“Përgjegjësia dhe faji i çdo gjëje që më ndodh është gjithmonë i të tjerëve”, “Të tjerët janë përgjegjës për fatkeqësitë e mia. Unë nuk kam faj”. A janë këto fraza të njohura për ju? A identifikoheni me to apo njihni njerëz që mendojnë në këtë mënyrë dhe që gjithmonë fajësojnë të tjerët për gabimet e tyre?
Ka shumë njerëz që nuk janë në gjendje të mbajnë përgjegjësi për veprimet e tyre. Dhe kur një individ nuk është në gjendje të pranojë se është ai vetë që komandon jetën e tij, ai vështirë ta bëjë veten përgjegjës për fatin e tij. Në këto raste ka gjithmonë një keqbërës për fatkeqësitë e tij: sigurisht që është gjithmonë dikush tjetër.
Është partneri i saj, nëna e saj, motra e saj, personi që takon… Repertori është i gjerë. Vdekshmëria më kufizuese është ajo e mosnjohjes së asaj pjesë që na takon neve, e cila për fat të mirë na takon dhe nuk është e fatit. Mohimi më absolut dhe bindja se faji i asaj që ndodh me ne është gjithmonë i të tjerëve.
Ata i projektojnë jashtë vetes përgjegjësitë që u takojnë
Ka artistë të vërtetë që maskojnë realitetin dhe e justifikojnë atë duke i thënë vetes: përgjegjësia nuk është imja. Ata nuk pendohen ose nuk e kanë problem të përdorin vet-mashtrimin, pjesërisht për shkak se ata kanë përdorur këtë proces pa vetëdije. Megjithatë, vetë-mashtrimi nuk ndalet duke qenë një kufi i rëndësishëm, i cili zbeh realitetin dhe e bën atë gjithnjë e më të paqartë, më kaotik, më armiqësor.
Ne humbasim ndjenjën e gjërave kur bëjmë që përgjegjësitë tona të bien mbi të tjerët, kur veprojmë në mënyrë kapriçoze, kur bëhemi të frustruar sepse tjetri nuk përgjigjet siç dëshirojmë për kërkesat tona. Sepse ai nuk mundet ose nuk dëshiron. Dhe kjo nuk është lufta jonë. Ne jemi ushtarët që veprojnë në përputhje me rrethanat.
Këta njerëz marrin një pjesë të madhe të kohës për t’u ankuar. Ankesa është flamuri i tyre. Kjo nuk është kurrë e mjaftueshme. Ata mund të ankohen për çdo detaj të vogël dhe të parëndësishëm. Ata bëhen tiranë të vërtetë të mbretërisë së tyre. Gjëja më e keqe është se dëmtimi i lëndon ata së pari dhe pastaj njerëzit që duan.
Të tjerët nuk i përmbushin gjithmonë pritjet tona
Kjo ka të bëjë shumë me mosnjohjen e mirë të njëri-tjetrit. Njohja dhe pranimi është hapi i parë drejt ndryshimit. Nëse një person nuk i njeh nevojat e tij, impulset e tij dhe nuk e di se nga vijnë veprimet e tij, ai vështirë se mund të kërkojë ose të gjejë një zgjidhje.
Nëse dikush nuk i kushton vëmendje atyre, ata do të lëkunden si fëmijë, do të përpiqen të tërheqin vëmendjen, të tregojnë veten e tyre me çdo kusht. Të gjitha ose pothuajse të gjitha mjetet janë të vlefshme në këtë luftë. Tjetri duhet t’i njohë ato me çdo kusht. Dhe kur ai nuk u jep atyre vëmendjen që duan, ata zemërohen. Ata i duan atij çdo të keqe të mundshme dhe e bëjnë atë fajtor për frustrimet e tyre; ata ia atribuojnë fajin këtyre fëmijëve për të shmangur zhgënjimet e ardhshme.
Një zhgënjim që lind në momentin kur dikush nuk merr përsipër t’i plotësojë nevojat e tyre. Nga ana tjetër, në disa raste njerëzit rreth tyre i zgjidhin problemet aq shpejt sa që as nuk e kuptojnë. Në situata të tilla, ata mendojnë se nuk duhet të falënderojnë askënd, sepse është pothuajse një detyrë që të tjerët t’u përgjigjen pyetjeve të tyre.
Rimerrni shigjetat që keni lëshuar dhe ju do të fitoni pjekurinë
Ata nuk i perceptojnë të tjerët si individë të ndarë nga vetja. Ata janë skllevër që duhet t’i plotësojnë nevojat e tyre tiranike. Urdhëro dhe bindu. Dhe nëse nuk bindesh, unë do të të bëj të ndihesh fajtor dhe përgjegjës për fatkeqësitë e mia. Kjo është mënyra se si ata mendojnë.
“Unë jam unë. Ti je ti. Unë nuk jam në këtë botë për të përmbushur pritjet tuaja. Ju nuk jeni në këtë botë për të përmbushur pritjet e mia. Unë bëj gjënë time. Ju bëni gjënë tuaj. Nëse takohemi, do të jetë bukur; përndryshe nuk do të ketë asgjë që duhet të bërë”. -Fritz Perls-
Momenti që ne rimarrim të gjitha shigjetat që kemi lëshuar, ne mund të bëhemi të vetëdijshëm për situatat. Pika fillestare është gjithmonë komunikimi me jashtë dhe me skemat mendore. Ne flasim për një zakon që është i vështirë për t’u thyer, por nga i cili mund të shërohemi nëse marrim ndihmën e duhur.
Burimi / lamenteemeravigliosa.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
