Ndonjëherë jemi shumë afër një ëndrre, por e lëmë atë të shkojë. Ndonjëherë heqim dorë, sepse ashtu na mësuan që “nuk duhet” dhe “nuk mundemi”. Ndonjëherë, atë që shpirti ynë e ndjen si më të mirën, e kupton dhe sërish nuk kthehet mbrapa nga frika sesi na gjykojnë të tjerët.
Ndonjëherë, vazhdojmë me gjërat që nuk duam pasi ego na detyron të luftojmë me vetveten, duke na futur në kurthin e lojës për të mos qenë “dështak”.
Ndonjëherë, jemi shumë afër gjithçkaje që do donim, por e gjitha shkërmoqet kur nuk ndjekim intuitën, por fillojmë me kalkulime mendimesh.
Ndonjëherë i lëmë ditët të shkojnë, duke rendur pas gjërave të kësaj bote.
Ndonjëherë, mbetemi peng të një premtimi, ose të një rregulli kulturor “të përcaktuar si i drejtë”.
Ndonjëherë, ndonjëherë … “the crossed STARS” (YJET e kryqëzuara) – që i humba!
Kështu do i quaj unë të gjitha gjërat e bukura që i lamë të na iknin nga kjo jetë…
Por, unë sërish besoj në diçka magjike, në diçka të pastër e të kulluar, të cilën e dinim mjaft mirë brenda thellësisë së shpirtit tonë kur ishim fëmijë, dhe e ndryshuam atë gjatë rrugës, por nuk e humbëm kurrë.
Unë ende besoj…
Refleksioni im këtë mëngjes, duke ecur anës oqeanit, e duke humbur në mendime…
Të gjithë mund të shtojnë këtu diçka.
Arta Llana
New York
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
