Ne nuk jemi më të njëjtët njerëz që ishim atëherë, kur gjithçka dukej e afërt dhe e largët. Ne kurrë nuk do të jemi njerëzit që ishim, sepse jeta kërkon që ne të ndryshojmë. Të mos qenit “ai që ishim” do të thotë se kemi qenë me fat që kemi pasur përvoja që na kanë ndryshuar dhe kemi mësuar prej tyre.
Shpesh është e lehtë të konfirmojmë se njerëzit përreth nesh kanë ndryshuar dhe për këtë arsye, edhe marrëdhëniet tona me ta. Herë të tjera, e kemi të vështirë të kuptojmë se jemi gjithashtu të ndryshëm dhe kuptojmë se gabimi është të shikojmë të kaluarën me sytë e sotëm.
Koha na vë në lëvizje: na përshkon, na trondit, na mëson, na zbulon dhe më shumë se çdo gjë nuk na lë të qëndrojmë indiferentë. Në fakt çdo ditë, edhe nëse duket e humbur, ka nënkuptuar diçka. Ne jemi vazhdimisht duke vendosur dhe kur e bëjmë këtë, ne e lejojmë veten të mbajmë me vete.
Të humbasësh është mirë edhe pse nuk duket kështu në sipërfaqe. Nuk ka rëndësi nëse kemi humbur në qiell, si kur jemi mbajtur në një re lumturie të përhershme apo nëse kemi humbur sepse kemi qëndruar shumë gjatë në tokë. Të dyja gjërat kanë qenë mësuesit tanë dhe do të na kenë riformuar pak më shumë, si fizikisht ashtu edhe psikologjikisht.
Ajo që është e rëndësishme është të kemi guximin për të vazhduar të njohim veten dhe sigurinë për të ditur se si dhe kush jemi. Në këtë mënyrë, ne do të jemi në gjendje t’i japim veten plotësisht çdo gjëje tjetër dhe të gjejmë qendra gëzimi që na plotësojnë. Me fjalë të tjera, nëse shkëlqejmë përmes ndryshimeve tona, ne do t’i ndihmojmë të tjerët të shkëlqejnë me të tyret.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
