Sa herë shkruajmë “je e bukur” në rrjetet sociale, nën foton e një shoqeje tonën, duke e ditur që nuk është e vërtetë? Ok: është e bukur për ne, jo në kuptimin absolut. Pra, le t’i shkruajmë asaj “të kam xhan”.
Në Houston ka një problem dhe është nocioni i përhapur, fyes dhe vetëshkatërrues se të gjithë jemi të bukur. Oh bukuroshe. Nuk është e vërtetë. Disa njerëz janë të bukur, disa jo. Disa janë të tillë, dhe disa janë krejtësisht të shëmtuar. Ato kanë tipare dhe forma joharmonike që nuk plotësojnë modelin e bukurisë të ngritur në standarde këtu dhe tani por edhe në terma absolutë. E cila duhet të problematizohet, por do të ketë një mundësi.
“JE SHUMË E BUKUR!”
Megjithatë, për disa arsye ne përpiqemi të krijojmë një realitet krejtësisht të shtrembëruar në të cilin të gjithë njerëzit janë të bukur. Nëse jo universalisht, sigurisht për disa. E themi, e shkruajmë nën fotografitë e tyre në rrjetet sociale, ia shpëlajmë trurin mikes sonë që me të drejtë e di se nuk është e bukur, në përpjekje për ta bindur për të kundërtën. Por pse nuk ndodh e njëjta gjë, për shembull, me shtatlartësinë? Pse nuk u themi njerëzve se janë të gjatë edhe kur nuk janë?
Shtatlartësia dhe bukuria janë koncepte që ndryshojnë me kalimin e kohës në të njëjtën mënyrë. Megjithatë, nuk ia lejojmë vetes t’i themi dikujt se nuk është e gjatë, kur në fakt është. Megjithatë se është e bukur, kur nuk është, po. A e bëjmë këtë sepse ngatërrojmë dashurinë dhe afeksionin me estetikën, domethënë i shohim të bukura kur nuk janë? Po. Por edhe sepse e dimë që bota po na e kërkon.
KRIM I SHËMTUAR
Bota që kemi ndërtuar dhe që po vazhdojmë të ndërtojmë rreth nesh mat vlefshmërinë e grave në bazë të pamjes së tyre dhe për këtë arsye kërkon që ne të jemi të bukur. Nëse nuk jemi, të paktën kjo kërkon që ne të përpiqemi. Dhe ka nga ata që i kanë eksploruar të gjitha këto më mirë se unë: kolegia ime Giulia Blasi, gjithashtu autore (edhe) e fem.
Në librin e saj Ugly ajo shkruan: “Të jesh (të mos më dëgjosh, që është diçka tjetër) e bukur apo e shëmtuar nuk është një faktor vendimtar për mbijetesën time, por është për përvojën time të jetës, sepse nga të qenit e bukur apo e shëmtuar sipas pjsesë tjëtër të botës vlerësohet vlera e asaj që them, gjykohet motivimi im, emocionaliteti im, kënaqësia ime me jetën”.
Dhe përsëri, “Bota të fal gjithçka, përveç ngurimit për t’u rreshtuar pa bërë bujë. Nëse je e shëmtuar, bëhu e bukur. Nëse je e bukur, maskohu pak. Nëse je e shëndoshë, bëhu e hollë. Nëse je e dobët, bëhu më e mbushur. Nëse je e zgjuar, fluturo poshtë, nëse flet shumë, fol më pak. Nëse je e dukshëm, bëhu e vogël. Pra, këtu problemi, më duket, nuk është se sa i dëshpëruar je në të vërtetë, por sa shumë e shtyn veten të jesh, me çdo kusht, sepse përndryshe ndihesh e pavlerë; dhe sa e gatshme je të bashkëpunosh, në mënyrë që të gjithë të tjerët ta lidhin vlerën e tyre me perceptimin e shfaqjes”.
SHPËRBLEJMË PËRPJEKJEN ME KOMPLIMENTE
Pra, është e qartë se është e natyrshme që të gjithë ne të kënaqim njerëzit – veçanërisht gratë – për të cilët kujdesemi, pasi e dimë se sa rraskapitëse është të përpiqesh vazhdimisht për të qenë e bukur ose sa frustruese mund të jetë të maskosh një bukuri të padiskutueshme të marrë seriozisht. Dhe ne i kënaqim me të vetmen fjali që i përshtatet në mënyrë të përkryer çdo konteksti dhe pa e argumentuar: “je e bukur”. Edhe kur ndonjëherë nuk janë, patjetër. Por ne e duam dhe i shkruajmë dhe i themi të njëjtën gjë, duke ndihmuar në kristalizimin e status quo-së, për të normalizuar përpjekjet dhe pritshmëritë e atyre që bëjnë atë përpjekje për të qenë të bukur.
Dhe ne jemi pjesë e saj. Edhe organizohemi që të ndihemi të bukura apo më të bukura sipas standardit. Dhe të gjithë do të ndryshonim diçka tek vetja. Nuk ka rëndësi nëse jemi modele, aktivistë, operatorë centralë dhe magjistratë: të gjithë do të ndryshonim diçka sepse të gjithë kemi diçka tek ne që nuk na pëlqen. Pra, në thelb kur na thuhet se jemi të bukur, na shërben endorfina e atij çasti, kur nevojitet. Pastaj, sigurisht, ka një peshë tjetër nëse është miku ynë më i mirë, personi që na pëlqen ose një person të cilit askush nuk i ka kërkuar asgjë për të na thënë. Ashtu si kolegia provokuese.
PO NEUTRALITETI I TRUPIT?
Epo, fjalët e bukura dhe idetë e bukura për të cilat po flasim duhet të përpiqemi t’i zbatojmë në realitet, duke filluar me ndalimin e menjëhershëm të gjykimeve dhe komenteve për trupat, flokët dhe fytyrat e grave dhe njerëzve. A duhet të ndalojmë së thëni se të gjithë trupat dhe fytyrat janë të bukura? Po, ne duhet. Dhe jo për të privilegjuar në mënyrë hipokrite bukurinë e brendshme me komplimente për bujarinë, besnikërinë ose kulturën e dikujt, por sepse nuk është kurrë e nevojshme të jesh e bukur. Dhe nëse nuk fillojmë ta kuptojmë konceptin, është e vështirë për ata që na rrethojnë të ndalojnë së na vlerësuar në bazë të bukurisë.
Për më tepër, mund t’i përgjigjemi diktatit duke kultivuar anët tona që janë seksi dhe simpatike dhe gjithsesi tërheqin vëmendjen dhe tërheqjen ndaj vetes. Ju nuk keni nevojë të jeni të bukur dhe nuk keni nevojë të jeni të shëmtuar. Në të vërtetë, ai nuk duhet të shërbejë për të ndezur ose për të shpërndarë mekanizmat.
Në të gjitha këto, operacioni plastik, rrathët, okulisti, produktet e flokëve, liposuksioni: çdo gjë që na bën të ndihemi më mirë është e mirëpritur, zbatohet rregulli që jemi aq më autentikë sa më shumë imazhi ynë korrespondon me mënyrën se si e shohim njëri-tjetrin.
Por me bukurinë konvencionale për të cilën shoqëria na fton të përpiqemi (dhe shoqëria jemi gjithmonë ne), të gjitha këto gjëra nuk kanë asnjë lidhje me të. Është loja që duhet të ndryshojë, jo njerëzit. Sepse kjo nuk funksionon.
Burimi Alfemminile/ Revista Psikologjia
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
