Çfarë e dallon njeriun modern nga speciet e tjera të zhdukura të gjinisë Homo, siç janë Neandertalët dhe Denisovans? Nga pikëpamja gjenetike, shumë pak: sipas një studimi të sapo publikuar në Science Advances, vetëm një pjesë e vogël e ADN -së sonë, midis 1.5% dhe 7% të totalit, është “ekskluzive” e Homo sapiens dhe nuk ndahet me ndonjë “kushëri” tjetër të lashtë. Këto përfundime bazohen në një mjet që ka bërë të mundur krahasimin e kodit tonë gjenetik me atë të specieve të tjera hominide me të cilat, në të kaluarën, ne kemi kaluar disa herë.
Vetëm e jona. Siç e dimë, njeriu modern ndan disa pjesë të ADN -së me Neandertalët dhe me një specie tjetër të zhdukur, Denisovasit; të dy u çiftëzuan me paraardhësit tanë sapiens dhe kaluan një pjesë të trashëgimisë gjenetike tek pasardhësit e tyre. Problemi është se pjesa e gjeneve të specieve të tjera që mund të gjurmohen në ADN ndryshon nga personi në person: individë të ndryshëm ndajnë pjesë të ndryshme të gjenomit me Neandertalët dhe Denisovasit. Në studimin e ri, Nathan Schaefer, një biolog llogaritës në Universitetin e Kalifornisë, kërkoi të identifikonte gjenet e ADN-së njerëzore që janë unike për Homo sapiens dhe nuk janë ndarë kurrë me specie të tjera të zhdukura.
Është një problem i vështirë statistikor: dy njerëz nga pjesë të ndryshme të planetit mund të kenë 2% të ADN -së Neandertale të “njollosur” në të gjithë gjenomin, por ndajnë shumë pak ADN Neandertal midis tyre (sepse secili ka trashëguar karakteristika gjenetike nga speciet e zhdukura të ndryshme). Për t’u kthyer në pjesën ekskluzivisht njerëzore të ADN -së, Shaefer dhe kolegët kanë zhvilluar një algoritëm që na lejon të vlerësojmë se sa nga materiali gjenetik i specieve tona vjen nga njerëzit arkaikë, të cilët kanë lindur si sapiens, ashtu edhe neandertalët dhe denisovianët dhe si rezulton nga kryqëzimet pasuese midis këtyre specieve “pasardhëse”. Mjeti, i quajtur Speedy Ancestral Recombination Graph Estimator (SARGE), ka punuar në 279 gjenome moderne njerëzore, dy gjenome Neandertalësh dhe një në Njeriun e Denisovës.
Bërthama e fortë. Vetëm 7% e ADN -së sonë ndahet ekskluzivisht me ekzemplarë të tjerë të njeriut modern dhe jo me kushërinj të ndryshëm paraardhës. Por nëse kërkojmë pjesën e gjenomit që është unike për specien tonë dhe gjithashtu e ndarë nga të gjitha qeniet njerëzore në botë, pavarësisht nga vendi i origjinës, atëherë arrijmë në një fraksion edhe më të vogël, të barabartë me 1.5% të totalit. Kjo pjesë e vogël e ADN -së mund të përmbajë atë që na dallon ne si specie: jo çuditërisht, sipas autorëve të studimit, një pjesë e saj përbëhet nga mutacione të përfshira në zhvillimin e neuroneve dhe funksionet e trurit.
Një proces gradual. Këto mutacione specifike gjenetike nuk u shfaqën brenda natës, por ndodhën gjatë qindra mijëra viteve. Analiza e mjetit SARGE identifikoi dy valë kryesore të mutacioneve që çuan në nënshkrimin tonë unik dhe të njohur gjenetik, një rreth 600,000 vjet më parë dhe një afërsisht 200,000 vjet më parë. Ai gjithashtu konfirmoi të paktën një valë të kryqëzimit midis paraardhësve të të gjithë tokësorëve jo-Afrikanë dhe Neandertalëve, si dhe kryqëzimin e sapiens, neandertalëve dhe denisovanëve në rajone të ndryshme të Euroazisë dhe Oqeanisë.
Hapi tjetër do të jetë përcaktimi më i saktë i asaj që shkaktojnë këto mutacione dhe çfarë përparësie evolucionare na kanë dhënë. Edhe pse një përqindje shumë e vogël, përfundon Schaefer, ky lloj zbulimi është arsyeja pse shkencëtarët po heqin dorë nga mendimi se ne njerëzit jemi kaq të ndryshëm nga Neandertalët.
Burimi / https://www.focus.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
