Fenomeni i vrasjes së personit të afërm, familjar, nga një anëtar i saj, sipas psikiatrit italian ka të bëjë me mungesën e arsimimit të plotë, depresionin e gjatë shkaktuar nga mosmarrëveshje, dhe atë që në gjuhën shkencore krijon historikun e bashkëjetesës. Referuar kësaj, shpjegon profesor Crepet, “është dhe ndodh me burrat, madje jo shumë të rinj, të cilët nuk mund të durojnë zhgënjimin, ngjarjen negative në kontrast të plotë me një arsim të caktuar”.
Nga Paolo Crepet, psikiatër, sociolog, shkrimtar, eseist dhe opinionist italian
Ky arsim mëson se fëmijët meshkuj nuk duhet të humbasin kurrë, sepse humbja nuk është e pranueshme: “Nuk mund të shkoni në shtëpi të mundur nga një grua që e konsideron veten inferiore, jo të denjë për aftësinë e saj vendimmarrëse. Ky koncept përforcohet nga një ide mesjetare, por mjerisht bashkëkohore, se fëmijët janë pronë. Sidomos nëse jeni mashkull, por jo vetëm”.
Të flasësh për egocentrizmin është nënvlerësim. Këtu ka edhe më keq.
Ekziston një ide feudale, për martesën dhe pasardhësit. Është një kalorës i Perandorisë së të Keqes, i cili e konsideron gruan e martuar një mitër dhe asgjë më tepër. Diçka që lind një fëmijë që nuk është pronë e saj. Por nuk është një ide gjinore. Pas atij burri është një grua, një nënë. Pa hyrë në meritat e çështjes, por duke tërhequr konsiderata të përgjithshme: Unë jam i bindur se është një çështje edukative dhe edukimi bëhet nga baballarët po aq sa nënat. Është si nëna që justifikon djalin ngacmues. Është një kulturë që qëndron në krah të dhunës: ajo e mëson dhe e justifikon atë. Kjo është arsyeja pse ne nuk mund të flasim për krime gjinore, pyetja është shumë më komplekse.
Vrasja është një akt frikacak.
Vetëvrasja është një vdekje e përjetshme, e kam shkruar tridhjetë vjet më parë në një libër që doli në Itali për vetëvrasjen. E shkrova sepse i dija reagimet e të mbijetuarve. Ju kompensoni disi një sëmundje, ashtu si dhe një aksident automobilistik. Një vetëvrasje çon në një ndjenjë faji, të cilën ky njeri donte ta theksonte më tej, duke vrarë gruan e tij, në mënyrë të tmerrshme.
Nuk ka justifikime për vrasësin. E thashë dhe e përsëris, ne jemi feudalë. Përdorim internetin dhe mediat sociale, por nuk jemi ndryshe nga njeriu i shekullit të 16-të.
Por a mund të konsiderohet depresioni si një justifikim?
“Të mos e përfshijmë. Psikiatrit – ata që unë nuk i konsideroj të zotë – përpiqen ta rregullojnë menjëherë, duke gjetur një diagnozë që justifikon disi aktin. Kjo është një tregti e ndyrë. Është ajo që mësuesi im Franco Basaglia e quajti “përqafimi vdekjeprurës midis psikiatrisë dhe drejtësisë”. Është e tmerrshme nga ana kulturore, duke çuar në thënien “E mirë, i gjori. Në fund ai ishte në depresion”.
Përgatiti Orjona Tresa / Burimi Huffington Post
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
