Nisur nga debati i ditëve të fundit, e atyre që denigrojnë figurën e NËNËS… ky është një shkrim që duhet ta lexojnë mirë! Të paktën me MËMËSINË të mos guxojnë të luajnë, me veten të bëjnë ç’të duan!
Me nënë duhet të nënkuptojmë jo vetëm atë që gjeneron biologjikisht, por duhet të nënvizojmë edhe funksionin e saj simbolik, i cili nuk konsumohet vetëm në atë biologjik. Freud e sheh nënën si ndihmësen e parë, atë që mirëpret të qarat e para të foshnjës. Recalcati simbolikisht përkon me funksionin e nënës me imazhin e duarve që unë mbështes, mirëpres dhe kujdesem për vitet e para të ekzistencës, të cilat përqafojnë jetën, të njohura më pas nga babai.
Duke parë vështrimin e nënës, fëmija shikon botën, në vështrimin e nënës ai jo vetëm që sheh Tjetrin, por sheh edhe veten. Vështrimi i nënës mund të ketë kuptime të ndryshme, në fakt nuk ka mënyrë unike për të qenë nënë por ka mënyra të ndryshme për të qenë një. Pamja që takon fëmijën në vitet e para të jetës mund të jetë e qetë, e hapur, e kënaqur, gjë që tregon se ai fëmijë tashmë ekzistonte në dëshirën e nënës; ose mund të jetë një vështrim i dëshpëruar, ku bota dhe Tjetri do të përfaqësohen si të errët, të shurdhër dhe që do t’i dërgojnë fëmijës një imazh të vetvetes si jo të denjë për dashuri.
Qenia njerëzore rritet në kuptimin e vërtetë të fjalës, pastaj zhvillohet, humanizohet, kur ndjen dëshirën e nënës, duke qenë subjekt i një kujdesi të hollësishëm dhe jo i një nëne që ndjek rregullat dhe sjelljet standarde. Funksioni i nënës nuk njeh kura anonime pasi këto nuk i japin kuptim jetës, nëna është ajo që di të bëjë dhe e bën çdo fëmijë të ndihet unik dhe i pazëvendësueshëm.
Thjesht mendoni për nënën par excellence, Marinë, nënën e Jezusit, e banuar nga dëshira e pastër, ajo që tregon fuqinë e jetës dhe gjenerimin e saj. Kjo grua sjell jetë në jetë dhe është e mbështjellë me mister, në kontradiktë pasi jeta që ajo gjeneron nuk është pronë e saj, ajo është përgjegjëse për këtë jetë por nuk është zotërimi i saj. Nëna është në fakt ajo që ju gjeneron, ajo ju mëson të ecni dhe pastaj ju jep lirinë të vazhdoni vetë, e cila e sheh veten të pazëvendësueshme në jetën e fëmijës por në të njëjtën kohë duhet të dijë ta lerë atë të shkojë. Rreziku i mos lejimit të fëmijës suaj të ecë vetëm është ai i mohimit të jetës, mbajtja e tij e bllokuar dhe atrofizimi i tij.
Historia e mbretit Solomon, në Librin e parë të Mbretërve, e bën edhe më të qartë atë që sapo është thënë.
Para shumë e shumë kohësh, në një familje e në një shtëpi, dy gra lindin foshnjat e tyre në të njëjtën ditë. Në mëngjes, njëra nga gratë kur zgjohet vëren që foshnja që kishte afër, kishte vdekur. Dhe ashtu me dhimbje dhe inat të madh shkon tek gruaja tjetër dhe e akuzon që ajo ka ndërruar foshnjat gjatë natës dhe ia kërkon me ngul që t’ia japë foshnjën e gjallë. Kështu u bë një sherr i madh sepse asnjëra nuk hiqte dorë nga e drejta mbi foshnjën e gjallë dhe meqë në atë kohë, s’kishin si ta vërtetonin se cila nga gratë ishte nëna e vërtetë e foshnjës, të dyja ranë dakord që të kërkonin ndihmë nga mbreti i mençur e fisnik, këshillat e së cilit kishin zgjidhur shumë probleme.
Kur të dy gratë shkuan tek mbreti, ia shpjeguan çdo gjë me detaje. Mbreti i mençur u mendua pak dhe tha: “Meqë të dyja thoni që jeni nëna e kësaj foshnje dhe nuk hiqni dorë nga kjo, atëherë unë po iu bëj një propozim. Le ta ndajmë foshnjën në dy pjesë dhe secila nga ju merreni nga gjysmë.
Jeni dakord?”
Nëna e vërtetë e foshnjës bërtiti dhe qau me dënesë: “Joooo, mos e bëni këtë, ju lutem. S’ka gjë, le ta mbajë ajo foshnjën.” Dhe u nis me lot në sy drejt shtëpisë. Kurse gruaja tjetër që kishte akuzuar se ishin ndërruar foshnjat , me krenari tha: “E shihni që unë jam nëna e vërtetë e foshnjës? Ajo hoqi dorë kaq shpejt. Unë pranoj ta ndajmë, sepse kurrë nuk heq dorë nga foshnja ime.”
Atëherë, mbreti i mençur e fisnik me shpejtësi u ngrit, mori foshnjën në krah dhe iu afrua gruas që po qante. “Ti je nëna e vërtetë e kësaj foshnje…”- i tha. “Një nënë e vërtetë nuk është egoiste, ajo më parë preferon të heqë dorë, e nuk pranon kurrsesi të lëndohet as fija e flokut të foshnjës së saj! Një nënë e vërtetë sakrifikon lumturinë e saj për mirëqenien e fëmijëve!”
Kjo histori shpjegon se si funksioni jo-patologjik i nënës preferon jetën e fëmijës pa të në vend të vdekjes së fëmijës. Këto janë dy aspekte të mëmësisë, një nënë që mbyt, dërrmon fëmijën e saj dhe dëshirën e saj, ajo që e përcakton veten si nënë pula që gjithmonë dëshiron fëmijët e saj pranë, ose ajo që përcaktohet si nëna krokodil, e cila përfundon duke e ngrënë vetë fëmijën. Rreziku i mëmësisë është ky, shkrirja e plotë, mungesa e identitetit. Pikërisht në këtë fazë është i nevojshëm babai, me funksionin e tij të vendosjes së rregullave. Shkopi që duhet të vendoset midis nofullave të krokodilit është babai, ai që parandalon që fëmija të vdesë, shmang inçestin dhe parandalon që kjo të përthithet plotësisht nga nëna.
Të jesh nënë duke vazhduar të jesh femër
Nëna duhet të kujtojë se ajo është gjithashtu një grua, funksioni i nënës nuk mund të vrasë të qenit grua. Përplasja duket të jetë paksa si ajo midis Marisë, nënës par excellence në vizionin patriarkal, një versioni të pranuar shoqërisht, përfitues dhe pozitiv, dhe Evës, mishërimit për ideologjinë patriarkale të një gruaje të keqe, mëkatare, epshore. Kështu mbizotëroi një vizion i gruas skizoide dhe manike, ku gruaja ishte e ligë dhe nëna ishte e mirë.
Tani ky vizion, me lirinë sociale dhe seksuale të fituar nga gratë, ka dështuar, në të vërtetë është përmbysur rrënjësisht; gratë sot punojnë dhe kanë gjithnjë e më pak kohë për t’iu kushtuar fëmijëve të tyre (struktura aktuale shoqërore sanksionon këtë ndarje midis gruas dhe nënës dhe ndarjen e tyre të plotë), në hipermodernitet amësia përjetohet si një pengesë për pohimin shoqëror të dikujt.
Integrimi i këtyre dy shpirtrave të femrës, gruas dhe nënës është i domosdoshëm, pasi njëri pa tjetrin janë të destinuar të dështojnë dhe të mos ekzistojnë. Bashkëjetesa e tyre dinamike e bën funksionin e nënës aktive në procesin e përkatësisë dhe humanizimit të jetës.
Në dëshirën e saj, gruaja e shpëton fëmijën, jo duke qenë në simbiozë dhe shkrirje të plotë, por në faktin që jo vetëm nëna, por edhe gruaja ka një dëshirë që shkon përtej amësisë; fëmija ka nevojë për praninë por në të njëjtën kohë edhe mungesën e nënës. Jeta e fëmijës i cili është unik dhe i pazëvendësueshëm në dëshirën e nënës duhet të mirëpritet, të dëshirohet dhe të dashurohet dhe në të njëjtën kohë të lihet i lirë të eksperimentojë, të zbulojë veten e tij.
Burimi / https://www.stateofmind.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
