Nëse ndihma ndaj fëmijëve për detyrat e shtëpisë shkakton grindje dhe debate, kjo do të thotë që ne po vendosim pritshmëritë dhe zhgënjimet tona në atë situatë. Kjo është. Ne shpresojmë që fëmija të kuptojë menjëherë, të ripunojë menjëherë, të ekzekutojë shpejt, të merret me gjithçka me disiplinën e një studenti model dhe të përfundojë mirë dhe shpejt.
Nuk funksionon kështu!
Ndërkohë, procesi i të mësuarit është mjaft i ngadaltë, kërkon kohë dhe një metodë studimi që formohet në itinerare, jo brenda një dite, parashikon gabime dhe në çdo rast efektiviteti i studimit ndodh në prani të një emocioni pozitiv, krijues dhe të gëzuar, sigurisht jo kur debatoni, sepse në këtë rast aftësitë njohëse ulin performancën e tyre.
Atëherë pritshmëritë tona, edhe nëse nuk janë verbalizuar, por janë të pranishme në pavetëdije, i bëjnë të rinjtë të shqetësohen (ata e shohin shumë mirë pa ndjenjën tonë) të cilët performojnë edhe më pak sepse kanë frikë se mos na zhgënjejnë.
Për më tepër, kur ata shtypen nga pritshmëritë tona, duke e ditur se nuk mund t’i përmbushin ato për arsye të ndryshme, ata do të bien në një ndjenjë zhgënjimi, papërshtatshmërie dhe paaftësie, me të gjitha pasojat në vetëvlerësimin e tyre.
Pra, ne duhet t’i kushtojmë vëmendje të madhe mënyrës se si përgatitemi për t’i ndihmuar ata me detyrat e shtëpisë: duhet të vijmë nga “pastërtia e brendshme” e tyre, domethënë, pa ua imponuar mënyrën, si dhe t’u japim kohë duke u sjellë si shokë me ta, si spektatorë, si mbrojtës të talenteve të tyre.
Çdo gjë duhet të funksionojë në përputhje me prirjet, karakteristikat, veçoritë e fëmijëve dhe gjithashtu me zgjedhjet e tyre, sepse ata nuk kanë pse të kryejnë mekanikisht atë që themi.
Sa më shumë hapësirë t’u japim atyre, aq më aktivë dhe proaktivë bëhen ata.
Ne duhet të vlerësojmë cilësitë e tyre, të kuptojmë se si ata të mësojnë më mirë, mbi atë çfarë i stimulon më shumë, duke krijuar një situatë plotësisht eksperimentale, krijuese dhe imagjinare.
Nuk duhet t’i drejtohemi drejtpërdrejtë me thënien “Unë gjithmonë e kam bërë këtë”, sepse kjo na pengon të shohim nevoja reale dhe të marrim parasysh realitetin e sotëm, ku fëmijët kanë një inteligjencë tjetër, më kritike, interesa të reja dhe aftësi njohëse të ndryshme nga tonën.
Prandaj, duke u përpjekur të bëjmë mirë, rrezikojmë të bëjmë dëm dhe të shkaktojmë efektin e kundërt, kundërshtimin.
Dhe prova e lakmusit është grindja: nëse luftojmë, do të thotë që nuk dimë si t’i marrim, nëse në vend të kësaj arrijmë të mos luftojmë, atëherë jemi në rregull.
Zënkat mund t’i shkaktojë ato, por gjithmonë si reagim ndaj kërkesave tona (të vetëdijshme dhe të pavetëdijshme). Sepse përveç pritshmërive kemi edhe shumë kërkesa, sidomos atë të perfeksionizmit me të cilin jemi edukuar që nga fëmijëria.
Sot ai parim nuk është më i vlefshëm, sot vlen më shumë kërkimi për atë që është fëmija, autonomia e mendimit të tij, emocionet e tij, sot vlen përgjegjësia e tij.
Le të bëjmë një hap të madh prapa dhe rezultatet do të flasin vetë.
Përgatiti Orjona Tresa / Burimi Metodo StudiAmo – D.ssa Lucia Goldoni, psikoterapeute italiane
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
