Ndonjëherë nuk jam aty për dikë sepse edhe unë kam nevojë për mua. Më duhet të dëgjoj veten, të bashkoj pjesët e mia të thyera dhe të kuptoj se çfarë dua në të vërtetë.
Pra, nëse nuk përgjigjem ose nëse e vendos telefonin tim në heshtje për disa orë ose disa ditë, kjo nuk do të thotë se jam zhdukur. Sapo vendosa të shkoja një shëtitje me veten time, dikë që e kisha lënë pas dore prej kohësh.
Është qesharake se si ne përfundojmë duke e vendosur veten në dosjen tonë të “spam” – dhe vështirë se e vërejmë atë. Ne e zbresim veten në sirtarin e punëve të papërfunduara, në faqen e fundit të axhendës sonë ose në letrën e vogël post-it që humbet në rrëmujën e tavolinës sonë. Gjithmonë ka diçka më të rëndësishme.
Ne jetojmë në një botë jashtëzakonisht kërkuese dhe konkurruese, aq sa të gjithë e dimë. Ka shumë për të bërë, dhe ditët tona janë të nxehta dhe rraskapitëse. Dhe sikur të mos mjaftonte kjo, tani kemi edhe komunikim të vazhdueshëm e të menjëhershëm në majë të gishtave. Ne jetojmë në mediat sociale, jemi gjithmonë të arritshëm, duket sikur ka gjithmonë një mesazh për t’iu përgjigjur, një email për të kontrolluar dhe foto për të pëlqyer – edhe nëse nuk na pëlqen. Është sikur ne jemi në gjendje të shohim gjithçka përveç asaj që është para syve tanë . Sytë tanë të lodhur mund të lexojnë nevojat e të tjerëve, por nuk janë në gjendje të deshifrojnë nevojat tona… Gjithçka është e turbullt, gjithçka është ngatërruar në zemrën dhe mendjen tonë dhe diçka nuk ndihet mirë dhe ne nuk e dimë se çfarë është…
Pak nga pak gjërat humbasin kuptimin e tyre dhe njerëzit humbasin tërheqjen e tyre. Bota nuk ka më muzikë , magjia ikën dhe ti zhytesh nën përgjegjësitë e tua si një gur në një pus pa fund. Të jesh aty për të gjithë çdo orë, çdo ditë ka një kosto në rritje të fshehtë. Ky lloj stresi mund të ketë pasoja të rënda, madje edhe depresion:
Lodhje, një lodhje ekstreme që ndonjëherë nuk përmirësohet me gjumin.
Dhimbje koke, migrenë.
Dhimbje shpine.
Tretje e dobët.
Ndjenja e mërzisë së vazhdueshme, ju humbni pothuajse të gjithë interesin për jetën.
Padurim dhe nervozizëm.
Si të marr kontrollin dhe të kujdesem për veten kur “kam nevojë për mua”
Kur ndjeni presione të jashtme që ju pengojnë të jeni vetvetja, ndaloni dhe imagjinoni varkën tuaj të shpëtimit: futuni në të.
Është koha për të hartuar një plan shpëtimi. Benjamin Franklin thoshte se “nëse në jetën tonë të përditshme nuk kemi një plan mbijetese, ne jemi të dënuar të lundrojmë përgjithmonë në rrugë”.
Ai plan mbijetese duhet të ketë një synim dhe prioritete. Për të përfunduar duhet të jemi shumë të qartë se do të ketë ditë kur prioriteti ynë total dhe absolut do të jemi ne. Bërja e kësaj të qartë për të dashurit tanë nuk është në asnjë mënyrë egoizëm.
Fikja e celularit, dalja jashtë për një shëtitje , frymëmarrja dhe gjetja e strehimit në mendimet tona është një akt i shëndetit të vërtetë mendor. Sepse, pavarësisht nëse e besojmë apo jo, të kushtoj vëmendje kur “kam nevojë për mua”, të shkruaj emrin tim në listën time të prioriteteve, është shumë më tepër sesa thjesht e këshillueshme, është e detyrueshme.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
