Nuk jemi më ata që ishim në atë moment të veçantë, kur gjithçka dukej njëkohësisht aq afër dhe aq larg. Nuk do të jemi kurrë më ata që ishim dikur, sepse jeta kërkon ndryshim. Të mos jesh më “i njëjti” do të thotë të jesh aq me fat sa të jesh prekur nga përvoja që kanë lënë gjurmë dhe të kesh mësuar prej tyre.
Shpesh, është më e lehtë të vëmë re se ata që na rrethojnë kanë ndryshuar, dhe për pasojë, edhe marrëdhëniet tona me ta janë transformuar. Por, më e vështira është të pranojmë se edhe ne vetë kemi ndryshuar. Gabimi është kur e shohim të djeshmen me sytë e sotëm.
Kur ndryshojmë ne
Ne zakonisht e përkufizojmë veten përmes ngjarjeve që kanë lënë gjurmë tek ne – ato çaste që dimë se nuk do t’i harrojmë kurrë. Mund të jetë një udhëtim, një dashuri e thyer, një dhimbje apo edhe ankthi i përditshëm për të përballuar jetën.
Le të marrim shembullin e dikujt që udhëton në një vend tjetër për një farë kohe. Aty do të përballet me mënyra jetese të ndryshme, zakone të panjohura, ide që do t’i zgjerojnë horizontin. Ose ndonjëherë, mendojmë se kemi gjetur një mik të vërtetë, për të zbuluar më vonë se nuk ka qenë ashtu.
Nuk ka rëndësi nëse përvoja ka qenë e mirë apo e keqe. Mjafton që të ketë qenë e mbushur me emocion – atë nuk do ta harrojmë kurrë. As gëzimin e vërtetë, as ringritjen nga rrëzimi. Ajo çka mbetet pas është pjesë e asaj që jemi sot: thelbi ynë ndoshta është i njëjtë, por ne nuk jemi më ata që ishim.
Kur ndryshon rrethi ynë shoqëror
Ashtu si ndryshojmë ne, ndryshojnë edhe të tjerët përreth nesh. Dhe kur kjo ndodh, ndryshojnë edhe marrëdhëniet tona me ta. Kur ndryshon rrethi ynë shoqëror – qoftë familja, miqtë apo partneri – është e rëndësishme të jemi të hapur dhe fleksibël për ta pranuar këtë ndryshim.
Nganjëherë, këto ndryshime sjellin çarje. Besuam se i njihnim plotësisht njerëzit, por harruam se askush nuk mund të njihet plotësisht – sepse të gjithë jemi në një proces të vazhdueshëm rritjeje dhe ndryshimi.
“E megjithatë, çfarë doni të them? Koha pushton gjithçka. Na mposht pa mëshirë, tmerrësisht dhe brutalisht. Sepse një ditë e takon në rrugë, ajo të puth shkurt në faqe dhe buzëqesh – ‘Po më presin’ – dhe largohet.” – Rodolfo Serrano
Kur dikush largohet nga jeta jonë, dhemb. Dhe ndonjëherë, duket sikur bota shkatërrohet bashkë me atë largim. Por me kohën dhe me përpjekje, arrijmë të gjejmë paqe brenda vetes, ta pranojmë plagën dhe ta shërojmë. Dhe sërish e kuptojmë: nuk jemi më të njëjtët.
Nuk jemi më të njëjtët
Koha nuk na lë të pandryshuar. Ajo kalon mbi ne, na lëkund, na mëson, na ndryshon dhe asnjëherë nuk na lë indiferentë. Çdo ditë, sado e vogël, ka një kuptim: ne bëjmë zgjedhje të reja – edhe kur nuk zgjedhim, jemi duke u rrëmbyer nga jeta.
“Kur menduam se i kishim të gjitha përgjigjet, papritmas të gjitha pyetjet ndryshuan.” -Mario Benedetti
Të humbasësh është pjesë e rrugës
Është në rregull të ndihesh i humbur, edhe nëse nuk duket ashtu në pamje të parë. Nuk ka rëndësi nëse kemi humbur lart në qiell, në një mjegull gëzimi, apo kemi ngecur fort në tokë nga pesha e ditëve. Të dyja na kanë mësuar diçka dhe na kanë ndihmuar të rritemi – emocionalisht dhe shpirtërisht.
E rëndësishme është të kemi guximin të njohim veten dhe besimin për të kuptuar se kush jemi. Vetëm kështu mund të japim më të mirën tonë tek të tjerët dhe të gjejmë tek ta burime lumturie që na plotësojnë. Sepse kur shkëlqejmë me ndryshimet tona, ndihmojmë edhe të tjerët të ndriçojnë me të tyret.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
