Mos prisni që askush të kuptojë udhëtimin tuaj nëse nuk ka ecur në rrugën tuaj, ka ecur me këpucët tuaja dhe nuk e ka parë jetën me sytë tuaj. Dhe, po kështu, askush nuk duhet të presë që të jetë në gjendje ta kuptojë atë qind për qind, sepse është e pamundur.
Kjo do të thotë se ajo që të tjerët mendojnë për ju është e vërteta e tyre, jo e juaja. Të tjerët nuk e dinë historinë tuaj, ata nuk mund ta vendosin veten në vendin tuaj ose të njohin kujtimet tuaja. Është e rëndësishme ta kuptojmë këtë në mënyrë që të kujdesemi për shëndetin tonë emocional, duke shmangur dhënien e peshës së tepërt kritikave dhe gjykimeve të pabaza që vijnë nga jashtë.
Për të mos u dhënë vlerë gjykimeve të të tjerëve, duhet të jemi të vetëdijshëm për faktin se vetëm ne e dimë plotësisht rrugën tonë. Në fakt, ndonjëherë nuk e dimë as vetë…
Atyre që gjykojnë rrugën time, unë ju jap hua këpucët e mia
Pasoja e parë e gjithmonë duke i dhënë rëndësi asaj që të tjerët mendojnë dhe thonë për ne është se ne mund ta transformojmë veten në një person tjetër nga ai që jemi. Kjo ndodh sepse, në mënyrë të pandërgjegjshme, ne përfundojmë duke dashur t’i kënaqim të tjerët, madje edhe me çmimin e sakrifikimit të asaj që na përcakton.
Nëse i merrni parasysh të gjitha këto, do të kuptoni se shqetësimi për atë që të tjerët mendojnë për ju është thjesht humbje kohe dhe energjie.
Në përgjithësi, është mirë të dimë se të tjerët flasin për ne shumë më pak sesa mendojmë ne . Ndërsa mund të ndihemi sikur jemi në qendër të vëmendjes, ka më shumë gjasa që veprimet tona të kenë pak rëndësi për ata që na rrethojnë.
Për këtë arsye, ne duhet të përpiqemi të jetojmë natyrshëm, duke i dhënë rëndësi asaj që ndjejmë dhe duke u përpjekur të përshtatemi me veten, sepse në fund të fundit këmbët tona do të jenë gjithmonë të vetmet që do të ecin në rrugën tonë.
Jetoje jetën ashtu siç dëshiron, jo siç do të donin të tjerët.
Por kush janë njerëzit që kritikojnë?
Pas një personi që gjykon të tjerët dhe kritikon në mënyrë destruktive, fshihen disa probleme apo karakteristika personale që e bëjnë atë të jetë gjithmonë i pakënaqur me të tjerët. Le të shohim disa!
Me vetëvlerësim i ulët: Është shumë e zakonshme që njerëzit me vetëbesim të ulët të përdorin kritika për të mbajtur kontrollin mbi pozitën e tyre shoqërore, apo edhe për të tentuar të tejkalojnë të tjerët.
Dëmtim emocional: Ata mund të mos e kuptojnë se janë lënduar, se në një moment janë poshtëruar ose braktisur. Megjithatë, ka shumë të ngjarë që ata që kritikojnë të besojnë se mund të njohin plagët e tyre tek të tjerët, duke etiketuar përvojat e të tjerëve sipas përvojave të tyre.
Mungesë ndjeshmërie: Në disa raste, ndjeshmëria mund të zhduket plotësisht, dhe disa njerëz mbështillen me një armaturë që përpiqet të justifikojë mizorinë duke e bërë atë të duket “naive”. Një person i tillë i plotëson zbrazëtirat e tij ose të saj duke kritikuar dhe gjykuar pa pushim të tjerët.
Në çdo rast, mund të thuhet se paragjykimi është një karakteristikë e lindur e qenieve njerëzore në shoqërinë e sotme. Kjo ndodh sepse ndonjëherë na ndihmon të përshtatemi, pasi na mbron nga disa rreziqe të marrëdhënieve që mund të kërcënojnë mirëqenien tonë mendore.
Megjithatë, duke krijuar ide shumë sipërfaqësore për veten ose për të tjerët, mund të bëjmë gabime shumë serioze, të cilat ndonjëherë na kushtojnë shtrenjtë në nivel emocional. Për këtë arsye, është mirë të përpiqemi të përmbahemi nga gjykimi pas një përshtypjeje të parë të thjeshtë dhe të reflektojmë përpara se të bëjmë një padrejtësi.
Kur as veten nuk e kuptojmë
Ndonjëherë ne vetë nuk jemi në gjendje ta kuptojmë veten, por nuk mund të mos kërkojmë që të tjerët të marrin parasysh ndjenjat, mendimet dhe dëshirat tona. Dhe kështu, meqenëse nuk mund të jemi kurrë të sigurt se çfarë ndjejnë të tjerët, nuk duhet as të gjykojmë dhe as t’i besojmë gjykimit të të tjerëve. Kjo duhet të na ndihmojë të kuptojmë se nuk është e mundur që të tjerët të vendosin veten në vendin tonë, sepse vetëm ne i dimë përvojat tona.
Kur nuk mund ta kuptojmë as veten, duhet të ndalemi dhe të mendojmë, të reflektojmë mbi rrugën tonë dhe të ngadalësojmë derisa ta gjejmë përsëri rrugën.
E bukura e gjithë kësaj është se sado të humbur të ndihemi, nuk do të humbasim kurrë. Sa më shumë të shqetësuar të ndihemi, aq më të mëdha janë shanset tona për të qenë në gjendje të bashkojmë, përmes reflektimit, enigmën e jetës sonë. Por mos harroni të mbani gjithmonë parasysh se ju jeni i vetmi që mund të ndiheni rehat në këpucët tuaja.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
