Në analizën e përjetimeve emocionale pas një marrëdhënieje të humbur, shpesh vihet re një boshllëk i brendshëm që krijohet nga mungesa e personit të dashur. Kujtimet e përditshme, objektet e vogla, dhuratat, vendet e preferuara, mbeten si simbole të një lidhjeje që ka lënë gjurmë të thella.
Këto elemente fizike dhe emocionale shndërrohen në kujtime të vazhdueshme, edhe kur jeta e jashtme vazhdon përpara dhe të tjerët ndalojnë së pyeturi për marrëdhënien e dikurshme.
Në aspektin psikologjik, njeriu shpesh përjeton një konflikt të brendshëm mes dëshirës për të ecur përpara dhe frikës nga zbulimi se ndoshta dhimbja është zbehur. Ndjenja e humbjes mund të krijojë iluzionin e një boshllëku të pashërueshëm, sikur një pjesë e vetes është marrë me ikjen e tjetrit. Kjo shoqërohet shpesh me idealizimin e të kaluarës dhe me rikthimin e shpeshtë të kujtimeve që përforcojnë lidhjen emocionale. Megjithatë, rikthimi i personit të dashur – qoftë përmes një mesazhi apo kontakti të papritur – aktivizon menjëherë emocionet e vjetra. Psikologjikisht, një rikthim i tillë ringjall shpresën, gëzimin dhe frikën në të njëjtën kohë. Kthimi i tij krijon përshtypjen e rikuperimit të një pjese të humbur të vetes, duke sjellë ndjesinë e plotësimit emocional.
Në këtë lloj dinamike, dashuria shihet si një forcë që mund të kapërcejë kohën, rrethanat dhe ndarjen, duke krijuar bindjen se lidhjet e thella nuk zhduken, por vetëm transformohen. Mjedisi social shpesh vëren ndryshimin emocional te personi që e përjeton këtë rikthim: qetësinë, lumturinë dhe stabilitetin e rifituar. Kjo tregon se marrëdhëniet me vlerë të madhe psikologjike kanë potencial të ndikojnë ndjeshëm në mirëqenien e individit, veçanërisht kur dashuria perceptohet si e qëndrueshme dhe e pandryshueshme.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
