Besimi se nuk kemi burimet e nevojshme për të përballuar stresin e punës mund të na shtyjë të marrim vendime që nuk duken më të mirat, por thjesht ato që minimizojnë rreziqet. Quhet “vendimmarrje mbrojtëse” dhe është një fenomen që mund të luftohet duke përmirësuar organizimin e ndërmarrjes.
Një mentalitet tepër “mbrojtës” jo vetëm që nuk sjell rezultate, por gjithashtu mund të jetë një shenjë se ka shumë pasiguri brenda organizatës. Një studim i fundit i kryer në Gjermani dhe i botuar në ‘Journal of Profesional and Organising Psychology’ heton të ashtuquajturën “vendimmarrje mbrojtëse”, ky është procesi me të cilin ne ndonjëherë priremi të mos marrim vendimin që është në interesin më të mirë të kompanisë, por alternativa që minimizon rreziqet që ata që e marrin atë të drejtohen në rast se diçka shkon keq.
Ky fenomen, shpjegon studimi, nuk është domosdoshmërisht rezultat i një marrëdhënie shkatërruese midis palëve ose shkeljes së detyrimeve midis një punonjësi dhe eprorit të tij. Në fakt, dëshira për të shmangur situatat stresuese shpesh shtyn drejt proceseve mbrojtëse të vendimmarrjes, kur besohet se dikush nuk ka burimet e nevojshme për t’u përballur me to.
Pra, si të ndërtojmë organizata ku nuk ka premisa për “vendimmarrje mbrojtëse”? Këto janë indikacionet e propozuara në studim:
- Udhëheqësit duhet të kuptojnë dhe komunikojnë se dështimi mund të jetë një mundësi për të mësuar.
- Organizata duhet të shpërblejë proceset e mira sesa rezultatet e mira.
- Qëllimet duhet të jenë të qarta dhe udhëzimet transparente, në mënyrë që “drejtësia organizative” të perceptohet brenda ekipit.
- Duhet të promovohet një dialog i vazhdueshëm midis të gjitha niveleve të organizatës.
Burimi / https://www.linkedin.com/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
