Si ti ashtu edhe unë dhe pjesa tjetër e botës jemi të ndryshëm. Ju mbani historinë tuaj të vogël të madhe brenda, të tjerët mbajnë të tyren dhe unë timin dhe, pavarësisht nëse e dimë apo jo, ne mendojmë se e jona është shumë më reale se të tjerët. Ajo që mund të mos dini është se mënyra se si veproni flet shumë për atë që keni përjetuar.
Pikërisht, në mënyrë të pavetëdijshme, ne e zmadhojmë atë që kemi përjetuar dhe e zvogëlojmë atë që nuk e kemi përjetuar: ndërsa jam rritur e kam kuptuar se jemi ato që kemi përjetuar dhe se, për rrjedhojë, veprojmë në mënyrë koherente me të. Kur ne e dimë se çfarë kuptimi kanë gjërat dhe faktet, është kur vërtet u japim atyre vlerën që kanë.
Ti më njeh kur e kupton se çfarë kam pas
Për të njëjtën arsye që flasim pa ditur për shumë nga temat për të cilat na jepet mundësia, guxojmë të japim mendimin tonë për njerëzit e tjerë pa i njohur ata. Domethënë ne flasim, japim mendimet tona, madje gjykojmë se nuk e kemi përjetuar, sepse situata nuk na ka prekur lëkurën. Për të gjitha këto, unë mund të di se kush është në të vërtetë dikush nëse zhvishet me mua dhe sillet me gjithë thelbin e tij: mbi çdo gjë tjetër, mënyra e sjelljes, e të folurit, e dijes se si të vendoset në situata të caktuara, si veprojnë, është. mënyra më e mirë që ai ka për të më mësuar se çfarë e formon atë si person.
E vërteta është se edhe kur nuk bëjmë asgjë, diçka na ndodh. Është diçka sikur jeta nuk na jep mundësinë të mos e jetojmë : ndodh dhe nëse nuk e ndjek, të tërheq zvarrë poshtë. Ne nuk mund të ndalojmë së përjetuari gjërat dhe nuk mund të vendosim që asgjë të mos na ndodhë. Ajo që ne mund të bëjmë është të përfaqësojmë mësimin tonë me veprimet tona: ju veproni dhe i bëni ata t’ju njohin për këtë.
Mënyra se si ne veprojmë na bën të ndryshëm sepse jetojmë dhe ndihemi ndryshe
Për fat apo fatkeqësi në jetën tonë, kujtojmë momentet dhe situatat që na shënjojnë përgjithmonë dhe, saktë, janë ato që kur i lëmë ose detyrohemi t’i lëmë, na transformojnë. Ato gjëra të vogla të mëdha që na drejtojnë në një pikë të historisë sonë janë ato që na mësojnë dhe ato që janë bërë shtigje individuale të të mësuarit. Në shumë raste këto rrugë mësimi varen nga vullneti dhe vendosmëria që ne arrijmë të vëmë në jetë, gjithashtu nga pasojat e veprimeve tona, pak fat dhe guxim, ndonjë ndihmë e jashtme etj. Sidoqoftë, të tillë jemi dhe në bazë të asaj që jemi, ne sillemi. Kjo veçori e qenësishme reflektohet shumë mirë në atë që ju jeni ajo që bëni dhe çfarë mendoni dhe nëse ato nuk janë të pajtueshme, nuk jeni të besueshëm. Natyrisht jo, sepse ne nuk mund të heqim qafe gjithçka që mbajmë brenda, që na bën të ndryshëm dhe që mund të ndihemi vetëm në një mënyrë të caktuar. Emocionet tona na bëjnë unikë dhe po ashtu edhe rrënja nga lindin ato.
Maturia është një mike e madhe
Emocionet për të cilat po flisnim janë disa nga nuancat më delikate që kemi, ndaj sa herë që duam t’i afrohemi dikujt dhe ta kuptojmë, mjeti më i mirë është maturia. Kujdesi ndaj të tjerëve është kaq i nevojshëm sepse veproni duke e vënë veten në vendin e tjetrit, duke ndryshuar këndvështrimin. Asnjëherë nuk e dimë se çfarë mund të gjejmë pas të tjerëve, sepse shumicën e kohës qëndrojmë në sipërfaqen e sjelljes së tyre, pa dashur të kuptojmë se ka më shumë gjëra që nuk i shohim dhe që duhet t’u kushtojmë vëmendje. Mënyra se si veproni flet për ju, por nuk është gjithçka. Nëse shkojmë më tej, nëse shohim nga këndvështrime të tjera, mund të gjejmë njerëz të mëdhenj që nuk do të besojmë se do t’i gjenim në fillim. Kjo është bukuria e gjetjes së vetvetes pa kërkuar njëri-tjetrin: njohja e njëri-tjetrit, lënia e vetes për t’u parë dhe kuptuar njëri-tjetrin. Njohja e gjithçkaje që kemi përjetuar veçmas na bashkon.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
