Jeta ndonjëherë ka nevojë për pastrim. Për ripërtëritje. Dorëheqje. Dhe kjo përfshin mbylljen e disa dyerve dhe përfundimin e disa historive. Ndonjëherë bëhet e domosdoshme në shtëpi, për të ndryshuar mobiliet, për të zëvendësuar një qilim, për të lyer muret.
Pas një kohe është e nevojshme të porositni, keni nevojë për më shumë hapësirë, për të hequr dokumentet e vjetra, për të ajrosur dhomën. Lini vetëm atë që ka rëndësi, e cila ende ka kuptim. Vite më parë u ndjeva fajtor për largimin e shumicës së fletëve të vjetra të djalit tim. Por vitin e ardhshëm, një raft tjetër me fletore ishte shtuar. Unë përfundova duke hedhur poshtë ato që kisha ruajtur. Sot mbaj vetëm një për çdo vit.
Duhet kohë për t’u mësuar të liroheni nga tregimet, objektet, zakonet dhe njerëzit. Ashtu si një vazo e thyer, ne insistojmë në vendosjen e copëzave, duke imagjinuar se ne mund ta mbajmë objektin siç ishte më parë. Ne ngjitemi në fragmente dhe harrojmë të krijojmë hapësirë për gjëra të reja, ne nuk japim mundësi për të ardhmen. Nuk ka të bëjë me hakmarrje. Por ndonjëherë ju duhet të ndaloni drejtimin e dashurisë dhe vëmendjes tuaj kur nuk ka reciprocitet.
Ndaloni dërgimin e mesazheve tek ata që shfaqen vetëm kur janë të interesuar, mos ngulni këmbë për një takim, për një kafe me ata që gjithmonë gjejnë një justifikim, mbajnë larg ata që përpiqen t’ju shtypin, ndaloni pritjet pas heshtjeve dhe mungesave të zgjatura. Mësoni të mbroni dhe vlerësoni veten.
Jo gjithmonë të duash dikë është e mjaftueshme që kjo marrëdhënie të funksionojë. Herë pas here, duhet të kesh ndjeshmërinë dhe inteligjencën për të vlerësuar situatën dhe për t’u larguar. Ne jemi edukuar për të vepruar me tolerancë dhe për të falur, por kjo nuk do të thotë të lejojmë disa njerëz të na poshtërojnë ose që jeta jonë duhet të mbetet pezull duke pritur një gjest reciprociteti që nuk do të ndodhë kurrë. Herë pas here ju duhet të zgjoheni dhe të kuptoni se jeni duke vozitur varkën vetëm dhe është koha për të ndaluar. Jeta ka nevojë për pastrim. Dhe kjo përfshin mbylljen e disa dyerve dhe përfundimin e disa tregimeve.
Jo çdo gjë përshtatet në çdo fazë të re të jetës dhe ne duhet të jemi të guximshëm duke hequr dorë nga ajo që dikur kishte menduar diçka, por që sot nuk do të thotë asgjë. Nuk është gjithmonë e lehtë të mbyllësh një kapitull. Por ndonjëherë kapitulli tashmë është mbyllur për një kohë të gjatë dhe ne nuk e kemi vënë re atë.
Dhe mos harroni fjalën që thotë: “Mos u jepni rëndësi atyre që nuk duan të ulen pranë jush”.
Ata thjesht nuk kanë rëndësi. Dhe këmbëngulja për mbajtjen e një lidhjeje pa reciprocitet do të na lodh, na zhgënjej. Sa më shpejt ta kuptoni këtë, aq më shpejt do të mësoni të vlerësoni se kush jeni. Dhe përfundimisht do të fitoni një lloj vetëvlerësimi që nuk do t’ju lejojë të ndreqni më porcelanin e thyer. Ju do të kuptoni se përfundimet janë fillime të reja dhe do të mësoni të mos ndjeheni fajtor të doni veten, para çdo gjëje tjetër.
Burimi / www.giornodopogiorno.org
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
