Unë jam një person i fortë, një nga ata me të cilët jeta e ka përballur me vështirësi më shumë se një herë. Sidoqoftë, herë pas here kam nevojë për dikë që të më kapë për dore dhe të më thotë se, çdo gjë do të shkojë mirë, që unë të sigurohem se ka shumë gjëra për të bërë dhe pak për t’u shqetësuar. Ndjenja e kësaj nevoje nuk është sinonim i dobësisë, por përfaqëson guximin e dikujt që vlerëson mbështetjen dhe rehatinë kur kanë nevojë për të.
“Ajo që nuk mund të më vrasë, më bën më të fortë”, tha me të drejtë Friedrich Nietzsche. Dhe është e vërtetë, për një arsye shumë të thjeshtë: që një njeri të fitojë forcën e duhur në zemrën e tij dhe të ngrejë themelet e guximit të tij, para së gjithash ai duhet të ketë rënë, ai duhet të ketë ndjerë plagën e zhgënjimit, boshllëkun e humbjes dhe ndjenjën e gabimit.
Meqenëse njerëzit e fortë janë dijetarë të mëdhenj të artit të fshehtë për të riparuar çarje të tilla të brendshme, vetëm ata i kuptojnë përfitimet e marrjes herë pas here të një fjale inkurajuese ose të një ndihme. Në një botë individualiste, ku të gjithë kthejnë shpinën, çdo mbështetje është pozitive. Në një moment fatkeqësish, edhe heronjtë më të mëdhenj e vlerësojnë kur dikush u thotë atyre se gjithçka do të shkojë mirë … sepse nëse jetoni për diçka, ai është besimi.
Një nevojë sekrete: uria emocionale
Në vitin 1920, Edward Thorndike përcaktoi inteligjencën emocionale si “aftësinë për të kuptuar njerëzit, duke i ndihmuar ata të sillen me sens të përbashkët në marrëdhëniet e tyre”. Ai gjithashtu pohoi se aspekti që karakterizon qenien njerëzore është “uria emocionale”. Të gjithë ne, herë pas here, kemi nevojë për më shumë mbështetje se sa marrim, më shumë shqyrtim të asaj që na japin, një njohje më të madhe dhe madje, pse jo, një dashuri më konkrete dhe të prekshme.
Megjithatë, shumica e librave të vetë-ndihmës na kujtojnë që “të na japin vlerë”. Shkurtimisht, duhet të vëmë në vend strategjitë e duhura për të pasur vetëvlerësim të duhur, një vetëvlerësim të fortë dhe një personalitet të fortë që na lejon të dalim me sukses nga çdo vështirësi. Megjithëse është e vërtetë se kjo është pozitive dhe e këshillueshme, ka një nuancë që duhet mbajtur mirë në mendje.
Personi, i cili investon në rritjen e tij personale dhe në fuqinë e tij psikologjike, nuk duhet të bjerë në ekstremin e kundërt të ushtrimit të një “vetëvlerësimi” aq agresiv saqë ai nuk ka më nevojë për ndonjë gjë. Sepse, nganjëherë, ai që nuk ka nevojë për ndonjë gjë, as nuk ofron asgjë dhe pothuajse pa e kuptuar, përfundon duke praktikuar një materializëm të vërtetë emocional.
Sekreti qëndron në ekuilibrin dhe në të kuptuarit se të jesh një person i fortë nuk do të thotë të jesh i imunizuar ndaj vuajtjes, as i pandjeshëm ose i lirë nga ndjenjat. Të fortit janë ata që një ditë e lejojnë vetveten të jenë të dobët dhe brenda vetes, vazhdojnë të vuajnë ndikimin e vështirësive. Prandaj, ata më shumë se kushdo tjetër nuk duhet vetëm të japin mbështetje, por edhe t’i mirëpresin këto përkëdhelje emocionale me të cilat do të ngopin urinë dhe vazhdojnë të trajtojnë plagët e tyre të heshtura.
Çdo gjë do të shkojë mirë, më beso
Ndonjëherë, në jetë, të gjithë ne kemi nevojë për dikë që të na marrë dorën dhe të na tregojë se gjithçka do të shkojë mirë. Ka momente të tilla në të cilën mungon vetëbesimi dhe vetëvlerësimi i mirë nuk garanton sukses, zgjidhjen e problemit apo rezultat të mirë. Ekzistojnë momente në të cilat asgjë nuk është kataraktike për të ndarë vështirësitë, duke ndriçuar peshën e frikës dhe krimbën e shqetësimeve.
Është e njohur, për shembull, se mjekët që marrin duart e pacientëve të tyre, u japin atyre mesazhe pozitive, të matura dhe inkurajuese, mund të ulin frikën dhe ankthin tek pacientët. Në të njëjtën mënyrë, janë po aq ngushëllues sa një baba apo një nënë e aftë për të shuar simpatinë e fëmijëve të tyre, duke i ftuar ata të shpresojnë dhe t’u tregojnë se gjithçka do të shkojë mirë.
Ka momente, dhe kjo ndodh me të gjithë, në të cilën truri mjegullon dhe është përfshirë nga errësira mendore. Sepse mendimet negative kanë zakonin e keq për të qenë rezistent, për të qenë si një zhul që përzihet negativitetin me pikëllimin, pasigurinë rreth kaosit.
Kur kjo ndodh, kur kalorësit e frikës janë të lirë të galopojnë, ne nuk jemi gjithmonë në gjendje të zbatojmë këtë qasje racionale me të cilën kuptojmë se një humbje nuk është katastrofë, as një zhgënjim nuk është fundi i botës.
Në këto momente, një dorë miqësore, një mendje e kthjellët dhe një zemër e gatshme mund të bëjnë mrekulli. Jo të gjitha shtigjet për shërim janë të praktikueshme në vetmi, sepse edhe pse kemi mësuar të vlerësojmë njëri-tjetrin, askush nuk është i përjashtuar nga këto momente të bllokimit, gabimit dhe dobësisë.
Le të njohim vlerën që, çdo gjë do të shkojë mirë, na ndihmon. Se ata na kujtojnë se në jetë çdo gjë vjen dhe çdo gjë kalon. Le të na kap dikush nga dora dhe të na premtojë se do të jetë pranë nesh, pavarësisht se çfarë na ka rezervuar jeta, na jep qetësi dhe qetësi të madhe.
Pra, të mësojmë të pranojmë ndihmë, të jemi të përulur dhe të lejojmë veten të mirëpresim atë që na ofrojnë të tjerët. Por së pari, të mësojmë të vëmë më të mirën e vetes në dispozicion të të tjerëve në mënyrë që të krijojmë kontekste më të pranueshme, të forta dhe të shëndetshme nga një këndvështrim emocional.
Përgatiti: Brikela Daci | Burimi / https://lamenteemeravigliosa.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
