Vitin e parë vetëm, martesa ime pati disa goditje shkatërruese. Gjatë ndarjes time, kërkova strehim te shtëpia e prindërve të mi, nisa të ndjekë mësime të yogës, e cila më dha kohë për të vetëreflektuar. Ish-burri dhe unë kemi qenë në gjendje të punojmë mbi dallimet tona dhe të bashkëpunojmë në interesin më të mirë të fëmijëve tanë.
Kjo verë shënoi tre vjet që nga divorci me tim shoq. Procesi kishte kosto, ishte i dhimbshëm, dhe në fund, një nga vendimet më të mira që kam marrë ndonjëherë. Por jo për arsyet që mund të mendoni.
Po, isha i lumtur të mbyllja librin mbi një kapitull të dhimbshëm në jetën time dhe të kisha mundësi për të nisur një fillim të ri. Kam festuar duke ndryshuar ngjyrën e flokëve, duke lënë disa paund të padëshiruar, dhe duke nisur një punë të re.
Por ajo që unë nuk dija, ishte se së bashku me gjithçka tjetër, marrëdhënia ime me burrin do të kishte nevojë për një rimarrje të vetes, tepër e domosdoshme në atë kohë.
Sot, ish burri im dhe unë jemi më afër se ne kurrë më parë – fjalë për fjalë. Në fakt, jetojmë së bashku, kujdesemi për dy fëmijët tanë së bashku, dhe madje përpiqemi të gëzojmë një natë të rastësishme kur mundemi. Ju mund të pyesni pse kemi kaluar nëpër vështirësitë e martesës dhe divorcit vetëm për të përfunduar në takime përsëri. Epo, është një histori e gjatë.
Unë nuk shkova në martesë duke menduar se do të përfundonte me divorc; edhe pse duhet ta pranoj se shanset ishin shumë më shumë kundër meje. Sipas një studimi të Qendrës Kombëtare të Statistikave të Shëndetit të CDC, probabiliteti i një martese të parë që përfundon në ndarjen ose divorcin brenda pesë viteve të para është 20%.
Dhe nuk isha unë e vetmja në këtë drejtim. Gjyshja nga ana e nënës mban rekordin me tre divorce. Pas shumë historive mbi dashuri të dështuara, do ta përcaktoja se një lidhje që qëndron me mbajtjen e gruas në shtëpi, për t’u kujdesur për të gjitha. Por, ajo për të cilën mendova kur dola nga dera e gjykatës pas divorcit ishte se si do të ndikonte në të gjithë stërvitjen dhe punët e shtëpisë, tanimë një vajzë e vetëshpallur e lirë, gati për karrierë dhe që e merr seriozisht pavarësinë e saj.
Ashtu si shumë vajza të vetme, kalova vite me shpresën për të gjetur dikë që do të më jepte një arsye për të mos u kthyer kurrë mbrapsht. Por, kur takova një njeri gazmor, të sjellshëm, i cili i kaloi pritshmëritë e mia rreth sfondit të mediave sociale, e dija që nuk mund ta lija të ikte. Sepse ne ishim të vetëm në Nju Jork për një kohë, udhëtimi ynë u zhvendos shpejt dhe nuk na duhej shumë për të kuptuar se donim ta kalonim pjesën tjetër të jetëve tona së bashku.
Por pas të gjithave “Unë dua”, martesa jonë filloi me një varg fatkeqësish.
Recesioni ekonomik i vitit 2008 na la të dyve të papunë dhe na fundosi. Dhe sikur të mos mjaftonte, ishim duke u përballur me një shtatzëni me rrezik të lartë, ndërsa përgatiteshim për ardhjen e fëmijës tonë të parë. Mezi gjenim kohë të mësoheshim të ishim dy, para se të bëheshim gati për të shtuar me një anëtar tjetër të vogël në familjen tonë, i cili do të ishte plotësisht i varur nga ne për çdo nevojë. Me pak para dhe pa mbështetje familjare aty pranë, u detyruam t’i kuptojmë të gjitha vetë.
U rrita gjithnjë e më shumë e zhgënjyer me paaftësinë time për të dhënë ndonjë kontribut financiar. Isha e mërzitur me burrin, sepse preferova të jem optimiste për t’u bashkuar me me të në shpellën time të dëshpërimit. Nuk e dija se çfarë ishte të mos punoja dhe ndihesha e pafuqishme.
Isha xheloze për burrin tim. Ai shkonte në punë, edhe nëse e urrente, ndërsa unë qëndroja në shtëpi.
Pa dyshim që i mbajta të gjitha ndjenjat e mia derisa arrita në pikën time të vlimit të më nxirrte zhgënjimin tim në një rrugëdashje të degjeneruar që më la të largohem nga marrëdhënia dhe të kërkoja strehim në shtëpinë e nënës sime. Gjatë kësaj kohe, u përpoqa të shpërqendrohesha në sa më shumë aktivitete që më bënin të harroja për martesën. U bëra një mësuese me licencë e yogas,
Pas gati nëntë muajsh, përveç tymnajës, filloi të qartësohej gjithçka, dhe komunikimi ynë u bë shumë më pak luftarak.
Me ndihmën e një terapie të vogël dhe një bisede shumë të sinqertë, ne ishim në gjendje të mbanim mend atë që na solli së bashku në radhë të parë dhe pse ishte më e rëndësishme se kurrë për t’i bërë gjërat të ecnin përpara. Vendosëm të kalonim në divorc, si një mënyrë për të mbyllur kapitullin e një situate të keqe, por u pajtuam të ecnim së bashku në një marrëdhënie të dashur dhe të përkushtuar. Fundi i martesës sonë nuk u ndje keq, sepse e dija që angazhimi ynë i ri do të ishte edhe më i fortë. Mësova se kur gjërat bëhen të vështira, duhet të kthehem te partneri im për mbështetje, në vend që të largohem.
Nuk mund të jemi në gjendje të dakordësohemi për të parë një film mbrëmjen e së shtunës në kinema apo për temperaturën e duhur në dhomën e gjumit, por të dy mund të pajtohemi se sot jemi të përkushtuar si kurrë më parë për njëri-tjetrin dhe për dy fëmijët tanë.
Ne jemi me fat që jetojmë në një botë ku një familje mund të përkufizohet në mënyra të ndryshme. Unë nuk mund të isha më e lumtur se sa të isha bekuar me një bandë kaq të mrekullueshme. Familjet tona tradicionale katolike mund të mos jenë në gjendje të kuptojnë atë që po bëjmë, por ato janë të lumtura ta mbështesin përkushtimin tonë ndaj njëri-tjetrit.
Ne kemi sot shumë dashuri për të parë përreth. Dhe unë nuk mund të jem më e lumtur që nuk kam nevojë të fshihem nën këmbë.
Përgatiti Orjona TRESA / Burimi insider.com
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
