Gjithmonë mendohet se periudha e shtatzënisë zgjat nëntë muaj, nga ngjizja deri në lindje, pa llogaritur fazën e dëshirës dhe pritshmërisë që i paraprin ngjarjes. Mundësia për të ndryshuar këtë besim vjen nga përvoja e Chiara, një nënë e re në departamentin e obstetrikës së spitalit San Giuseppe.
“Gjithmonë kam menduar të kem një fëmijë, por kurrë nuk më është dukur koha e duhur; pastaj, një ditë, ndjeva se ai moment kishte ardhur dhe kështu vendosëm të marrim këtë nismë”.
Chiara, mund ta shpjegoni këtë ndjenjë?
Ndoshta mosha, ndoshta një përvetësim i vetëdijes. Siç mund ta shihni unë jam psikoterapiste, punë e cila më vendos në kontakt me realitete ndonjëherë të vështira, e dija që vendimi për të pasur një fëmijë nuk mjaftonte që ai të kthehej në realitet. Menjëherë fola me gjinekologun tim, i cili ndau entuziazmin tim dhe më dha këshilla dhe indikacione dhe pas disa muajsh erdhi lajmi i mirë.
Qëllimi i arritur!
Do të dukej kështu, por rruga është ende e gjatë, si fizikisht ashtu edhe psikologjikisht sepse çdo moment ka emocionin e tij përkatës. Në fillim je thjesht e lumtur, pastaj kur kupton se do të bëhesh nënë lind frika: a do të mund të kujdesem për një fëmijë? A do të bëhem një nënë e shqetësuar? Por në tre muajt e parë ju thjesht shpresoni që gjërat të shkojnë mirë. Pastaj kontrollet periodike dhe ato të “imponuara” nga mosha, pasi të qenit shtatzwnw për herë të parë afër të dyzetave amniocenteza dhe vilocenteza mund tw jenë pak invazive.
Dhe e gjithë kjo vetëm?
Epo, edhe babai i përjeton këto emocione, edhe pse jo të gjitha drejtpërdrejt. Ai ndihet i përfshirë. Dhe më pas pata fatin të gjeja një mbështetje të mirë në spital ku përveç gjinekologut më “përkëdheli” një ekip i vërtetë që ka arritur gjithmonë të më japë shpjegime dhe këshilla në mënyrë të qartë dhe në kohë.
Pse, çfarë kërkonte në veçanti?
Një vend komod, me të cilin mund të krijohej një marrëdhënie konfidenciale, pothuajse familjare, në fund të fundit do të kishte qenë vendi ku do të lindja më vonë dhe doli të ishte një zgjedhje e mirë.
Dhe pastaj lindja…
Filloi të shtunën në mbrëmje, por nuk e vura re menjëherë: partneri im kishte një grip të keq dhe deri të dielën në mbrëmje, kur u shërua pak, nuk e kuptova se kishte ardhur koha. Shkova në spital dhe gjinekologu sw bashku me maminw në detyrë konfirmuan supozimin tim. Por nuk ishte ende koha për të parë fëmijën tim, do të më duhej të prisja deri të hënën në mbrëmje…
Një punë e gjatë?
Me siguri për mua ka qenë, edhe pse në përgjithësi kam jetuar me qetësi, falë punës sinergjike mes gjinekologut, obstetërit dhe anestezistit. Më dukej se ishin të gjithë në dispozicionin tim, nuk më lanë për asnjë moment pa mbështetje pa ndërhyrë në aftësitë e çdo figure. U deshën rreth katër orë dhe disa momente ishin vërtet sfiduese dhe të dhimbshme, por u arritën pa panik, sepse qëllimi ishte t’i jepnim jetën Irenës.
Dhe si ishte kontakti i parë?
Gjatë kursit të përgatitjes për lindjen e fëmijës, mamia ilustroi praktikën “lëkurë në lëkurë” dhe kështu bëmë: e njohëm njëra-tjetrën menjëherë dhe edhe kur ishte koha për t’u lidhur, Irene nuk gjeti vështirësi.
Më në fund në shtëpi
Pikërisht në shtëpi fillon aventura e jashtëzakonshme e të qenit prind. Për fat të mirë, në javën e kaluar në spital pas lindjes arrita të kuptoj disa truke që më kanë ndihmuar të dal vetëm me fëmijën tim. Çdo situatë të re e përballoj duke i besuar instinktit, duke më ndihmuar me kujtimin e këshillave që më dhanë në atë kohë dhe duke iu drejtuar specialistit pa vonesë apo siklet, por mbi të gjitha duke e lënë veten të udhëhiqem nga buzëqeshja e Irenës.
Burimi / multimedica.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
