Asnjëherë nuk na është dashur më shumë inkurajim dhe rehati, një vështrim më empatik, besim dhe shpresë. Kohët e vështira përfundojnë duke na bërë më të brishtë, të prekshëm dhe madje edhe më të dobët. Ekziston një teori e tërë që thotë se njerëzit bëhen më të fortë kur kalojnë nëpër stuhi. Gjatë stuhisë ne nxjerrim forcat, por kur prova e fortë është shumë e qëndrueshme… ato fillojnë të zbehen.
Nuk është e lehtë të shikosh horizontin dhe të mos shohësh perspektiva të mira, të mos zgjasësh dorën, të mos shpresosh. Është e trishtueshme, sepse pa asnjë shpresë brenda nesh, gjithçka është bosh, e mjegullt, si një mumje. Jo më kot kërkimi tregon një rritje të të ashtuquajturave sëmundje të shpirtit, të cilat rezultojnë nga një tronditje psikologjike, nga një prishje emocionale. Pothuajse askush nuk është plotësisht mirë, sepse gjërat në jetë janë gjithmonë të ndryshueshme midis uljeve dhe ngritjeve dhe të tjerët mbeten pezull.
Sytë tanë vuajnë kur shohin vështirësitë në jetën e përditshme, kur janë të shumtë ata që vuajnë nga brenda, kur ndiejmë se nuk do të jemi në gjendje të mbështesim hapat tanë dhe pastaj sëmuremi, në trup, në shpirt. Gjëja më e keqe është që ne përfundojmë duke krahasuar dobësinë tonë emocionale me këtë nevojë për të qenë të fortë, një nevojë që është e përhapur brenda nesh.
Ne kemi marrë mesazhe të shumta që lumturia duhet të jetë një konstante, se duhet të jemi të fortë dhe e gjithë kjo na bën të vëmë në dyshim vlefshmërinë tonë në lidhje me jetën. Njerëzit e shohin veten shumë larg nga një ideal që konsiderohet i dëshirueshëm dhe përpiqen të shmangin trishtimin, duke sabotuar procesin e shërimit dhe kapërcimit, i cili kërkon domosdoshmërisht këtë periudhë të errësirës emocionale.
E vërteta është se trishtimi nuk shmanget, por përballet, mirëpritet, sepse duke tretur errësirën do të jemi në gjendje të luftojmë përsëri dhe të shohim pika drite. Është koha të shikojmë brenda dhe të kërkojmë dritën që është atje. Është koha të shikojmë te të tjerët dhe të përpiqemi të ndihmojmë në një farë mënyre. Njerëzit kërkojnë ndihmë në shumë mënyra, përfshirë edhe buzëqeshjen.
Pse duhet të jemi gjithmonë të lumtur dhe elastik? Rëndësia e “a jeni mirë?” Në botë ekziston edhe trishtimi dhe duhet ta pranojmë edhe atë, vetëm në këtë mënyrë do të përballemi me jetën me një qetësi të brendshme më të madhe që mund të çojë edhe në lumturi. Normaliteti i përgjigjes “Unë jam mirë, po ju si jeni?” asnjëherë nuk ka qenë kaq utopik.
Burimi / https://italiafeed.com/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
