Përgatiti Esmeralda Birçaj, eksperte e shëndetit mendor
Krahasoni ndjeshmërinë e trupit tonë ndaj stresit kronik, si një pëlhurë e shtrenjtë kolltuku që sapo del nga fabrika dhe, të kesh një shtresë të hollë që e mbron atë, i reziston veshjes për ca kohë. Por nëse larja fillon, ngjitësi që e mbrojti atë prishet dhe pëlhura bëhet pis më lehtë derisa të bëhet rreckë!
Dhe ne njerëzit, derisa të na ndodhë diçka shumë e madhe, kemi forcë dhe durojmë presionin dhe pluhurin që ngrihet rreth nesh dhe kundër nesh.
Megjithatë, pas krizës së parë, rezistenca jonë ndaj veshjes ndryshon.
Shumë më lehtë i nënshtrohemi dëmtimit, dhe gjithnjë e më shpesh kemi nevojë për operacione trajtimi, derisa të arrijmë në një pikë, ku asgjë e madhe nuk ndodh, fijet tona nervore, duken si fije të palyera, të vjetra, të gatshme për të lënë kanavacën që mbajnë tani, madje edhe nëse ulen në boshllëkun e tyre aq pluhur sa duan.
Kjo është arsyeja pse shpesh, njerëzit pyesin veten pas një krize, si bëhet me një arsye kaq të vogël ose minimale për të arritur kolapsin, ndërsa më parë kishim pësuar një presion shumë më të madh pa pësuar dëmtime të ngjashme.
Sistemi ynë nervor, e shihni, ka një logjikë të vetën, ku presioni ndikon jo vetëm kur ato na presin jetën me prerje tërthore të trishtimit, por edhe në mënyrë akumulative, si “a sail stealing his threads pick up-sit next year”.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
