Largohuni nga krahasimet, mos shikoni më kot jashtë dhe të kërkoni forcë: vetëm në këtë mënyrë do të jeni në gjendje të përballeni edhe në momentet më të vështira.
Shumë njerëz nuk ndihen të sigurt, kurrë nuk janë të gatshëm. Ata janë të bindur se janë të dobët, të brishtë, kurrë mjaftueshëm të fortë. Ju bllokoheni në një betejë që mund të zgjasë shumë vite: “Unë duhet të bëhem më i fortë, duhet të kapërcej pengesat, nuk duhet të ndihem i brishtë, nuk duhet të jem i dobët”. Pasiguria shpesh lind nga forma më e tmerrshme e vetësulmimit që ekziston: krahasimi, ajo që Schwaller de Lubicz, një nga studiuesit më të mëdhenj të shpirtit, e quajti “drama e inteligjencës që krahason”.
“Unë nuk kam mundur të martohem, vëllai im po”, “Unë nuk mund të pohoj veten në takime, ndërsa shoqja ime Giulia po”. Në momentin që filloni të përpiqeni të imitoni jo vetëm njerëzit, por edhe modelet mendore, pasiguria bëhet gjithnjë e më e fortë.
Pasiguria e Shenjtë
Fetë, falë njohurive të tyre mijëravjeçare, mund të na mësojnë shumë për kodet e brendësisë sonë. Në botën hebraike, pasiguria quhet “pasiguria e shenjtë”. Pasiguria është zëri i diçkaje brenda nesh që nuk di ku të shkojë, që nuk është mjaftueshëm i fortë. Por, ndryshe nga sa mendojmë, nuk është një defekt, por një pasuri.
Ne kemi një aleat brenda nesh që po përpiqet të zbarkojë thesarin e thesareve: veçantinë tonë. Nëse vini re në jetë kur keni bërë një gabim serioz, keni qenë shumë të sigurt: “Isha i sigurt se do të ishte personi i duhur dhe shkova i qetë, i bindur. Në fakt gabova, ai ishte narcisist dhe më dha vite të tmerrshme”.
Rëndësia e rrëshqitjes
Kur shohim një adoleshent që gabon, “rrëshqet”, nuk mendojmë kurrë se po kërkon rrugën e tij dhe se shpeshherë ta kërkosh do të thotë të dalësh, sepse vetëm kështu mund të shkosh përtej kufijve, kanuneve. Pra, le të përpiqemi të imagjinojmë se ka një mik brenda nesh, të pasigurt dhe të brishtë, por me një vizion tjetër: ai sheh përtej.
Pse fëmijët që janë më afër dimensionit të thellë, krijues dhe të gëzueshëm të psikikës dhe shpesh kanë një mik misterioz e imagjinar? Sepse ata e dinë që ka një aleat tek ne. Mundohuni të mendoni se pasiguria nuk është gjë tjetër veçse një aleat që nuk e miraton mënyrën tonë të të parit të botës.
Linja e vështirë nuk funksionon
Nëse është e vërtetë që pasiguria lind nga përpjekjet që bëjmë për t’u dukur si të tjerët, aq më e fortë është ana artificiale me të cilën duam të identifikohemi dhe aq më e fortë është ndjenja e mosbesimit te vetja. Shpesh fëmijët janë kokëfortë duke mos dashur të bëjnë disa gjëra. Kur ndaloni t’i kërkoni, në një moment, kush e di pse ata fillojnë t’i bëjnë ato. Ne, nga ana tjetër, na pëlqen të mendojmë se linja e ashpër me veten funksionon. Sa herë e akuzojmë veten: “Edhe këtë herë ke gabuar!”. Nëse dëshironi të dilni nga pasiguria kështu, nuk do t’ia dilni. Provoni t’i thoni vetes: “Shiko: kjo gjë nuk më vjen me gjithë përpjekjet e mia”.
Anët tona që duan të dalin
Një pacient i imi më tha:
“Sigurisht që jam i pasigurt, bëj një punë që nuk më pëlqen”.
“Çfarë do të donit të bënit?” e pyeta.
“Do të kisha dashur të isha një shkrimtar i tregimeve të vendosura në shekullin e 18-të”.
“Interesante, ai mund ta bëjë atë.”
Pra, bëmë një pakt: “Shkruani historitë e shekullit të 18-të kur të mundeni gjatë ditës”.
Shpirti i tij i lashtë donte të konsiderohej, shikohej, dëgjohej: forma e rëndë e ankthit që e kishte sjellë tek unë filloi të zbehej. Ajo që ajo e quajti pasiguri ishte një pjesë e përpjekjes së tij për të gjetur një mënyrë tjetër për të luajtur. Shumë mendojnë: “nëse ndryshoj jetën time, do të jem më i sigurt”. Jo, do të jeni më të sigurt nëse pranoni se ka gjëra brenda jush që duan të shprehen.
*Dr. Raffaele Morelli, psikiatër, psikoterapist
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
