Kohët e fundit duket e pamundur të ulemi dhe të shkruajmë pa folur për trishtimin, dobësinë njerëzore, dhimbjen. Nuk doja, e shmanga atë, por le ta nxjerrim atë që ndiejmë, pasi nuk mund t’i shpëtojmë reflektimeve mbi ndjenjat e dhimbshme.
Unë kurrë nuk kisha përjetuar momente kaq të vështira, kurrë më parë fundi nuk ka qenë kaq i pranishëm në jetën e përditshme dhe i ngulitur në të gjitha anët. Unë shkruaj për të kuptuar veten time dhe kështu që kuptimi im, i lexuar nga dikush, të sjellë një shpresë të vogël edhe për ju.
Dhe shpresa vjen sepse ka dëshpërim. Ka dritë kur ka errësirë. Me fjalë të tjera, unë kapërcej atë që dhemb, sepse më dhemb, por do të kalojë. Duhet të kemi besim se do të kalojë, se gjithçka do të jetë më mirë, se do të jemi shumë të lumtur.
Të gjithë i përmbahen asaj që i jep forcë të përballet më me besim me mundimet e tij dhe frikën. Ka nga ata që praktikojnë sporte, ka nga ata që bëjnë zanate, ata që këndojnë, ata që bëjnë terapi, ata që pikturojnë fotografi dhe mure. Unë shkruaj. Shkrimi im është mburoja ime më e fortë kundër këtij trishtimi që rrethon jetën e të gjithëve, sidomos sot.
Askush nuk është shumë mirë, askush nuk është pa asnjë lloj frike, askush nuk është i lirë nga çdo shqetësim. Ne të gjithë jemi luftëtarë të përditshëm, mbijetojmë dhe përpiqemi për lumturi, e cila duhet të jetë qëllimi i të gjithëve. Rrethohuni me njerëz të mirë, kultivoni marrëdhënie të shëndetshme, bëni aktivitete që ju japin kënaqësi, merrni kohë për të mos bërë asgjë, thoni “Të dua”.
Mbani momentet më të këndshme të jetës tuaj në kujtimet tuaja. Vallëzoni, këndoni, luani një instrument, buzëqeshni. Kjo është ajo që do të shërbejë si një ilaç kur jeta thotë “jo”, kur gjithçka duke zi.
Burimi / https://italiafeed.com/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
