Në Shoranur, një fshat në Kerala, 76-vjeçarja Gouri Venugopal bën një jetë sipas dëshirës së saj, duke mbushur pjesën më të madhe të kohës së saj me kopshtari. Ajo preferon të jetojë vetëm sesa me një nga tre fëmijët e saj, të gjithë të martuar. “Ua bëra gjithashtu të qartë se nuk do të shkoj për t’i ndihmuar në rritjen e fëmijëve të tyre”, thotë me butësi e moshura, e cila humbi burrin e saj disa vjet më parë. “Unë i kam rritur fëmijët e mi dhe tani ata duhet të kujdesen për të tyret”.
Ishte një vendim i marrë shumë vite më parë, kur burri i saj doli në pension dhe më në fund ajo mundi të kënaqte pasionin e saj për kopshtarinë në shtëpinë e saj.
Për shumë njerëz, vendimi i Venugopal mund të duket i ashpër. Cili gjysh nuk do të donte të qëndronte pranë nipit të tyre? Por këtu qëndron sekreti. Të shpenzosh kohë dhe të kënaqesh me nipërit është pikërisht ajo që Venugopal dhe shumë të moshuar do të pranonin të bënin me gjithë zemër. Por të marrin përsipër një raund të dytë prindërimi? Këtu ata vendosin kufij.
Psikoterapistja Mini S. Nair, me bazë në Maharashtra, thotë se pritshmëria që prindërit duhet të lëvizin për të ndihmuar, ose anasjelltas, është tregues i “fazës së tranzicionit” që po kalon shoqëria. “Ne mund të jemi bërë familje bërthamore, por në mendjen tonë, ne ende nuk kemi lënë strukturën e përbashkët familjare”, thotë ajo. “Ne ende presim që të moshuarit të japin një dorë për t’u kujdesur për të rinjtë dhe të rinjtë të kujdesen për të gjitha nevojat e të moshuarve. Ka presion të jashtëzakonshëm shoqëror në të dyja anët”.
Manovrimi përmes vendimeve të tilla nuk është gjithmonë i lehtë për të moshuarit ose fëmijët e tyre. Por disa gjyshër zgjedhin për një sërë arsyesh.
Një arsye është ndryshimi në stilet e prindërimit. “Fëmijët e këtij brezi janë shumë të ndryshëm nga kohët e mëparshme. Ata mendojnë ndryshe, janë më të aftë me pajisjet. Edhe stili i prindërimit është shumë i ndryshëm nga ai që ka qenë”, thotë Venugopal. “Nuk kam energji apo durim që të përshtatem me gjithë këto gjëra të reja në këtë moshë. Isha e re kur rrita fëmijët e mi; Unë kisha mënyrën time për t’i rritur ata. Tani u takon fëmijëve të mi të rrisin të tyret, sipas stilit të tyre”.
Ata janë gjithashtu të prirur të ruajnë pavarësinë e tyre dhe të jetojnë jetën e tyre. Geeta Malkhani, e cila është në të 60-at, jeton me burrin e saj dhe ia ka bërë të qartë djalit dhe vajzës së saj, të dy të martuar, se nëse vendosin të kenë fëmijë, nuk duhet të presin që ajo të shkojë për t’i ndihmuar në rritjen e tyre. “Jeta ime, orari im është shumë i rëndësishëm për mua; Unë jam duke punuar dhe do doja ta bëja këtë sa të mundem”, thotë Malkhani, e cila është mësuese. “Pra, kur u thashë fëmijëve të mi se nuk duhet të presin që unë të bëhesha prind i fëmijëve të tyre, doja të bëja të qartë se dëshira ime është që të kaloj kohë me ta, por jo të ndërroj edhe pelenat e tyre. Unë e bëra punën time kur duhej, ndërsa tani është radha e tyre”.
Malkhani, i kishte kërkuar djalit të saj që të gjente një shtëpi të tijën kur vendosi të martohej. Ishte një vendim që i lumturoi të gjithë, përfshirë edhe nusen e saj të ardhshme. “Ne kopjojmë Perëndimin në çdo gjë, pse jo në këtë?” pyet ajo.
Nëna e Nair, 76-vjeçarja Kamakshi Nair, jeton e vetme në Kerala. “Gjatë një prej vizitave të mia në shtëpi, ndihmova nënën time të vendoste lidhjen me internetin dhe me disa punë të tjera, gjë e cila më bëri të kuptoj se sa ia del vetë”, thotë ajo. Ishte gjithashtu një tregues se megjithëse mund të jetë ende sfiduese në disa mënyra, gjithnjë e më shumë të moshuar po bëhen të aftë me teknologjinë. Pandemia prezantoi vjehrrën time në platformat OTT, ndërsa nëna ime e mban aktiv rrethin e saj shoqëror përmes video-telefonatave me familjen dhe miqtë.
Për Rajen Sen me bazë në Kolkata, 70 vjeç, mëngjeset i dedikohen monitorimit të presionit të gjakut në aparatin dixhital BP dhe më pas tregut të aksioneve në laptopin e tij. “Kështu ka qenë që prej tre viteve të fundit, pasi pata një goditje në tru,” thotë ai. Gruaja e Sen vdiq 10 vjet më parë dhe fëmija i tij i vetëm jeton në Delhi me gruan dhe vajzën e tij. “Unë mërzitem atje (në Delhi). Këtu jam i angazhuar”, thotë ai.
Djali i Sen-it sugjeroi që ai të shkonte me ta pas goditjes në tru. “Ata thanë se do të kishte ndihmë në rast urgjence dhe mbesa nuk do të ishte vetëm kur ata të ishin në punë. Ideja për të qenë pranë mbesës sime më lumturon, por unë refuzova, – thotë ai. “Unë thashë se do të shkoj nëse kam nevojë, por nuk dua të jetoj përgjithmonë dhe të filloj nga e para me kompromise në këtë moshë”.
Opsioni për t’u shprehur në këto raste, ndonjëherë delikate, varet në mënyrë thelbësore nga dy gjëra: pavarësia financiare dhe shëndeti. “Unë jam ekonomikisht i pavarur dhe prandaj mund të marr vendime dhe të bëj jetën që dua”, thotë Venugopal. “Por nëse nesër shëndeti im dështon, do të më duhet të kërkoj mbështetjen e fëmijëve të mi”.
Kjo nuk do të thotë se mua më mungon një sistem mbështetës. “Unë kam një shoqe që jeton me djalin e saj dhe ajo shpesh vjen dhe qëndron me mua. Ne gatuajmë, hamë, flasim. Është mirë të kesh shoqëri”. Fqinjët që kanë jetuar afër për vite me radhë, miqtë, të afërmit – të gjithë janë pjesë e sistemit më të madh të mbështetjes tek i cili shpesh mbështeten të moshuarit.
Emocionet mund të jenë të mëdha, megjithatë, me vendime të tilla dhe ndonjëherë prakticiteti zë një pozicion të mirë. Jo të gjithë ata që jetojnë me fëmijët e tyre janë të pakënaqur, por siç thotë Sen, “Unë kam jetuar gjithmonë për familjen time, tani më lejoni, me aq sa mundem, të jetoj për veten time”.
Burimi / https://lifestyle.livemint.com/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
