Ndalova së prituri trenat që mbanin emrin tim dhe lashë pas binarët e ambicieve të thyera dhe ëndrrave të parealizuara, sepse tani jam unë që lëviz, jam unë që eci. Kush të dojë, mund ta bëjë këtë udhëtim me mua, dhe kush nuk do, mund të zbresë në stacionin tjetër.
Marrja e këtij qëndrimi të thjeshtë, por të guximshëm, do të ishte padyshim një hap i madh drejt rritjes sonë personale dhe mirëqenies sonë emocionale ndonjëherë kaq të luhatshme. Megjithatë, le ta pranojmë, nëse ka diçka që jemi mësuar të bëjmë, ajo është të presim dhe aq më tepër ta ushqejmë atë pritje me filigranin e ëndrrave dhe penelin e përsosmërisë së paarritshme.
Epo, ndonjëherë, dhe kjo duhet nënvizuar, është vetë shoqëria ajo që me tentakulat, filtrat dhe hinkat e saj na çon drejt asaj dhome ku nuk ka mbetur gjë tjetër veçse të presim. Bota komplekse e punës dhe kthesat e saj na bëjnë të zvarritemi për shumë gjëra, një titull të ri, një aftësi të re, një kontratë pak a shumë të denjë, për të na lejuar të marrim ato ndryshime dhe atë lëvizje në të cilën ndikohet jeta.
Megjithatë, pavarësisht se konteksti aktual socio-ekonomik na bën të burgosur të këtyre dhomave të pritjes të pafundme, ajo që askush nuk mund të na privojë është qëndrimi ynë. Lëvizja është brenda nesh. Prandaj, nuk ka rëndësi nëse në pamje të parë trenat shkojnë në drejtim të kundërt, sepse ata që njohin rrugën e tyre, ëndrrat dhe idealet e tyre janë të detyruar të mos presin, të mos ndalojnë kurrë.
Kur pritja na bën të besojmë se jeta jonë është në pauzë
Ka shumë arsye që mund ta bëjnë një person të ndihet sikur jeta e tij është e bllokuar. Të mos kesh partner, të mos kesh punë, të dështosh në një projekt personal ose të refuzuar në nivel profesional apo emocional janë padyshim disa nga shembujt që karakterizojnë cepat e vetes sonë më të thellë, ato që na imobilizojnë.
Epo, është e nevojshme të kuptohet se jeta nuk ndalet kurrë, ajo gjithmonë rrjedh, ndryshon dhe vibron. Megjithatë, jemi ne që ndalojmë, shpirti ynë, dëshira dhe motivimi ynë. Bernice Neugarten ishte një nga psikologët e parë që studioi zhvillimin e të rriturve dhe ato periudha shumë komplekse të ciklit tonë jetësor, në të cilat njerëzit kanë perceptimin e qartë se realiteti i tyre është ndalur, duke supozuar një qëndrim të trishtuar, apatik dhe mungesë ndriçimi.
Neurgarten themeloi teorinë e jetës në pritje si një transaksion me të cilin ne duhet të dimë se si ta trajtojmë. Problemi më i madh qëndron në faktin se, shumë shpesh, vizioni ynë për të ardhmen është i paqartë, i pasigurt dhe madje pesimist. Mendime si “treni im ka kaluar tashmë, nuk do të gjej një partner” ose “është e qartë që nuk do të gjej një punë të mirë”, rrjedhin nga një stil të menduari që do ta rëndojë edhe më shumë këtë fazë pritjeje, duke e bërë të vështirë. për të kaluar në një përmirësim.
Si të braktisni rrugën e ëndrrave që nuk bëhen kurrë realitet?
Ne jetojmë në botën e “Kthehu nesër”, “Do ta thërrasim atë” dhe “Kur ta marrësh këtë, mund ta kesh atë”. Ne jetojmë në dhoma të përjetshme pritjeje, duke pyetur veten nëse lumturia është një mashtrim apo një shpërblim që merrni kur merrni pikë të mjaftueshme. Trenat kalojnë, mundësitë vijnë e shkojnë, por askush nuk duket se mban emrin tim. Si mund të mbijetojmë, pra, në këtë skenar pasigurie, në të cilin krizat ndonjëherë duket se nuk kanë datë skadimi?
Më poshtë po ju tregojmë disa koncepte të thjeshta për t’u menduar.
3 udhëzime për të qenë lëvizja e jetës sonë
-E para është e thjeshtë: ju duhet të jeni të qartë për objektivin tuaj, pikën tuaj në horizont. Megjithatë, duhet të jetë një synim real dhe i qartë, sipas mundësive tona, por pa e nënvlerësuar asnjëherë potencialin tonë.
Aspekti i dytë që Bernice Neugarten na la në teorinë e saj mbi transaksionin jetik është nevoja për të testuar të ardhmen tonë në baza ditore. Nuk mjafton të ëndërrosh për të. Nëse ajo që dëshironi është një partner i mirë, së pari do të duhet të kujdeseni për veten, do të duhet të shqetësoheni për t’u rritur si person. Nëse doni një punë të mirë, investoni në të çdo ditë, duke u trajnuar profesionalisht dhe mendërisht.
Pjesa e tretë e këtij plani është po aq interesante. Ju duhet të ndiheni si protagonistë aktivë, proaktivë dhe krijues. Është e nevojshme të ndaloni të ndjeheni të nënshtruar ndaj dikujt ose diçkaje. Nëse shoqëria nuk ju lë vend, ndoshta duhet ta krijoni vetë. Ndoshta ju duhet të bëni risi, të propozoni diçka të re në tregun e punës që ngjall interes, të jeni vetë treni i lëvizjes në një mjedis të qetë.
Për të përfunduar, një ditë dikush tha se jeta nuk është të mashtrosh vdekjen, por të shijosh ekzistencën tënde çdo ditë, pa marrë vetëm frymë dhe pa i lënë gjërat thjesht të ndodhin. Ne duhet të jemi lokomotiva e rritjes sonë, qenie aktive, entuziaste, realiste por optimiste, të zotërojmë atë forcë të jashtëzakonshme të aftë për t’i dhënë botës gjëra të mrekullueshme dhe, nga ana tjetër, për të lindur lumturinë që meritojmë vërtet.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
