Humbja e një njeriu të dashur është një nga përvojat më të thella që mund të përjetojë shpirti. Dhimbja që ajo lë pas, boshllëqet në momentet tona dhe kujtimet që rrënjosen në zemrat tona duken të pakapërcyeshme. E megjithatë, në këtë trishtim fshihet një qetësi e çuditshme, një paqe që vjen kur mendojmë se qielli nuk është më thjesht një hapësirë e paarritshme, por një vend që pret dashurinë.
Ky mendim duket se sjell një përkufizim të ri për jetën dhe vdekjen. Kur një i dashur kalon nga ana e të gjallëve në botën e përjetshme, ankthi ynë për të panjohurën zvogëlohet. Vdekja pushon të duket si një fund kërcënues. Bëhet diçka intime, diçka që tashmë përmban dashuri. Sikur edhe atje na pret një përqafim i ngrohtë, një shpirt i njohur që do të na presë një ditë.
Nëpërmjet humbjes lind një lidhje që nuk njeh kufi. E dashura/i dashuri ynë jeton në mendimet, veprimet dhe dashurinë tonë. Është aty në momentet e heshtjes, kur shikimi ynë humbet në qiell. Është aty kur kemi nevojë për forcë, kur kërkojmë një zë që të na udhëheqë. Kjo ndjenjë nuk është thjesht rehati, është një dhuratë që ata na lënë.
Qielli plot me shpirtrat e atyre që kemi dashur, bëhet burim frymëzimi për ne. Na kujton se, pavarësisht shqetësimeve tona për vdekshmërinë, dashuria është e pavdekshme. Është ajo që lidh kohën dhe hapësirën, duke mbajtur të gjallë ndjenjën e lidhjes.
Humbja, sado e thellë të jetë dhimbja e saj, na hap zemrat për të kuptuar se asgjë e vërtetë nuk është e humbur. Ajo që kemi dashur, ajo që na ka mbushur me gëzim, vazhdon të ekzistojë në një mënyrë që ndoshta vetëm shpirti ynë mund ta kuptojë.
Dhe kështu, duke parë qiellin, gjejmë paqen. Sepse aty, mes yjeve dhe reve, është dashuria e tyre. Dhe bashkë me të, e jona.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
