Histori të ndryshme njerëzore na shërbejnë si shembuj konkretë e mësimdhënës, ashtu si një teori matematikore nuk mund të kuptohet pa praktikën në terren a letër. Nisur nga përvoja e të parëve, plot aforizma, fjalë të urta apo fabula, përcjellin mesazhe kuptimplote. Ato madje na shërbejnë në një moment të caktuar të jetës, ku pikërisht, për të kapërcyer një situatë të vështirë, na vijnë në ndihmë për të na dhënë një mësim për jetën. Shkëputur një të tillë edhe në qasjen e mëposhtme.
-Në mars të vitit 2019, e dashura ime u nda nga unë. Mbeta pa fjalë. Shkova në shtëpi dhe gjithë rrugës pyesja veten: “Pse?” E vetmja gjë në kokën time ishte zëri i saj që thoshte “Të dua”.
-Kam kaluar një muaj duke kërkuar përgjigje për atë që po ndodhte. Një ditë, hyra në dhomën e babait dhe e pyeta: “Baba, më tha se më donte”.
“Bir, kur dikush vjen në jetën tënde dhe pas pak kohësh largohet, mund të jetë çdo gjë përveç dashurisë. Nuk do t’i kapërcesh kurrë traumat nëse vazhdoni të kërkoni logjikën në dashuri, ndërto një histori të re!”
E pyeta: “Dhe nga vjen kjo forcë për të filluar diçka të re?”
“Mos u shqetëso, çdo fillim vjen nga një fund.”
-Një javë më vonë, babai im u diagnostikua me një sëmundje të rrallë dhe degjenerative, e cila do ta vriste në një çast.
Nëna ime nuk e braktisi, ajo qëndroi.
-Babai dilte çdo të premte për të ngrënë pica me dy vëllezërit. Kur ndaloi së ecuri, xhaxhallarët e mi filluan t’ia sillnin picat në shtëpi.
Ata thanë: “Pa babanë tënd, nuk është kënaqësi”.
-Babai im ka pasur gjithmonë tre miq me të cilët planifikojnë aktivitete, këtë vit ai nuk mundi të shkojë, sepse nuk ecën më.
-Shokët e babait sollën foton e të katërve. Ata gozhduan foton e njëri-tjetrit në murin e dhomës dhe thanë: “Tani, shtëpia jonë është shtëpia jote”.
Babai im qau.
-Prindërit e mi mbushën 29 vjet martesë në qershor, gjithmonë kërcenin atë ditë për të festuar, por sot babai nuk mund të ngrihet më.
Nëna ime hyri në dhomë dhe luajti muzikën që i pëlqente më shumë dhe ata kërcyen.
Ai tha: “Djali im, më sill karrocën”.
Unë e pyeta: “Çfarë do të bësh?”
Ai m’u përgjigj: “Çfarë do të bënte babai yt për ty nëse do të ishte e kundërta”.
Nëna ime e vuri babanë në karrige, u gjunjëzua pranë tij dhe tha: “Le të kërcejmë”, babai im duke qarë tha: “Si?”
Ajo e përqafoi babanë tim dhe e rrotulloi karrigen, e gjithë muzika u përul.
Pasi pashë atë skenë, u ktheva në dhomën time me sy që vërshonin në lot dhe i vetëdijshëm se kisha mësuar se çfarë ishte dashuria e vërtetë.
-Vendosa të hap laptopin dhe të shkruaj këtë tekst, sepse sot shoh se bota po e shtrembëron dhe e ndërlikon shumë dashurinë.
Kjo tufë rregullash dhe kërkesash janë gjëra të krijuara nga mendja.
Pjesa tjetër është një iluzion.
Përgatiti Orjona Tresa / Burimi Rrjet
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
