Fëmijët nuk janë notat e shkollës. Asgjë nuk mund të jetë më e vërtetë. Megjithatë, nëse zotohet dikush i vendos atje. I shtyp ato në një ekran dhe i bën ato të bëhen numra.
Shumë prej nesh, dua të them prindërit, po vuajnë për vitin e humbur. Një shtyrje, dy, nëse jo tre, provime. Një pesë që mund të ishte gjashtë, dhe kështu me radhë.
Ndihemi keq dhe pyesim veten se çfarë mund të bëjmë më shumë. Ku kemi gabuar?
Asgjë. Vetëm asgjë.
Ndërkohë që të tjerët ndihen të çliruar nga rreziku që kanë shpëtuar ose nga notat e shkëlqyeshme të fëmijës së tyre. Unë do të flas me ju me një zemër në dorë, zemrën e atij që ka dy vajza me aftësi të kufizuara të të mësuarit. Zemra e atyre që kanë parë fëmijë shumë të mirë të idealizuar nga prindërit e tyre, të humbasin në rrugë. Fëmijët e çrregullt arrijnë qëllime të rëndësishme.
Ka shpresë për të gjithë. Nëse i besoni fëmijët tuaj. Fëmijët nuk janë notat. Ne duhet ta kujtojmë këtë në një rast apo në një tjetër.
Dhe mos thuaj: Më vjen keq për të. Na vjen keq për veten. Gjykimi duket si një shpatë në kokat tona. Dhe kjo na bën të ndihemi si prindër të paaftë. Kundër të talentuarve të mirë që dalin si kërpudhat pas çdo cepi në këto raste. Atë, se fëmija ynë është i hutuar, i pamatur ose ndoshta jo. I paqëndrueshëm, me ankth të performancës ose pak reagues. Është e jona. Nga koka deri te këmbët, për të thënë kështu.
Fëmijët nuk janë nota dhe as ne nuk jemi prindër. Ne mund të marrim frymë. Ne duhet të marrim frymë. Ne nuk jemi katër, e as dhjetë. Askush nuk bën bingo.
Duhet ta mbajmë mend, sidomos ne që kemi fëmijë që kompetenca nuk kalon vetëm nga njohuria dhe nuk duhet të jemi të kënaqur për të kërkuar vetëm këtë. Nuk mjafton.
Ekziston një kompetencë për të cilën duhet të shikojmë. Ajo quhet kompetencë njerëzore. Ajo që i bën fëmijët tanë njerëz të mirë.
Ajo që ju lejon të keni tronditje, rënie dhe ngjitje. Por që njëkohësisht ju shpëton nga një botë që vlerëson vetëm fituesit. Quhet respekt, vëmendje, kujdes për tjetrin. Inteligjenca emocionale. Është një aftësi që është gjithmonë e nevojshme. Jashtë dhe brenda shkollës. Që siguron marrëdhënie autentike dhe bujari ndaj njëri-tjetrit. Gjithashtu ju bën të ditur se si të qëndrosh në botë.
Kur fëmijët tanë na thonë: “Shkolla nuk është gjithçka. Më lini vetëm”. Ata kanë të drejtë. Shkolla është gjithçka për ne prindërit, kur nuk kemi asgjë tjetër. Kur njehsori për të parë dhe vlerësuar fëmijët tanë janë ato numra matematikor që na shfajësojnë ose na dënojnë. Kjo është arsyeja pse rezultatet bëhen tragjedi. Ne vlerësojmë veten.
Është më e lehtë të qëndrosh atje, brenda atij rezultati të shkollës, sesa të gjesh qëndrime, për të kuptuar plotësisht se kush është fëmija ynë. Duhet durim dhe këmbëngulje. Një udhëtim i gjatë drejt pranimit. Ndonjëherë ai zgjat përgjithmonë.
Jo të gjithë janë të aftë. Jo në të njëjtën kohë. Disa do të luftojnë gjithmonë. Edhe kur janë rritur.
A do të jenë ata humbës? Jo.
Ata do të humbasin shumë dhe nganjëherë do të fitojnë. Por në lidhje me veten. Dhe për mua nuk do të jenë kurrë trofe. Jo për mua. Jo në muret e shtëpisë sime, të cilat në rrugë janë të pakta.
Vajza ime e madhe e kaloi një lëndë me notën 5. Ajo u gëzua, sepse ishte në rrezik për dy lëndë. Ajo më pyeti nëse isha i lumtur. Por ajo, me ose pa marrjen e provimeve, do të kishte pasur të njëjtën vlerë. Ndonjëherë një refuzim është shumë i nevojshëm dhe herë të tjera më pak. Ndonjëherë është i merituar, ndonjëherë i padrejtë. Por a nuk është edhe ekzistenca jonë?
Shkolla nuk është tregues i lumturisë dhe suksesit në jetë. Të paktën jo i vetmi. Kompetenca njerëzore po. Ne shikojmë për këtë, kur pjesa tjetër nuk është e dukshme për syrin. Le t’ia lëmë dhjetat prindërve fitimtarë. Le të marrim mbetjet. Ato mbetje që bëjnë dallimin në jetë.
Përkrahni fëmijët tuaj, do të thoja.
Bëhu katër, por si dikush që ka rëndësi në botë, ju thoni katër më të mirët.
Ji i lumtur për veten dhe për fëmijët e tu. Përkundër shkollës, e cila herët a vonë mbaron. Pjesa tjetër është ekzistenca.
Burimi / sosdonne.com
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
