Dedikuar atyre që në këtë botë plot egoizëm, indiferencë, gënjeshtra arrijnë të mbeten njerëzore.
Mund të jetë rraskapitëse, në shumë rrethana, të jetosh duke duruar mungesën e vazhdueshme të njerëzimit, format e egoizmit dhe mënyrat e jetesës, mungesën e ndjeshmërisë, dhembshurinë.
Duke u zgjuar çdo ditë dhe duke lexuar për ndonjë vepër të përgjakshme, duke dëgjuar një radio të një episodi tjetër të udhëhequr nga nevoja për të dominuar të tjerët, të delegjitimizojë të ndryshëm, të shkelë thelbin e çdo qenieje njerëzore.
Mësoni, pothuajse pa u befasuar, indiferencën e atyre që duhet të udhëheqin njerëzit, duke sugjeruar zgjidhje të afta për t’u pajtuar, duke shpresuar për veprime të mëshirës, kur jo të kompromisit të vërtetë, të aftë për të vendosur qeniet njerëzore dhe individët në hapin më të lartë e shkallës së vlerave. Nuk është çështja e bërjes së homazhit të njëpasnjëshëm kundër këtij ose në favor të atij tjetri, por të kuptuarit se është ndjeshmëria jonë që na sfidon vazhdimisht.
Fytyrat, ndjenjat, jetët që shpesh janë vetëm imazhe me të cilat duhet të mbulohen, shembuj anonimë për ta bërë veten të duken të mirë për të provuar të komunikojnë një ide të vogël dhe të bëhet një yll i ri i fuqisë së momentit. Më në fund mbarojnë të gjitha këto histori, këto jetë të vendosura në margjina, të lidhura midis nofullave të mbyllura nga impotenca për të bërë diçka konkrete, ato të rëndojnë në stomak si një peshë që e ndjeheni si të ishte juaja, si çekiç në tempujt tuaj kur lexoni lajmet e fundit në Twitter ose Facebook.
Sepse ndjeshmëria dhe dhembshuria nuk janë slogane të vlefshme për një mbulim apo një fushatë marketingu, por vlera reale, konkrete, për të angazhuar dhe vënë në lojë një pjesë të sigurisë tonë dhe shpesh, sipërfaqësore. Nëse e kuptoni, dhe kjo është gjëja më e keqe, ky boshllëk dhe kjo apati ndaj atyre që kanë nevojë dhe kërkojnë vetëm një dorë, janë bërë qëndrime të zakonshme, natyrore.
Ju pyesni nëse nuk është më mirë të mbyllni gjithçka dhe të bëheni si ata, të pretendoni gjithmonë se asgjë nuk ju prek dhe se asgjë nuk mund t’i heqë dituritë dhe vlerat tuaja. Ai që është në gjendje të dëgjojë një kërkesë për ndihmë edhe kur është e heshtur, sepse ju keni hequr zërin nga pajisja juaj e brendshme, nga shpirti juaj.
Do të ishte e domosdoshme që secili individ të dijë si ta mënjanojë dëshirën e tij për t’u shfaqur gjithmonë në krye, për të treguar vetëm rezultatet e fituara dhe qëllimet që ka kapërcyer dhe për të mësuar ta konsiderojë jetën si diçka që nuk është vetëm suksesi dhe indiferenca, por një akt përgjegjësie.
Njeriu mbi të gjitha
Unë nuk e di nëse jeni duke lexuar këto fjalë ende i përkisni këtij grupi të dashuruarve të paepur të jetës dhe njerëzve, ndoshta të lodhur dhe të zhgënjyer si shumë të tjerë, të cilët, pasi kanë ëndërruar për një botë me të vërtetë më të mirë, kanë vendosur ëndrrat dhe shpresat në disa sirtarë me pluhur. Dhe nëse edhe ju prisni një sinjal, një shpresë, një dritë që mund t’ju bëjë të dukeni, në këtë errësirë, një dorë që kërkon ndihmë dhe tregon dashuri dhe mirënjohje.
Burimi / ognigiornomagazine.com
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
