Vrasjet dhe dhuna ndaj grave kanë sjellë një debat të gjerë në opinionin public. Ku shumë prej tyre kanë arritur të sjellin një sërë monologësh dhe pjesë teatrale mbi këtë temë. Mes tyre dhe një monolog i vjetër nga Paola Cortellesi.
Aktorja dhe regjisori romak solli në skenë një shfaqje të vogël së bashku me Claudio Santamaria : historia e Valentina dhe Giorgio , një çift që u takuan kur të dy ishin fëmijë derisa u fejuan dhe më pas u martuan, deri në një fund për fat më pak tragjik se mund të ishte.
Valentina: “ Unë quhem Valentina dhe besoj në dashuri. Ai ishte nervoz, por është karakteri i tij, mbase e kam kërkuar, vetëm unë kam faj. Ai më pas më kërkoi falje, më dha një buqetë me trëndafila dhe u betua se nuk do ta bënte më. Sigurisht, me ato duar të mëdha, më bën të shoh yje çdo herë. Gjithsesi tani e kam lënë punën, ndaj nuk i vjen keq ”.
Giorgio: “ Ndoshta nuk e ke kuptuar ende që je i imi? Ti je e imja! Dhe ju duhet të bëni atë që ju them. Më mirë merre këtë në kokë, përndryshe nuk e di se si do të përfundojë. “
Valentina: “ Burri im më vë duart në mënyrë rutinore. Nëse vishem dhe bëj shumë grim, një shuplakë, nëse vishem mirë, një shuplakë, edhe nëse e bëj për të. Ne mengjes shpresoj te mos zgjohet shtrember perndryshe do te kete dhimbje ne mbremje. Nuk e kisha imagjinuar kështu …”
Valentina: “ Unë quhem… as emri nuk më kujtohet më ”.
Xhorxhio: “ Vajza një ditë shkoi te rojet, thotë se jam më keq, thotë se i bëj edhe dhunë psikologjike. Ajo i shkaktoi vetë mavijosjet dhe gungat. Është ajo që gabon, është ajo që më mashtroi. Mendova se po martohesha me një vajzë të mirë, jo me dikë që i kishte gjërat në kokë ” .
Valentina: “ Nuk ke faj, ashtu më kanë thënë, nuk ke faj. Kështu më thanë”.
Giorgio: ” Ti e kërkove”.
Valentina: ” Nuk është faji im”.
Giorgio: ” Kur të kthehemi në shtëpi, do të të bëj të kuptosh duke më shkelmuar!”
Valentina: ” Nuk është faji im”.
Giorgio: ” Ku jeni? Ku dreqin je? Ku është?”
Valentina: ” Ndoshta kam gabuar që kam ëndërruar për Candy Candy dhe Julia Roberts, por nuk kam gabuar që u largova atë ditë.”
Giorgio: “ Dashuri? Unë dua? Unë dua?”
Valentina: “ Nuk kam faj, nuk kam faj. Unë quhem Valentina dhe besoj në dashuri”.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
