ato marrëdhënie që janë rrënuar vitet e mëparshme. Dhe nëse nuk jemi të lumtur, ndoshta nuk do të jemi më kurrë. Sepse si ta gjesh lumturinë në këtë moshë?
Asnjëherë nuk është vonë
Gjysmë shekulli duket si një përjetësi kur e gjejmë veten duke folur për të me dikë, por duke parë mbrapa kuptojmë se sa shpejt kanë kaluar këto vite, shumë shpejt. Ndryshimi është i pashmangshëm, është në shpirt dhe trup. Por nuk bëhet fjalë për mbyllje, përkundrazi, por për të mësuar të mirëpresim të renë me vetëdijen e pjekur të viteve tona.
E vërteta është se nuk është kurrë vonë, as në të 50-at e as kurrë. Dhe vetëm nga ky ndërgjegjësim të gjitha ato pyetje që marrin formë në këtë moshë mund të gjejnë përgjigjet e tyre përkatëse. Sepse vjen një moment kur bëhet detyrë të shikosh brenda dhe jashtë, është e nevojshme ta bëjmë për të hetuar emocionet që ndjejmë, marrëdhëniet me të tjerët, përvojat që kemi jetuar, në mënyrë që të mund të ndërtojmë sërish të ardhmen tonë.
Një e ardhme që nuk duhet të kufizohet vetëm në mbijetesë, por që mund të pasurohet dita-ditës me perspektiva dhe ndërgjegjësim të ri. Ndoshta është e vërtetë që duke parë pas do të gjejmë një gjurmë gabimesh dhe dështimesh, por kush është ai njeri që nuk ka gabuar kurrë?
Ndoshta do të pendohemi për disa zgjedhje, për gjëra të bëra dhe të pakryera. Do të na kap nostalgjia për gjithçka që ka qenë dhe mund të ketë qenë. Por është pikërisht ky bagazh i jashtëzakonshëm përjetues që mbajmë me vete, nga i cili duhet të çlirohemi, në mënyrë që të ecim më lehtë. Për të rizbuluar lumturinë, edhe në moshën 50-vjeçare.
Ju kurrë nuk jeni shumë i vjetër për të qenë të lumtur
Edhe nëse perspektivat ndonjëherë duken çarmatosëse, veçanërisht kur është klima e pasigurt e shoqërisë që na kujton se bota në të cilën jetojmë duket e destinuar për pakënaqësi, le të kujtojmë se nuk është kështu. Se ajo që po përjetojmë është një cikël tjetër, ndoshta më i bukuri nëse dimë ta përballojmë, sepse jemi të mëdhenj, të pjekur, sepse kemi mësuar shumë gjëra nga gabimet tona. Dhe falë atyre ne mund të krijojmë vend për fillime dhe transformime të reja.
Në të 50-at ne mund të kthejmë kokën pas, sigurisht, por vetëm për të mësuar të heqim dorë nga keqardhjet dhe inatet. Nuk kemi më nevojë të mbytemi nga pritshmëritë tona dhe të të tjerëve, as ëndrrat e mëdha të fëmijërisë nuk mund të na lëndojnë duke u shpërbërë. Ne e dimë mirë se nuk duhet të ngopeshim me thërrime në dashuri dhe se miqësitë e komoditetit nuk na interesojnë. Ne e dimë këtë sepse kemi pas 50 burime të mrekullueshme gjatë të cilave ne rilindim, çdo herë.
Dhe tani ne kemi një shans për ta bërë atë përsëri dhe për të jetuar këtu dhe tani. Për të korrur frytet e farave të mbjella dhe për t’i shijuar ato, pa shumë përpjekje, dramë apo zhgënjim. Në moshën 50 vjeç e më vonë, ne jemi të lirë të mirëpresim gjithçka rreth nesh. Miqësi të reja dhe të vjetra, marrëdhënie, udhëtime, pasione dhe përvoja. Ne jemi të mençur, të hapur dhe të vetëdijshëm, jemi gati të shijojmë dhuratat e jetës, ato që gjenden në gjërat e vogla. Aty ku fshihet lumturia.
Burimi / https://dilei.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
