Nëse ideja e një virusi që mund të godiste popullsinë e gjithë botës brenda pak muajsh, dukej jo vetëm e paparashikueshme, por absolutisht e pamundur, të mendohej të merreshim brenda natës me një luftë në gjysmën e bukur të Evropës, ishte një hipotezë aq e largët sa askush as që mund ta imagjinonte. Por kjo është pikërisht ajo që po ndodh.
Pak kilometra larg Italisë, Rusia po pushton Ukrainën. Dhe ka shumë njerëz që edhe në Itali ndihen të destabilizuar, të hutuar, të frikësuar. “Mbërrijmë në takimin me luftën në këtë situatë lodhjeje psikologjike që e vështirëson përballimin e kësaj emergjence tjetër”- shpjegon profesor David Lazzari, psikolog, President i Këshillit Kombëtar të Urdhrit të Psikologëve. “Ikim me mekanizma mohues ose jemi në mbërthimin e frikës. Kolegët tanë na thonë se njerëzit që kërkojnë ndihmë humbasin gjithnjë e më shumë”.
Kërcënimi i afërt
Lufta vjen në një kohë të brishtësisë së madhe emocionale dhe psikologjike. “Pandemia na ka treguar pamjaftueshmërinë e një vizioni për shëndetin mendor që dallon qartë të shëndetshmit dhe të sëmurët. Ka shumë njerëz që megjithëse nuk janë të sëmurë mendërisht, nuk janë mirë. Kushtet e stresit, pak a shumë keqtrajtimi i theksuar dhe u bë një pandemi brenda një pandemie”. Edhe nëse ka gjithmonë konflikte në botë, kjo është ndryshe. E ndiejmë më nga afër, nuk është vetëm një çështje gjeografike. “Përveç faktit që ndodh në Evropë dhe se lufta është afër dhe nuk ka të bëjë me vendet e largëta, kontinente të tjera, siç jemi mësuar ta shohim tani, ka edhe faktorë të tjerë: për shembull, fakti që ka shumë italianë që kanë pasur bashkëpunëtorë ose fqinjë me kombësi ukrainase dhe më pas ekziston rreziku i një zgjerimi të konfliktit dhe kërcënimi atomik që është ngritur dhe që jemi ndjerë edhe më të fortë pas lajmit për sulmin në centralin bërthamor në Zaporizhzhia”.
Mundohuni të mos e humbni shpresën
Ky konflikt, nga pikëpamja psikologjike, rrezikon të na shndërrojë në njerëz edhe më skeptikë dhe pesimistë. “Padyshim që sot ne përjetojmë edhe faktorin e lodhjes për shkak të pandemisë, vërtet pyes veten nëse koha e kësaj krize nuk është llogaritur mbi këtë bazë edhe nga ata që e shkaktuan atë. Por është e rëndësishme të kujtojmë se shoqëria duhet të zhvillojë një tjetër vizion të mirëqenies: nuk është fjala për mungesën e problemeve, ato janë gjithmonë aty herët a vonë, shpjegon Lazzari. Mirëqenia është ekuilibri që ne arrijmë të ndërtojmë midis aspekteve negative dhe pozitive të jetës, aftësia psikologjike për të menaxhuar këtë përzierje.
Kur themi se ndërhyrjet psikologjike janë gjithmonë transformuese, nënkuptojmë se ka të bëjë me ndihmën e njerëzve për të menaxhuar më mirë këto dinamika. Ne nuk mund të shpëtojmë nga problemet, por të mësojmë t’i përballojmë më mirë dhe të rrisim elementet pozitive. “Elasticiteti” i famshëm nuk është paprekshmëria, por aftësia që mësohet, për t’u ngritur, për të menaxhuar stresin në mënyrë efektive. “Por përtej elasticitetit, nevojiten energji dhe burime të reja për të gjetur një shpresë dhe për të përballuar këtë moment”. Mund të mendojmë se njerëzimi është përballur me shumë momente të vështira në rrugën e tij, por ne jemi ende këtu.
Shpresa është e lidhur me jetën, është forcë dhe jo thjesht iluzion. Nuk është rastësi që tradita e krishterë e bën atë një nga tre virtytet themelore. Shpesh mendohet se vetëm pesimistët janë realistë dhe të drejtë, por pasazhet e mëdha të historisë janë ushqyer nga shpresa. Nga ata që vënë bast për të ardhmen. Më kujtohet një film për Kolombin në të cilin ai thoshte për veten e tij vetëm këtë: po të mos kisha pasur shpresë, nuk do të isha larguar kurrë. Në fund të fundit, jeta është një largim i vazhdueshëm, një bast i vazhdueshëm për të ardhmen që ne bëjmë çdo mëngjes të ekzistencës sonë”.
Burimi / https://www.fanpage.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
