Të mësosh të humbasësh dikë ose diçka është pjesë e procesit të rritjes personale. Pamundësia për të përballuar zbrazëtinë e përhershme të një mungese ndonjëherë mund të jetë shkatërruese, ndaj është e nevojshme të mësoni artin e të thënit lamtumirë, ose të “lëshoni” atë që lëndon dhe zhgënjen, por që është ende pjesë e jetës.
Ne e dimë se koncepti i “nostalgjisë” zakonisht lidhet me mungesën e një personi. Megjithatë, është kurioze që qeniet njerëzore janë specialistë në objekte , situata, njerëz dhe madje edhe dimensione abstrakte që janë të pamundura për t’u përcaktuar. Po flasim për zbrazëti emocionale dhe ekzistenciale, për dy botë të brendshme aq komplekse sa që rrezikojnë shëndetin mendor të secilit prej nesh.
Më mungon personi që isha më parë, kur isha më i lumtur dhe kisha më shumë shpresa, më shumë ëndrra . Kjo ide, kjo ndjesi që të gjithë e kemi ndjerë të paktën një herë në jetë është ajo që psikologu Robert Plutchik e përkufizon si “dëshirë nga e kaluara” dhe që është pjesë e teorisë së tij për rrotën e emocioneve.
Të mos harrojmë se të jetosh në këtë flluskë të brishtë dëshire lind shpresa për atë që kemi pasur ose kemi qenë në të kaluarën. Dëshira nga ana tjetër çon në cenueshmëri, cenueshmëri ndaj frikës dhe ndonjëherë edhe depresion . Përpara se ta lejojmë veten të lëvizim si Ofelia e Shekspirit, të zhytur në një botë trishtimi, duhet të stërvitemi në artin e lamtumirës dhe mbi të gjitha të ndjesisë së nostalgjisë.
Vendi i quajtur “nostalgji”
Ka një vend të padukshëm. Një botë paralele, e pasaktë, e paprekshme që ne të gjithë e vizitojmë herët a vonë quhet “nostalgji”. Ne e hapim derën për të hyrë në këtë botë sa herë që dikush që duam largohet prej nesh. Ne i kthehemi asaj kur ndërpresim një rutinë ose aktivitet që më parë ishte kuptimplotë për ne. Ne madje jetojmë pothuajse përgjithmonë në këtë botë kur humbasim dikë ose kur ndjejmë një pakënaqësi të thellë me atë që jemi ose bëjmë.
Në këtë botë mbretëron një erë e ftohtë që quhet malli, ose dëshira për dikë a diçka. Në fakt, siç zbulohet nga rrënja latine e termit, “anelare” do të thotë “gulçim”, me fjalë të tjera ne luftojmë të marrim frymë sepse në zemrën tonë ka një zbrazëti përmes së cilës jeta jonë shpëton pak nga pak. Sepse vendi i nostalgjisë është si një labirint i zymtë ku nuk duhet të qëndrojmë kurrë për një kohë të gjatë, sepse sa më gjatë të qëndrojmë atje, aq më shpejt do ta harrojmë rrugën e kthimit.
Të jetuarit në këtë mërgim të përhershëm na bën të zhytemi në dëshpërim dhe në një pakënaqësi të thellë me të tashmen, me botën reale. Përpara se të mbetemi të ankoruar në këtë muzg të jetës, duhet të jemi në gjendje të marrim vendime inteligjente në momentet e vështirësisë emocionale, në mënyrë që të dalim nga ky labirint dhe të kuptojmë se nostalgjia është pjesë e jetës, por nuk është një mënyrë jetese.
Trajnimi i emocioneve në artin e lamtumirës
Ne duhet të mësojmë të mbyllim ciklet. Jo për të dëshiruar atë që ishim dje, por për të investuar në atë që mund të jemi sot. Ne duhet të mësojmë të na mungojnë ata që nuk janë më pranë nesh, duke i lënë në një cep të vogël të çmuar të zemrës sonë, ndërsa ne marrim vendimin për të gjetur përsëri lumturinë. Në fund të fundit, jeta përbëhet nga vendime, nga hapa që, njëri pas tjetrit, na nxjerrin nga labirintet tona personale ku nuk është mirë të qëndrojmë shumë gjatë. Mendoni për strategji që mund t’ju ndihmojnë në situata të tilla.
Gjetja e rrugës suaj në mes të kompleksitetit emocional
Nostalgjia na lejon të hyjmë në tre dimensione shumë të fuqishme: dëshira, frika nga vetmia dhe cenueshmëria emocionale. Ata janë tre armiq të zgjuar që ju duhet t’i njihni plotësisht për të mësuar se si t’i kontrolloni dhe zbutni ata.
Përjetimi i konfuzionit. Me mallin dhe mallin për diçka a dikë, vjen ngatërresa. Çfarë të bëj tani? Çfarë do të bëhet me mua? Ne përjetojmë një numër të pafund emocionesh dhe ndjesish. Për një kohë, është e nevojshme t’i jetosh, t’i pranosh dhe t’i shfrysh.
Analizoni ngatërresën emocionale. Për të përballuar dhimbjen e shkaktuar nga mungesa ose boshllëkun e lënë nga vetë dhimbja, është thelbësore të analizojmë dhe të thellohemi në lëmshjen emocionale në të cilën jemi të bllokuar dhe që na dominon.
Dëshira, për shembull, mund të kapërcehet me objektiva të reja në të tashmen. Frika nga vetmia , megjithatë, shuhet me guximin e atyre që fillojnë të shijojnë shoqërinë e tyre dhe në të njëjtën kohë kërkojnë mbështetjen e të tjerëve.
Dobësia emocionale shërohet me guximin e atyre që shohin të ardhmen pa frikë. E bën këtë duke investuar në qëndrueshmëri, në forcën që askush nuk na mëson, por që zbulojmë se e kemi ditë pas dite. Herë vetëm, herë në shoqërinë e të tjerëve, me vendimin e atyre që duan të jenë protagonistë të historisë së jetës së tyre.
Ne duhet të jemi të gatshëm të marrim drejtime të reja në jetë, pa hijen e asaj mungese, asaj mungese apo asaj zbrazëtie që hedh dyshime mbi vendimet tona. Qenieve njerëzore gjithmonë do t’ju mungojnë gjërat ose njerëzit, trashëgimia e një të kaluare të jashtëzakonshme. Janë faqe të jetës sonë që i ruajmë me shumë dashuri, por janë edhe kapitujt e një të shkuare që i paraprin një romani që ka ende shumë e shumë faqe për të shkruar.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
