Ankthi është padyshim një nga çrregullimet më të zakonshme mendore, por gjithashtu, zakonisht, një nga më të nënvlerësuarit dhe keqkuptuarit. Kush vuan nga një gjendje ankthi nuk është një person që thjesht ndjehet nervoz përpara një testi në universitet ose kur ai duhet të shkojë dhe të takojë një mjek.
Këto janë situata që, pak a shumë, i bëjnë të gjithë nervozë. Jo, ankthi është diçka “më e rëndë” dhe mund të ketë pasoja serioze në cilësinë e jetës së të prekurve.
Kështu që përkufizimi i “çrregullimeve të ankthit” është: “Çrregullimet e ankthit janë një grup çrregullimesh psikologjike që karakterizohen nga format e frikës dhe ankthit të pajustifikuar ose patologjik që shoqërohen shpesh me shfaqje fizike dhe që krijojnë siklet për individin”.
Për ata që vuajnë nga kjo gjendje, situatat që për njerëzit e tjerë janë të parëndësishme dhe aspak ose jo shumë stresuese bëhen makth i vërtetë. Për shembull, të shkoni në shtëpi kur është errësirë. Ata që jetojnë me një person që vuan nga ankthi e dinë që në shumicën e rasteve krizat janë të përkohshme dhe se e vetmja strategji që mund të miratohet është të presësh që personi të qetësohet.
Në çdo rast, nuk ka asnjë pikë për të inkurajuar qetësinë. Qëndrimi i vetëm produktiv për ata rreth një personi të prekur nga ankthi është mirëkuptimi. Nga ana e jashtme, ata që nuk vuajnë prej tij e kuptojnë se frika e ankthit është e pabazë, por gjëja më e keqe është t’ua thuash atyre, sepse në mendjen e tyre ato frikëra janë shumë të vërteta.
Kështu që të kuptuarit dhe madje edhe ndihma mjekësore, nëse është e nevojshme. Nëse personi i prekur nga ankthi nuk e kupton që gjendja e tij është patologjike, ndihma konkrete mund të jetë që ta shtyni të konsultohet me një mjek.
Burimi / https://www.pianetadonne.blog
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
