Simone Pacchiele profesor në Universitetin Bocconi në temat e performancës, stërvitjes dhe fuqizimit thotë se sot është e mundur të dihet gjithçka për të gjithë. Cili është fqinji ynë? Ose trajneri i ekipit të futbollit që ne mbështesim. Ose menaxheri i kësaj apo asaj kompanie. Ne i njohim të gjithë. Ne e dimë se kush fiton dhe kush humbet. Dhe ne e dimë atë në nivel GLOBAL.
Për disa vite unë jap mësim për lëndët e Coaching dhe vendimmarrjes në Universitetin Bocconi. Është një mjedis mjaft konkurrues dhe një nga dinamikat që shoh shpesh është ndjenja e krahasimit që nxënësit kanë me kolegët e tyre.
Dhe kuptimi, erdhi sapo shkoi në universitet, pasi nuk ishte më i miri në klasë.
Ja çfarë ndodhi: për sa kohë ishin në shkollën e mesme, ndoshta në fshat me 2000 vetë, ata ishin më të mirët. Ata ishin studentët më të mirë në shkollë, ose në vend, dhe ky ishte një fakt. Pastaj ata vijnë në një vend ku ka fëmijë nga e gjithë bota. Dhe ata gjejnë, ndoshta, turkun e tyre bashkëkohor, ose armenin… i cili gjeneron një performancë më të mirë shkollore sesa ata.
Ata nuk janë më të mirët.
Hierarkia nuk është më e vendosur midis 200 individëve, por në mesin e 10,000 të zgjedhur tashmë nga më të mirët në vendet e tyre të origjinës. Fusha e betejës është bërë shumë më e gjerë. Ata gjejnë se pavarësisht se sa të mirë janë, ata gjithmonë do të gjejnë dikë para të cilit nuk dinë asgjë. Dhe prej atëherë do të jetë gjithnjë kështu.
- Kolegu i punës.
- Fqinji me makinën më të madhe
- Ish-shoku i kolegjit që fiton më shumë
- Miku i klubit të golfit me anijen më të gjatë
Ekziston një zë i brendshëm që flet për të gjithë, për ata që nuk i pëlqen.
Ju kritikon sepse nuk keni bërë mjaftueshëm.
Ti nuk je mjaft i mirë, nuk ke talent të mjaftueshëm.
Pa të nuk do të ketë ura që i rezistojnë tërmeteve dhe makinave që ngasin vetë. Njerëzit mesatar prodhojnë produkte mediokre, dhe me produkte mediokre, shoqëria nuk ecën përpara. Ne nuk jemi të gjithë të njëjtën gjë për të bërë të njëjtat gjëra.
Unë kurrë nuk do të kandidojë për 100 metra në 11 sekonda dhe kurrë nuk të zbulojë një teoremë të re matematikore. Në të njëjtën kohë unë e di që jam jashtëzakonisht i mirë në disa aktivitete që përfshijnë trajnimin dhe performancën e njerëzve. Dhe në sektorin tim e di se jam ndër më të mirët.
Në çdo sektor ekzistojnë ata që janë të mirë dhe ata që nuk janë.
Për ata që nuk janë të mirë prekin thërrimet, nga pikëpamja rigoroze ekonomike. Askush nuk e njeh atë, askush nuk e quan atë punëtor, askush nuk e çmon atë. Kjo është arsyeja pse ka një zë kritik që gjithmonë ju kujton se në cilën pikë të hierarkisë jeni. Kjo është një nxitje për mbijetesën tuaj.
Por, ndërsa bota u zhvillua dhe filluat të luani në një fushë gjithnjë e më të gjerë, duke u zhvendosur nga mjedisi ku ishit lindur në shumëkombëshe amerikane … ka një shans të mirë që vendi juaj në hierarki të ketë rënë.
Ok, je kitaristi më i mirë në fshat. Por ka një fëmijë në anën tjetër të botës që, nëse e dëgjoni atë duke luajtur, ju bën të dëshironi të varni kitarën në gozhdë. Truri ynë, i cili ka evoluar për qindra mijëra vjet, nuk është projektuar për të konkurruar globalisht, por për të garantuar mbijetesën në krahasim me lagjen.
20.000 vjet më parë nuk kishte internet dhe shumëkombëshe. Nuk kishte nevojë të ishte i pari në planet. Dhe të qenit i pari i fshatit tënd ishte një objektiv i arritshëm. Por sot ky zë i vogël vazhdon të përsërisë “Ju nuk jeni të mjaftueshëm, nuk jeni të mjaftueshëm” sa herë që shihni dikë në anën tjetër të botës pak më të mirë se ju. Mjeti juridik që ka gjetur psikologjia për këtë problem është mendimi pozitiv.
Besoni fort dhe motivoni shumë.
Fshijini të dhënat e jashtme që ju japin informacion në lidhje me faktin se ju nuk jeni lojtari më i mirë i kitarës në botë. Iluzionet pozitive shërbejnë për t’ju bërë të ndiheni më mirë. Por ato me siguri që nuk i rrisin aftësitë tuaja (dhe madje i pengojnë ato) dhe nuk ju lejojnë të evoluoni. Dhe kështu? Kam një zgjidhje për ju.
Në të vërtetë, zgjidhje të ndryshme. E para është se shoqëria na ka bindur se ka pak fusha në të cilat ia vlen të ketë sukses. Ju mund të jeni agjenti më i mirë i pasurive të patundshme, fizikant bërthamor ose mësues i shkollës së mesme. Nuk janë vetëm 3 mënyra për pasuri dhe sukses dhe të qenit të lumtur, ka pafund. Dhe suksesi që ju merrni është përzierja e unikes tuaj me fuqitë tuaja, jo shprehja e një talenti absolut në një gjë.
Në çdo moment ju jeni gjëra të ndryshme në jetë: ju jeni një prind, një avokat, shprehni talentet tuaja artistike… Dhe vlerësoni suksesin si grup i rezultateve që shprehni si PERSONI. Në vend të kësaj zëri juaj kritik që analizon hierarkinë, çfarë bën ai? Ai shqyrton vetëm një karakteristikë (para ose famë) dhe do t’ju masë në raport me të tjerët duke vlerësuar vetëm këtë aspekt.
“Nuk jeni të mjaftueshëm në krahasim me…”
Ajo që dua t’ju them është se nuk ka kuptim të krahasoni veten me të tjerët. Ju jeni unik. Dhe unë nuk do të thotë më mirë. Por ju keni problemet tuaja specifike, qëndrimet tuaja specifike mendore. Problemet tuaja specifike ekonomike, personale, profesionale. Karriera juaj është unike, kufijtë tuaj janë të përzier me pikat e forta në një mënyrë unike dhe jo të përsëritur.
Ekziston një pikë ku kritika ndalon të jetë e dobishme dhe ju lë vetëm më të zemëruar, të inatosur dhe të paaftë për të vepruar për të ndryshuar gjërat. Por pika kryesore nuk është që të mos e kritikoni vetveten. Por mos e kritikoni vetveten sepse nuk jeni të mjaftueshëm në krahasim me dikë tjetër.
Ndonjëherë marrja e rezultateve specifike që nuk mund t’i merrni sot varet nga disa aftësi që nuk i keni akoma. Dhe vazhdimi i krahasimit me të tjerët fjalë për fjalë ju pengon të shihni atë që ju duhet të zhvilloni për të kaluar në nivelin e ardhshëm. Përderisa përqendroheni te pjesa e humbur në krahasim me të tjerët, nuk do të gjeni kurrë se si të shkoni aty ku dëshironi. Ju do të shihni vetëm pjesën e humbur.
Loja ndryshon kur fillon të krahasosh veten me atë që ke qenë dje. Si u përmirësuat krahasuar me një vit më parë. Krahasuar me një muaj më parë. Krahasuar me një orë më parë. Dhe si mund të përmirësoni çdo ditë në krahasim me veten tuaj.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
