Arti i jetës është një sfidë aq e rëndësishme sa dhe e vështirë dhe një nga sekretet për ta arritur më së miri është pranimi për ta jetuar ashtu siç është. Në fakt, shpesh, secili prej nesh e gjen veten në situatën e dashur për të kontrolluar çdo hollësi të vogël, pa pranuar rrjedhën natyrore të gjërave.
“Secili prej nesh është artist i jetës sonë: nëse ai e di apo jo, nëse e do apo jo, nëse e pëlqen apo jo”. (Z. Bauman)
Një hap i rëndësishëm i parë është adoptimi i sjelljeve që e çlirojnë mendjen, duke pranuar se jo gjithçka duhet të planifikohet rigorozisht. Meqenëse jetojmë në mes të ngjarjeve të paparashikuara, problemeve të vazhdueshme. Të lësh gjërat të ndodhin nuk do të thotë të jesh fatalist apo i pandjeshëm. Përkundrazi, ajo bëhet një mënyrë jetese që synon të njohë rëndësinë e vlerave thelbësore, duke lënë pas aspekte të panevojshme dhe shumë shpesh të dëmshme.
Vlerësimi i emocioneve pa gjykuar
Pranimi i jetës për atë që është do të thotë të fillosh të heqësh qafe skllavërinë e gjykimit, të komenteve, të asaj që thonë të tjerët. Në fakt, një nga aspektet më emocionuese që kemi çdo ditë është të imagjinojmë se kaq shumë gjëra mund të ndodhin, disa të bukura, të tjerë më pak, duke njohur vlerën e tyre.
“Ka një kënaqësi të brendshme në punën e bërë mirë, një punë që ne vetë e kemi bërë, me aftësitë tona, duke treguar përkushtim”. (Z. Bauman)
Pranimi i fatit tonë do të thotë t’i japim vlerë angazhimit dhe përpjekjeve tona, themelet mbi të cilat ne formësojmë të ardhmen. Njohja e përpjekjes për të arritur qëllimin është shpërblimi më i mirë që mund t’i japim përpjekjeve tona.
Pranoni përgjegjësinë më të rëndësishme
“Mos e hidhni përgjegjësinë tuaj tek të tjerët; kjo është ajo që ju bën të pakënaqur. Merrni përgjegjësi të plotë.” (Osho)
Kjo është arsyeja pse njohja e vlerës së vetes dhe jetës së dikujt do të thotë të pranosh ndjenjën dhe përgjegjësinë më të rëndësishme. Mos u vendosni për të ndjekur një modë, të tregoni një makinë të madhe ose një veshje më të shtrenjtë. Ky nuk është qëllimi i veprës së artit. Por pranoni të bëni më të mirën tuaj, gjithmonë, madje edhe përballë sfidave të vështira, ngjitjeve të pjerrëta, stuhive të papritura.
Kjo është arsyeja pse është e rëndësishme që të liroheni nga ata që na ftojnë, që nuk janë shumë të sinqertë, që ndjekin tufën, që gjykojnë, që janë të pakënaqur.
“Ju nuk e bëni detyrën tuaj sepse dikush ju falënderon… ju e bëni këtë në parim, për veten tuaj, për dinjitetin tuaj”. (O. Fallaci)
Pra, nëse secili prej nesh e njeh këtë këshillë atëherë çdo gjë merr një formë tjetër. Duke përfunduar kështu të mos pranojë kompromise dhe të rrisë unikalitetin e jetës. Sepse ne nuk e meritojmë një kafe të vakët, një mik të rremë dhe një dashuri të vogël…
Burimi / www.giornodopogiorno.org
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
