Proverbi “Ç’të mbjellësh do të korrësh” është përkthimi i frazës latine “ut sementem feceris, ita metes”, i atribuar politikanit romak Lucio Pinario. Në thelb shprehja do të thotë se ne jemi arkitektët e jetës sonë dhe se ajo që bëjmë kthehet në fund, vetëm duhet të prisni. Koha është matja e të gjitha gjërave, duke krijuar “atëherë” vlerën e asaj që është arritur “më parë”.
Nëse është e vërtetë se ne jemi të lirë të kontrollojmë veprimet tona, nuk mund të thuhet për pasojat. Një gjest ose një fjalë mund të ketë efekte të paparashikueshme, ndoshta jo menjëherë por në afat të gjatë. Koha do të vendosë se çfarë ishte e drejtë apo e gabuar.
Gjendja jonë e tanishme është pothuajse gjithmonë fryt i asaj që kemi bërë në të kaluarën. Ne shpesh nuk e pranojmë atë, sepse edhe në qoftë se fillimisht bëmë gabime, synimet tona ishin të ndryshme. Jo gjithmonë e keqja e tanishme është fëmija i një veprimi të keq, ndonjëherë mjafton që thjesht të injorosh ose të mos kuptosh të gjitha pasojat e mundshme.
Të jesh përgjegjës për veprimet e dikujt nuk është qëllimi, por vetëm pikënisja. Ne nuk duhet të harrojmë kurrë se secili prej nesh ka detyrime ndaj të tjerëve. Ajo që ne bëjmë, themi ose mendojmë, kanë fuqinë për të prodhuar mirëqenie për veten dhe të tjerët.
Të pranosh se je autori i jetës tënde, si për mirë dhe për keq, është një demonstrim i madh i përulësisë dhe guximit. Ka rrethana në të cilat në një moment të caktuar të jetës njeriu gjendet vetëm dhe i izoluar, por në vend që të fajësojë dikë shpesh kauza është mënyra se si kemi kryer marrëdhëniet tona. Pranimi i kësaj të vërtete është një mësim themelor për t’u rritur dhe përmirësuar.
Disa këshilla për t’u bërë më të vetëdijshëm:
Mësoni të jeni të ndjeshëm. Fjalët, veprimet dhe qëllimet janë mesazhe që prekin të tjerët, ne duhet të kuptojmë se si të bashkëveprojmë pozitivisht duke identifikuar keqkuptimet.
Mos vepro vetëm sipas nevojave tuaja. Vënia e nevojave tuaja gjithmonë para të gjithëve është një mënyrë e mirë për të marrë atë që do. Por nuk duhet të mendojmë se mund të marrim pa dhënë asnjëherë, sepse të tjerët së shpejti do të përfundojnë duke u larguar.
Liria e vërtetë imponon kufizime. Të jesh me të vërtetë përgjegjës do të thotë të njohësh kufijtë brenda së cilës mund të lëvizësh. Kjo mund të nënkuptojë ndoshta të qenit “pak më pak i lirë”, por kjo është pjesë e jetesës sociale dhe respektimit të të tjerëve. Ulja e pavarësinë është nxitje e të tjerëve, në një rreth të virtytshëm të përfitimit reciprok.
Mos prisni të vendosni për veten tuaj. Rezultatin e çdo gjëje që ne bëjmë ne e shohim vetëm në fund, por ne mund të stërvitim veten për të imagjinuar se çfarë ndikimi mund të ketë dhe të marrë kontrollin mbi të.
Burimi / www.guardachevideo.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
