Ka diçka të paprekshme, të thellë dhe të qetë në aktin e leximit me zë për një fëmijë. Ndërsa zëri i të rriturit mbush hapësirën, ndërsa faqet e librit kthehen një nga një, ndodh diçka më shumë se thjesht një rrëfim, ndodh lidhja. Ndodh afërsia. Ndodh një moment që shumë prindër, edukatorë e gjyshër do ta përshkruanin si pothuajse i shenjtë.
Kur zëri bëhet urë
Leximi me zë nuk është vetëm një mënyrë për të kaluar kohën apo për të ndihmuar në zhvillimin e gjuhës te fëmijët. Është një mënyrë për të krijuar ura emocionale. Fëmija nuk dëgjon vetëm fjalët—ai dëgjon ritmin e dashurisë, ngrohtësinë e tonit, sigurinë e pranisë. Çdo tingull bëhet një fije e padukshme që lidh zemrat.
Në atë moment, bota ndalon. Telefoni lihet mënjanë, ekranet heshtin dhe gjithë vëmendja përqendrohet tek fjala, tek personazhi, tek historia. E kjo ndjesi intimiteti nuk është vetëm për fëmijën, është edhe për të rriturin që lexon. Sepse edhe ai, në atë çast, kthehet në një version më të butë të vetes.
Fjalët që ndërtojnë botë
Historitë që lexohen me zë nuk qëndrojnë thjesht në faqe; ato marrin jetë. Zëri i të rriturit i jep ngjyrë personazheve, dramë ngjarjeve dhe shpirt emocioneve. Një përrallë e thjeshtë mund të kthehet në një aventurë të paharrueshme vetëm përmes leximit të përkushtuar. Për një fëmijë, kjo është magji. Magjia e të dëgjuarit dhe imagjinuarit njëherësh. Magjia e të ndjerë veten të sigurt në një botë që shpesh është e paqëndrueshme. Leximi me zë i ndihmon ata të përpunojnë emocione, të zhvillojnë empati, të njihen me ndjeshmërinë e të tjerëve, e të kuptojnë se nuk janë vetëm.
Momente që mbeten gjatë
Shumë të rritur mund të kujtojnë zërin e dikujt që u ka lexuar dikur: një nënë, një baba, një gjyshe. Është një kujtim që qëndron, ndoshta jo për përmbajtjen e saktë të librit, por për atë që u ndje: qetësia, pranueshmëria, dashuria pa kushte.
Leximi me zë krijon rituale. Një histori para gjumit. Një kapitull çdo mbrëmje. Një librushkë për çdo të dielë në mëngjes. Këto rituale mbushin kujtesën me një lloj shenjtërie të përditshme—një ngrohtësi që qëndron gjatë, ndoshta për gjithë jetën.
Një dhuratë që nuk kushton, por vlen shumë
Në një botë ku gjithçka duket e nxituar, ku kohët me fëmijët shpesh ndërpriten nga teknologjia, leximi me zë është një formë rezistence. Është një vendim për të qenë i pranishëm. Për të ndarë kohë cilësore. Dhe kjo dhuratë, ndonëse nuk ka çmim monetar, është nga më të çmuarat që një fëmijë mund të marrë.
Ndoshta nuk do ta mbajnë mend librin e parë që u lexuat. Por do të mbajnë mend ndjesinë e përkatësisë. Dhe kjo është ajo që ka rëndësi.
Po për ju prindër të dashur, kur ishte hera e fundit që i lexuat me zë fëmijës suaj… jo vetëm për t’i treguar një histori, por për të ndarë një copëz zemre?
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.