Mangësitë tona emocionale janë ato që na bëjnë të japim përparësi njerëzve që nuk na vlerësojnë. Ne duhet të jemi të vetëdijshëm se sa e vlerësojmë veten dhe të mësojmë të kërkojmë respektin që meritojmë.
Mos i jepni përparësi atyre që nuk ju vlerësojnë mjaftueshëm. Duhet t’u kushtoni rëndësi njerëzve që ju ofrojnë dashurinë e tyre dhe që vërtet ju duan, në çdo kohë, në mënyrë të paarsyeshme dhe pa egoizëm.
Egoisti shpesh nuk arrin të tregojë mirënjohje, edhe kur mbajmë shpresën dhe pritjet tona të gjalla. Ne duhet ta marrim gjithmonë parasysh, për të shmangur nënshtrimin ndaj dëshirave të të tjerëve.
Kur një marrëdhënie është e shëndetshme dhe kuptimplote, është e lehtë që ekuilibri të jetë i balancuar. Megjithatë, shumë shpesh mbyllim sytë dhe lejojmë të transportojmë, të jetojmë në paaftësi dhe të mos kompensojmë nevojat tona emocionale.
Egoizmi na kalon në plan të dytë
Në një pikë të caktuar, shpeshherë bëhemi objekt i egoizmit të të tjerëve dhe kalojmë në “plan të dytë” ose, për ta thënë ndryshe, në një opsion që varet nga interesat e të tjerëve.
Zakonisht ne e lëmë veten të largohemi nga inercia e marrëdhënies. Megjithatë, pak nga pak, ne shkatërrojmë të tashmen tonë, duke ushqyer shpresat për ndryshime që, ndoshta, nuk do të ndodhin kurrë.
Kjo do të thotë që nëse dikush nuk tregon dashuri për një kohë të caktuar, është e vështirë për atë që ta bëjë më vonë, sikur me magji. Për këtë arsye, ne e përqafojmë veten nga kujtesa e një të shkuare që nuk njeh të ardhme.
Interesi dhe dashuria e përhershme na tregojnë se diçka nuk po funksionon mirë, edhe nëse, siç është normale, është e vështirë për ne të pranojmë se me kalimin e kohës njerëzit na tregojnë pamjen e tyre më pak miqësore dhe motivet e tyre të mëhershme.
Dhimbja psikologjike vjen nga ankthi relacional
Koha është mjeshtri madhështor i cili ka për detyrë të na hapë sytë, të na ndihmojë të marrim perspektivën e duhur dhe të vlerësojmë gabimet me të cilat jetojmë. Nuk është e lehtë. Në fakt, dhimbja që prodhohet ndonjëherë është e padurueshme.
Kjo është dhimbje emocionale, një dhimbje që zemëron trurin tonë. Zhgënjimi, tradhtia, gënjeshtra, pakënaqësia ose humbja shkaktojnë vuajtje të mëdha, që na shkatërrojnë nga brenda.
Kjo lloj vuajtje për shekuj ka qenë protagoniste e poezive dhe këngëve që na zhysin në një botë në të cilën ne të gjithë jemi të barabartë. Në ditët e sotme këto intuita poetike kanë marrë mbështetjen e disa studimeve neurofiziologjike, të cilat konfirmojnë se dhimbja reflektohet në tru.
Çuditërisht, kur zemra jonë thyhet dhe ndjenjat ndezin trupin tonë, të njëjtat fusha që aktivizohen kur durojmë dhimbjet fizike aktivizohen në nivelin cerebral. Pikërisht për këtë arsye, ne pohojmë se dashuria dhemb.
Neurotransmetuesit tanë vuajnë një rënie të madhe në momentet kur gjërat bëhen të ndërlikuara. Sferat cerebrale të dhimbjes fizike ndajnë të njëjtat shtigje të dhimbjes emocionale, pasi dëmtimi në secilën nga këto dy mënyra aktivizon korteksin anterior cingular dhe korteksin paraballor.
Është një nga arsyet për të mos hequr dorë nga plagët tona emocionale dhe për të mos menduar që ato të shërohen thjesht duke i lënë në ajër. Ne përdorim trishtimin për t’u angazhuar në varrosjen e problemeve tona të marrëdhënieve, gjë që e bën dhimbjen tonë më të thellë dhe e komplikon zgjidhjen e konflikteve.
Fshehja nuk ndihmon, përkundrazi bllokon procesin e lehtësimit dhe përforcon dhimbjen tonë shoqërore që, siç është e dukshme, e mundon trurin tonë dhe natyrisht mendjen tonë.
“Kur ndjeni pakënaqësi, ju i jeni ankoruar atij personi nga një lidhje emocionale më e fortë se çeliku. Falja është e vetmja mënyrë për të thyer atë lidhje dhe për të marrë lirinë “. -Catherine Ponder-
Dinjiteti nuk humbet për askënd
Kur dikush na trajton si një opsion, është mirë të fillojmë të mendojmë për të thënë lamtumirë. Ekziston një ndryshim radikal mes të qenit krenar dhe dinjitoz. Nëse humbim dinjitetin, ne do të humbasim veten, do të dëmtojmë identitetin tonë dhe vetë-dashurinë tonë.
Marrëdhëniet e bazuara në respektin dhe balancimin e nevojave janë më autentike, të lira, të ngurta dhe pasuruese. Ndonjëherë humbim dinjitetin tonë sepse mendojmë se kjo na kompenson ose sepse nuk dimë se si të reagojmë ndaj situatave të ndryshme të manipulimit dhe nënshtrimit.
Kjo do të thotë, ne jemi mësuar ti trajtojmë si prioritet ata që na trajtojnë si një opsion, sepse ne jemi “të tronditur” nga një marrëdhënie asimetrike.
Dashuria, vëmendja dhe afeksioni nuk kanë humbur. Për këtë arsye duhet të jemi të qartë se vlen të mbajmë në jetën tonë njerëzit që na tregojnë se janë të mirë për ne, që ata të mos shfrytëzojnë dobësinë tonë dhe se ata na duan në një mënyrë të mirë dhe të sinqertë.
Përgatiti: Brikela Daci | Burimi / http://amenteemaravilhosa.altervista.org
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
