Ne duhet t’i falim të gjithë ata që na kanë lënduar, edhe nëse duket se ajo që ata kanë bërë është e pamundur të falet. Falini ata, jo sepse ata meritojnë të falen, por që të mos vuani dhe duroni këtë dhimbje sa herë që kujtoni se si iu trajtuan.
Dhe pa marrë parasysh se çfarë ju ofendoi: Falini ata. Falja është thelbësore për shërimin tuaj shpirtëror. Fal sepse ke dhembshuri për veten tënde. Falja është një manifestim i dashurisë për veten.
Si ta kuptoni nëse e keni falur vërtet një person? Takimi me të nuk zgjon më ndjenjat e vjetra. Emri i atij personi nuk shkakton më një reagim të dhunshëm emocional. Me fjalë të tjera, prekja e plagës nuk dhemb më, kjo do të thotë që ju keni falur vërtet.
Padyshim që mbresë do të mbetet, gjurmët mbeten në trupin emocional dhe në lëkurë. Ajo që ka ndodhur mbetet në kujtesën tuaj, ju mbani mend gjithçka keni përjetuar, por në fund të fundit, kur plaga shërohet dhe nuk ju dhemb më, mbase po mendoni: “Falni të tjerët është e lehtë të thuhet! Do të isha i lumtur, por nuk funksionon”.
Kemi qindra arsye dhe justifikime për ato që nuk mund t’i falim. Por kjo nuk është e vërtetë. E vërteta është që ne nuk dimë të falim sepse jemi mësuar të mos falim. Asnjëherë nuk jemi përpjekur të falim, vetëm kemi mësuar artin e mosfaljes. Ka qenë një kohë kur ne fëmijët e kemi pasur faljen në gjak. Para se të kontraktonim një sëmundje mendore universale, ne e falëm pa mundim, kjo ndodhi vetë. Ne zakonisht falim pothuajse menjëherë. Sigurisht, me kalimin e kohës, thjesht e humbasim zakonin e faljes. Cilido qoftë ofendimi që na shkakton një person, ne nuk do ta falim atë për asgjë, ne do ta eliminojmë atë përgjithmonë nga jeta jonë. Fillon një luftë krenarie.
Pse? Sepse kur nuk falim, ndjenja jonë e vetë-rëndësisë forcohet. Mendimi ynë tingëllon, më i rëndë nëse deklarojmë: “Çfarëdo që të jetë, unë kurrë nuk do ta fal! Kjo nuk falet! “Por problemi i vërtetë është krenaria. Krenaria na bën të shtojmë benzinë në zjarrin e fyerjes së shkaktuar, ne vazhdimisht i kujtojmë vetes se është e pamundur të falësh!
Për më tepër, dikush mësohet të vuajë vetëm për të ndëshkuar kryesin e veprës. Ne veprojmë si fëmijë që hedhin inat kur thjesht duan të tërheqin vëmendjen. Lëreni mënjanë krenarinë, harrojeni rëndësinë e vetes dhe thjesht kërkoni falje. Së pari, bëni një listë të të gjithë njerëzve që mendoni se duhet të falen, pastaj kërkojuni falje të gjithëve.
Nëse nuk keni kohë për të takuar dikë ose mundësinë për ta telefonuar, kërkoni falje në lutje dhe ëndrra. Prandaj, bëni një listë të atyre që ju kanë bërë padrejtësi, atyre që duhet t’i falni. Falini të gjithë, kuptoni se pavarësisht se çfarë bëjnë, nuk keni asgjë me të. Mos harroni, të gjithë ëndërrojnë ëndrrën e tyre. Herët ose vonë, ju e kuptoni se duhet ta falni veten për të gjitha plagët dhe të gjithë helmin, për të gjitha vuajtjet që i keni shkaktuar vetes duke krijuar pikërisht një ëndërr të tillë… Dhe kur falni veten, harmonia vjen me ju, forcohet vetë-dashuria. Kjo është falja përfundimtare, kur më në fund falni veten. Besimet për atë që është e drejtë dhe e gabuar na bëjnë të ndihemi të turpëruar për atë që mendojmë se është e gabuar. Ne e pranojmë fajin, besojmë se meritojmë ndëshkim dhe e dënojmë veten.
Ne jemi të bindur se ajo që kemi bërë është aq e ndyrë sa që kërkon ndëshkim dhe nëse sinqerisht e besoni këtë atëherë vullneti juaj bëhet plotësisht real. Në këtë kuptim, ne krijojmë karmën tonë dhe jemi të detyruar të paguajmë për atë që kemi krijuar me bindjet tona, gjë që tregon edhe një herë se sa të fuqishëm jemi.
Sidoqoftë, të heqësh qafe karmën e vjetër është e thjeshtë: Thjesht braktis këtë ide, refuzo ta besosh dhe nuk ka më karma. Nuk ka nevojë të vuash, nuk ka nevojë të paguash për asgjë. Nëse mund ta falni veten, karma zhduket. Nga ai moment, jeta duket se fillon nga e para.
Burimi / https://italiafeed.com/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
