Një djalë e çoi babanë e tij në një restorant për të shijuar një darkë të shijshme. Babai i tij ishte mjaft i vjetër, dhe për këtë arsye edhe pak i brishtë. Ndërsa hanin, herë pas here i binte ushqim mbi këmishë dhe pantallona. Të ftuarit e tjerë e shikonin plakun me fytyrat e shtrembëruara nga pikëllimi, por djali i tij ruajti qetësinë totale.
Pasi mbaruan së ngrëni të dy, i biri, pa u shfaqur aspak i turpëruar, e ndihmoi të atin me qetësi absolute dhe e çoi te mjeku. Ai fshiu mbetjet e ushqimit nga fytyra e tij e rrudhur dhe u përpoq të lante njollat e ushqimit nga rrobat e tij; i krehu me dashuri flokët gri dhe në fund i rregulloi syzet.
Me daljen nga banja, në restorant mbretëroi një heshtje e thellë. Askush nuk mund ta kuptonte pse dikush mund të bënte kaq gjëra qesharake në këtë mënyrë. Djali ishte i gatshëm të paguante faturën, por para se të ikte, një burrë, po ashtu i moshuar, u ngrit nga darka dhe e pyeti djalin e të moshuarit: “Nuk të duket se ke lënë diçka këtu”.
I riu u përgjigj: “Jo, nuk kam lënë asgjë.” Atëherë i huaji i tha: “Po, ti ke lënë diçka! Ke lënë një mësim këtu për çdo fëmijë dhe një shpresë për çdo prind! ”I gjithë restoranti ishte aq i qetë saqë mund të dëgjoje dhe një gjilpërë të binte.
Një nga nderimet më të mëdha që ekziston është ajo që mund të kujdesemi për ata të moshuar që njëherë e një kohë janë kujdesur për ne. Prindërit tanë dhe të gjithë ata të moshuar që sakrifikuan jetën e tyre, gjithë kohën, paratë dhe mundin e tyre për ne, meritojnë respektin tonë maksimal.
Përgatiti O.T / Burimi Rrjet
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
