Ndonjëherë, një jetë ka më shumë kuptim në letër sesa në të tashmen marramendëse në të cilën jetojmë. Kështu arrita të organizoja identitetin tim.
Jeni identifikuar ndonjëherë me personazhet e një libri? Në njëfarë mënyre, ata janë pjesë e autorit dhe autori, si qenie njerëzore, është kompleks dhe ndan tipare me ju. Shkrimi na lidh nga një vend i sigurt, ku janë personazhet ata që marrin gjykimet, vlerësimet dhe kritikat. Prandaj, në këtë letër nuk ju them se çfarë jam, po ju shkruaj.
Leximi na lejon të vizitojmë mendjet, skenarët, jetët që nuk janë tonat. Dhe kështu, vizioni ynë i botës zgjerohet përtej syve tanë, duke na mësuar në një mënyrë delikate se gjërat ndodhin ndryshe në varësi të trurit që i përpunon ato. Kështu vendosa të shpreh shpirtin tim me shkronja: i shkruar në mënyrën e duhur, një tekst ka fuqi.
Ato emocione pa emër
Mënyra se si ne i quajmë emocione varet, në një masë të madhe, nga gjuha që flasim. Japonezët kanë një fjalë për dëshirën për të pasur diçka në gojë ( kuchisabishii, që fjalë për fjalë do të thotë ‘gojë e vetmuar’), të cilën në spanjisht na është dashur ta shqiptojmë si “uri emocionale”, për shembull.
Prandaj, është normale që fjalori ynë të mos mbulojë të gjithë gamën e ndjesive dhe proceseve mendore që ka truri. Kur kjo ndodh, ne zakonisht i drejtohemi strategjive të tjera: përshkrimeve, metaforave, vizualizimeve… e gjithë kjo e përcjell mesazhin pa fjalë që e përcaktojnë atë si një koncept të pavarur.
Në rastin tim, arrita në përfundimin se identiteti im nuk kishte emra të mjaftueshëm për të formuar një konglomerat mjaftueshëm besnik ndaj asaj që ndjeja brenda meje. “Unë jam vetvetja” më dukej shumë koncize dhe zbërthimi i kësaj deklarate në më specifike krijoi një rrjet kontradiktash që më stresuan. E gjithë kjo ndryshoi kur pata mundësinë ta hedh në letër.
Shkrimi u jep formë shumë ideve dhe ndjesive
Unë kam një teori që ne të gjithë jemi shumë njerëz në të njëjtën kohë. Prandaj, ne mund të flasim me veten, të ndryshojmë sjelljen tonë në skenarë të ndryshëm apo edhe të jemi kontradiktore. Shumë njerëz, të ngjashëm, por të ndryshëm, që jetojnë në një trup të vetëm , koheziv dhe punojnë si ekip për të integruar një personalitet të vetëm.
Teoria e roleve shoqërore ishte tashmë afër kësaj ideje që në fillim të shekullit të 20-të, me Rimelin në krye. Prandaj ishte shumë e vështirë për mua të përkufizoja veten me zë të lartë. Ndonëse askush nuk më kundërshtoi kur fola për veten time, vëzhgimi im pashmangshëm drejtohej tek ato mungesa e koherencës me veten, tek ato procese të brendshme që askush nuk i njeh dhe që rrallë kanë emër, por që ndryshojnë gjithçka. Me shkrim, megjithatë, gjithçka mori formë.
Së pari pashë ide abstrakte që lëviznin, lundronin në kokën time dhe lidheshin së bashku. Pastaj u jepte fjalë dhe u tregonte në letër gjithçka që bënin. Më vonë, ato ide patën emra personazhesh dhe morën jetë kur ndërvepruan me njëri-tjetrin. Dhe kur e pashë gjithë atë hartë nga larg, doli të ishte një pasqyrë.
Njihuni me njëri-tjetrin dhe shkruani, njiheni
Shumë njerëz besojnë se shkrimi është i rezervuar për shkrimtarët. Megjithatë, të gjithë mund të përfitojnë nga ajo, pasi nuk ka nevojë ta publikoni apo t’ua tregoni të tjerëve. Për shembull, shkrimi emocional ishte ushtrimi që më ndihmoi më shumë kur më në fund guxova të shkoja në terapi.
Nga ana tjetër, është kurioz rrethi vicioz që futesh kur vendos “nuk po të them, po të shkruaj”: sa më shumë ta praktikosh, aq më shumë thellohesh në kompleksitetin tënd; por sa më shumë ta njihni veten, aq më mirë shkruani . Shkrimi ju bën koherent dhe i bën kontradiktat tuaja të bëhen të natyrshme dhe një pjesë e rregulluar e asaj që më parë e njihje si kaos. Të shkruarit është një mënyrë për të njohur veten.
Fiksi i realitetit tim
Në një botë ku të gjithë njerëzit ishin të sigurt në vetvete dhe i vendosnin lehtë etiketat vetes, unë dyshova në ekzistencën time. Megjithatë, më duhej vetëm të filloja të shkruaja për të zbuluar se nuk isha një person i thyer, por një hartë që ishte më e vështirë për t’u lexuar nga sa mendoja. Kështu, identiteti im kishte kuptim me çdo personazh dhe çdo komplot.
Unë nuk e konsideroj veten shkrimtar, pasi kam vetëm një vepër të botuar dhe ka shumë mundësi që të mos botoj asgjë tjetër. Megjithatë, ajo histori është një pasqyrë e kokës sime dhe e thelbit tim. Dhe, për më tepër, ka avantazhin e incognito: njerëzit që e lexojnë do të më shikojnë dhe do të lidhen me mua, por pa e ditur (të paktën me siguri).
Ndoshta ndihesh si unë. Ju mund të jetoni në një vend ku të gjithë e shfaqin veten si banderola, duke e shpallur veten të qëndrueshëm, të përcaktuar dhe të sigurt. Nëse është kështu, unë po ju shkruaj tani: do të merrni letrën dhe stilolapsin, ose tastierën dhe do të zbuloni se askush nuk është koherent apo i plotë, dhe se kjo është në rregull.
Çështja është se ju jeni në gjendje të lidheni me brendësinë tuaj dhe ta pikturoni atë me forma dhe ngjyra, me histori që ju përcaktojnë. Sepse, ndonjëherë, mendimet janë të shkurtra, por edhe fjalët dhe ju duhet t’i bëni ato të punojnë së bashku për të gjetur veten.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
