“Kush gjen një mik, gjen një thesar”. Sa herë e kemi dëgjuar këtë frazë?! A do të jetë e vërtetë? E gjithë historia jonë është e mbushur me shokë: ata të fëmijërisë, ata të shkollës, ata për lëkurën, ata për lojërat, ata të zemrës dhe ata të jetës. Le të shohim së bashku se cila është psikologjia e kësaj marrëdhënieje që mund të na bëjë të përjetojmë një mori humoresh. Pse miku konsiderohet një thesar? Le ta zbulojmë së bashku …
ARKETIPI I MQËSISË
Më shumë se arketipi, ndoshta duhet të themi arketipet, arketipet e shpirtit. Mendoj për potencialin që përmban secili prej nesh, për të cilin miqësia është e etur. Unë e mendoj miqësinë si një kërkim të vazhdueshëm për një dhuratë supreme që ka tjetri, si një intuitë e vazhdueshme. Miqësia është mençuria dhe vetëdija e të urtit; guximi, qëndrueshmëria dhe forca e Luftëtarit ; mirënjohja, bashkimi, identifikimi dhe dashuria e Dashuruesit ; mirëkuptimi, ushqyerja dhe frytshmëria e Nënës së Madhe ; përfytyrimi dhe formësimi i Krijuesit si dhe fëmija i përjetshëm i Puerit . Nga kjo përzierje vjen miqësia e aftë t’i zbulojë tjetrit komplotin e jetës sonë të brendshme dhe psiqike, duke zbuluar veçantinë e saj absolute. Ne kemi nevojë për miqësi për t’u njohur me njëri-tjetrin, për të hyrë në kontakt me anët tona të errëta, për t’i ndarë ato dhe për të na lënë të ndajmë. Nietzsche tha se një mik duhet të jetë mjeshtër në artin e hamendjes dhe artin e heshtjes. Arketipet janë ndihmës të mëdhenj në këtë. Ato na ndihmojnë të ecim në rrugën e duhur drejt njohjes së tjetrit, duke rrezikuar dhe hamendësuar, por edhe duke qenë në gjendje të jetojmë heshtjen e tyre dhe heshtjen e tjetrit. Bisedat më të bukura mes dy miqsh ndoshta janë të heshtura. Janë ato ku flet thelbi i miqësisë dhe jo zëri i këshillës apo kritikës, janë ato të afërsisë emocionale dhe empatike, janë ato ku, duke heshtur së bashku, jemi më afër se kurrë.
NDJESIA E VËRTETË E MIQËSISË
Nuk mendoj se ka një ndjenjë të vetme dhe universale miqësie. Përkundrazi, besoj se ka një vend të brendshëm, një pikë ku një ose më shumë shpirtra gjatë rrugës takohen me njëri-tjetrin duke u bërë timonieri i tjetrit në kërkim të të njëjtit thelb. Unë e imagjinoj miqësinë si rrënjët e një peme të madhe të lashtë . Një pemë ulliri ose ndoshta një selvi. Një imazh, ndoshta, shumë poetik ?! Megjithatë unë besoj se miqësia është poezi dhe duhet vendosur në një dimension bukolik dhe idilik. Mundohuni të imagjinoni rrënjët e një peme të madhe … U krye ?! Çdo pemë ka rrënjë dhe, ashtu si miqësia jonë, ka nevojë për një bazë ku të mbështetet, ka nevojë për një tokë, një humus nga i cili të ushqehet. Pema, ashtu si edhe ne, duhet të ushqehemi dhe të ushqehemi duke u nisur nga pjesa e saj më e fshehtë, nëntokësore, ndonjëherë e padukshme që shënon lidhjen e parë dhe të fortë me atë që do të jetë fryti i saj. I imagjinoj rrënjët si hijen, pjesën e errët të miqësisë, pjesën që peshon më shumë se e gjithë bima, pjesa jetike. Miqësia është një rrjedhë e madhe energjie, një arterie që mbart energji, duke arritur në çdo periferi dhe duke spërkatur veten dhe njëri-tjetrin me një lëng të përbashkët.
MIQËSI APO DASHURI?
Secili prej nesh të paktën një herë i ka bërë vetes këtë pyetje ose ka dëgjuar dikë tjetër. Me siguri ka ndodhur që miqtë të largohen apo edhe të zhduken pas fillimit të një lidhjeje romantike. Epo, më ndodhi mua. Kam dëgjuar miqtë të flasin për zgjedhjen. E pyeta veten: pse të zgjedh? Unë besoj se dashuria dhe miqësia janë dy anët e së njëjtës medalje. Miqësia është një formë dashurie . Le të mendojmë pak për etimologjinë e fjalës mik (nga latinishtja amicus ), kjo ka të njëjtën rrënjë me foljen të dua dhe fjalë për fjalë do të thotë “ai që do”.
Miqësia është një reflektim. Një pasqyrim i nesh tek tjetri, si dashuria. Pse na privoni?! Është një pikëpamje mjaft pesimiste të mendosh të jesh në gjendje të menaxhosh vetëm një marrëdhënie romantike dhe të mos jesh në gjendje t’i bësh ato të kryqëzohen në një rrjet të vetëm. Ndoshta na tremb aq shumë të na shohin në dy shpirt, saqë preferojmë ta anulojmë njërin. Për të qenë në gjendje të jetojmë plotësisht marrëdhëniet tona, ju duhet një disponueshmëri e kujdesshme dhe e respektueshme, një kuriozitet i pabindur, një aftësi për të qenë aktivisht neutral dhe një vetëdije për veten. Është thelbësore të jetë e qartë se miqësia kërkon të vihet në linjë. Në thelb, ne kemi qenë gjithmonë atje, ne thjesht pushojmë së qeni për të qenë diçka tjetër dhe, për rrjedhojë, për të mos qenë.
Miqësia nuk është një shteg i ngushtë, por një fushë e hapur ku bashkohen shumë shtigj. Miqësia i ngjan një dallëndyshe që nuk lë asnjë gjurmë të fluturimit të saj në pafundësinë e qiellit.
Përgatiti K.I / Burimi www.animafaarte.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
