Ka shumë njerëz të dashur që, fatkeqësisht, u është dashur të na lënë. Pavarësisht nga kjo, kujtesa e tyre është ende e gjallë në thellësitë e zemrave tona, ashtu siç është ende gjallë dhimbja e atyre mungesave që duket se na mundojnë, për shkak të humnerës së dhimbjes në kujtesën tonë.
Për cilat mungesa po flasim?
Këta janë ata njerëz që kanë dashur të na lënë, pa pasur madje as kohë për të thënë “Të dua” ose edhe “Më vjen keq”. Siç mund ta imagjinoni, kjo mund të përjetohet vetëm si një ankth i vërtetë, që mund ta bëjë procesin e përpunimit të dhimbjes shumë të vështirë. Për fat të keq ka gjithmonë një fund për çdo gjë.
Ka nga ata që mendojnë se fundi i kësaj jete duhet të përjetohet si një lamtumirë, në stacion, në një tren. Ku keni kohë për të pasur një bisedë me ata që po largohen. Ku mund të japësh një përqafim të fundit, me bindjen se gjithçka do të jetë mirë. Asnjë nga këto nuk është e mundur në këto raste.
Megjithatë, ata që na kanë lënë mund të vazhdojnë të jetojnë në çdo rrahje të zemrës sonë: ata pushojnë në mendjen tonë dhe na japin fuqinë për të jetuar çdo ditë me një buzëqeshje…
A është dhimbja për humbjen e të dashurve e njëjtë për të gjithë?
Anne Morrow Lindberg, një shkrimtare e njohur, në fillim të shekullit të njëzetë, shpjegoi në biografinë e saj, se si dhimbja, ndryshe nga shumë njerëz, nuk është universale. Vuajtja është diçka aq personale dhe e thellë sa vetëm individi mund ta kuptojë vërtetë, në mënyrë që të fillojë një proces i ngadaltë i rindërtimit të brendshëm. Kështu, ai largohet, pa asnjë paralajmërim dhe kjo duhet të pranohet sa më shpejt që të jetë e mundur.
Kush na la pa kërkuar leje ose thënë lamtumirë
Shpesh thuhet se i vetmi aspekt “pozitiv” i një sëmundjeje fundore është se, në një farë mënyre, i lejon personit të mësohet dhe të përgatitet për lamtumirën e fundit. Sidoqoftë, aq sa një familje mund të “përgatitet” për një shkëputje të kësaj madhësie, shpesh, larg ndjenjës së lehtësimit, ajo përjeton këtë përvojë në një mënyrë traumatike.
Ata që na kanë lënë, pa kërkuar leje, ose thënë lamtumirë janë pa dyshim mungesat që e bëjnë procesin e përpunimit të dhimbjes më të vështirë, të karakterizuar nga 5 fazat e modelit Kübler-Ross.
Çfarë ndjeheni fillimisht?
Në fillim është normale që të ndjesh një ndjenjë mosbesimi dhe refuzimi, deri në rastin më të keq, një gjendje të çrregullimit jetësor, të shënuar nga zemërimi i madh ose depresioni. Zhdukja e papritur e një të dashur është shumë më tepër se një ndikim intensiv emocional. Kjo humbje mund të lë shumë çështje të pazgjidhura, fjalë të pashprehura, keqardhje dhe një nevojë të dëshpëruar për të thënë, për herë të fundit, fjalën “lamtumirë”.
Përgjigjet për të gjithë këtë, mund t’i gjejmë vetëm brenda vetes: pikërisht atje duhet të sigurohemi, gjatë kësaj periudhe delikate të kohës, të jemi në gjendje të gjejmë qetësinë, lehtësimin dhe pranimin që na nevojitet.
Si të merremi me humbjen e një të dashuri, kur nuk mund të themi lamtumirë?
Dije se “zhdukja e një personi” nuk është krejtësisht e vërtetë, ajo kurrë nuk është krejtësisht autentike. E vetmja mënyrë, në të vërtetë, për të humbur përgjithmonë një person është harresa. Por çdo person, siç kemi thënë, përjeton dhimbje në mënyra të ndryshme. Jo të gjithë kanë të njëjtën kornizë kohore ose përdorin të njëjtat strategji.
Megjithatë, kjo dhimbje, e cila pothuajse duket se na paralizon menjëherë, e cila merr frymën tonë dhe shqetëson shpirtrat tanë gjatë ditëve të para, javëve ose muajve, gjithmonë përfundon në venitje. Sepse, edhe nëse besojmë se nuk është e mundur … ne mund të mbijetojmë.
Mësoni t’u thoni lamtumirë atyre që nuk na kanë dhënë mundësinë
Kushdo që na la me aq shumë pyetje pa përgjigje, kaq shumë fjalë të pashprehura dhe pa na thënë lamtumirën që na nevojitej, nuk duhet të kthehemi. Kjo është një e vërtetë që ne duhet të dimë ta përballojmë dhe pranojmë.
Si ta bëni?
Mundohuni të mendoni se ai person ju ka dashur dhe se kjo dashuri ishte e ndërsjellë. Shmangni përqendrimin e mendimeve tuaja në ditën e humbjes tuaj, mendoni për ato momente lumturie dhe entuziazmi që keni ndarë. Kjo është ajo ku përgjigjet e pyetjeve tuaja qëndrojnë: ai person e dinte se ti e doje.
Shkruani një letër me gjithçka që ju dëshironi t’i thoni, ose, nëse preferoni, të ndiheni më të lehtësuar, bisedoni me atë mendërisht ose me zë të lartë. Ose, vizualizoni një moment harmonie të ndarë me të, një moment paqeje dhe lumturie, ku buzëqeshët. Nëse preferoni, përsëriteni këtë ushtrim disa herë kur keni nevojë për të.
Sidoqoftë, është e përshtatshme që edhe të ndani kohë me anëtarët e tjerë të familjes dhe miqtë, të cilët pa dyshim do të jenë në gjendje t’ju japin përgjigjet që ju nevojiten. Ata do t’ju bindin se edhe nëse nuk mund t’i thoni lamtumirë atij personi, ai e di shumë mirë sa e doni.
Gjithçka do të kalojë.
Plaga e shkaktuar nga kjo humbje, nga kjo mungesë aq e dhimbshme dhe e papritur, do të shërohet me kalimin e kohës. Edhe nëse këto janë boshllëqe që nuk do t’i harroni kurrë, sepse, besoni apo jo, është e mundur të kapërcehet kjo dhimbje e jashtëzakonshme. Truri ynë është “i programuar” për të kapërcyer çdo fatkeqësi, për shkak të atij instinkti të lindur që na bën të ecim përpara, pavarësisht gjithçkaje.
Për të mbijetuar.
Për këtë arsye, mjafton të kujdesesh për veten në të njëjtën mënyrë si restaurimi i një porcelani delikat të thyer. Vetëm në këtë mënyrë do të jeni në gjendje të ribashkoni ato kujtime të bukura, të cilat i nderojnë të dashurit, me atë substancë, për të cilën bëhen dashuritë që nuk harrohen asnjëherë. Me dashuri të sinqertë dhe atë trashëgimi emocionale, të jemi më të fortë dhe më të guximshëm për nesër.
Burimi / www.giornodopogiorno.org
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
