“Eja Luca, si quhej ai vend ku shkonim gjithmonë? Por mbi të gjitha, çfarë bënim kur dilnim? Nuk e mbaj mend më dhe e pyeta partnerin tim. Kam një kujtim të paqartë të jetës sime para Covid. Aq sa ndonjëherë më duket se është e njëjtë me atë që jetoj tani. Tani as nuk e vë re orarin e ndalimit. Por nuk jam e trishtuar, nuk jam e mërzitur. Jam mësuar me një rutinë të re”.
Një kolege më tregon, ndërsa unë i mbush pauzat e saj me “saktësisht”, “edhe unë”, “e njëjta”, pothuajse entuziaste: për fat të mirë ne gjithashtu jemi të mahnitur nga shqetësimi. Të kalosh ditët duke menduar për para-pandeminë do të ishte padyshim një praktikë mazokiste, por është e çuditshme se si, kur ndalem të pyes veten se si ishte, përgjigjja e parë është gjithmonë: o Zot…boh.
Nuk e vë re më, kur ulem në metro për të shkuar në punë, fakti që dikur ishte e pamundur të gjeje një vend të lirë dhe nëse pasagjeri i ulur përpara ngrihej në këmbë, ishte një ngjarje aq e rrallë sa që do të përmirësonte pjesën tjetër të ditës. Nuk e mbaj mend se si i shpenzova të Dielat e mia, duhet të përpiqem të kujtoj se vija buzëkuq kur dilja në mbrëmje. Efekti Madeleine nuk mund të kalojë nga shqisa e nuhatjes, e bërë e paaftë nga maska, por herë pas here është një këngë që fillon në radio për të më bërë të jetoj një botë në lëkurën time: Unë shoh imazhet e atij udhëtimi, unë nuhas erën e atij pub-i, unë shijoj shijen e picave që kemi blerë gjithmonë në atë vend të hapur, në të cilin shkonim në fund të mbrëmjes, kur mbrëmjet mbaronin në mëngjes. Nuk zgjat shumë, është intensive, më bën të buzëqesh, pastaj zhduket.
Me mungon? Nëse përpiqem ta mendoj po, vdes për të. Por nuk e mendoj, nuk e mbaj mend. Buzëkuqi, pub-i, picat përfunduan në kutinë e gjërave të harruara, të zakoneve të humbura. Unë përpiqem të gjej veten në atë premierë që jemi të sulmuar për të njëjtën arsye nga ankthi kur shohim turma në filma dhe pyesim veten se çfarë ka ndodhur me maskat e të gjithë atyre njerëzve. Zotërinj, ata nuk i mbajnë sepse as ne nuk i kemi bartur.
“Më shumë sesa të harrojmë, ne kemi hequr” shpjegon Dr. Amalia Bruni, presidente e SINdem (Anëtare e Shoqatës Autonome të SIN, Shoqëria Italiane e Neurologjisë). “Truri ynë ka një karakteristikë që i lejon të kapërcejë çdo lloj problemi: përshtatjen. Ai përshtatet me situatat e reja, sepse nuk mund të bëjë pa to, përndryshe nuk do të mbijetojë ose do të zhvillojë një sërë çrregullimesh”. Për të mbajtur ekuilibrin, përfunduam duke besuar se është normale të flasim me njerëz, gojën e të cilëve as nuk u shohim.
“Të qenit më të mbyllur në shtëpi, duke punuar vetëm në PC, duke menduar se miqtë mund të shohin njëri-tjetrin një herë, të mos shtrëngojnë duart, të mos përqafojnë: ne kemi marrë sjellje të reja që janë bërë pjesë e vetvetes. Jemi mësuar të jetojmë në një mënyrë tjetër” vazhdon Dr. Bruni. Kjo është e vërtetë të paktën për ata që ndjekin rregullat: “Aftësia për t’u përshtatur është më e strukturuar tek të rriturit dhe më pak tek të rinjtë: truri i tyre është në një fazë rritjeje dhe shpesh hedh poshtë rregullat e reja”.
Si qenie njerëzore, thotë mjekja, duhet të gjejmë modele që bien brenda të ashtuquajturës normalitet. Ne kemi krijuar një të ri për t’i mbijetuar ndikimit shkatërrues të shëndetit të vazhdueshëm dhe emergjencës socio-ekonomike. Të gjithë shpresojmë që së shpejti të kthehemi te i pari dhe kur të kthehemi, do të rimarrim me lehtësi zakonet e humbura.
Burimi / https://www.huffingtonpost.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
