Tomi jeton në Wavertree, një periferi të qetë të Liverpulit, me nënën e tij, Adën, gruan që e lindi kur ai ishte vetëm tetëmbëdhjetë vjeç. Ai punon si piktor dhe dekorues, ajo është infermiere ndihmëse. Ditët e tyre kalojnë thjesht, mes aromës së çajit të mëngjesit, gazetave të shpërndara në tavolinë dhe disa të qeshurave para televizorit. Gjithmonë krah për krah.
Ata e kalojnë gjithë jetën e tyre kështu. Derisa, kur Tomi mbush 80 vjeç, ai fillon të përjetojë disa probleme shëndetësore. Ai nuk është më i pavarur dhe duhet të transferohet në një azil pleqsh. Është viti 2016. Për herë të parë, nëna dhe djali ndahen.
Por Ada, e cila që atëherë ka mbushur 98 vjeç, nuk mendon dy herë. Ajo pret disa muaj, pastaj përgatit valixhet e saj. Ajo largohet nga shtëpia e saj dhe i bashkohet Tomit në azil pleqsh. Miqtë dhe vajzat e saj përpiqen ta ndalojnë, duke tundur kokën. Shijo pleqërinë tënde në shtëpi. Ada buzëqesh, por nuk e ndryshon mendjen; ajo e di që Tomi ka nevojë për të, dhe ti nuk pushon kurrë së qeni nënë.
Kur Tomi e sheh atë duke ardhur nga fundi i korridorit, ai shpërthen në lot. Ai e përqafon fort, duke pëshpëritur, “Mami”, me një zë të thyer. Edhe ajo është e prekur, por pas disa sekondash ajo e merr veten. “A u solle mirë kur unë nuk isha aty?
“Çdo mbrëmje Ada shkon në dhomën e tij për ta përshëndetur me një puthje në ballë, çdo mëngjes ajo troket për t’i uruar mirëmëngjes. Nëse ajo largohet për te parukierja, ai e pret te dritarja, gati ta përshëndesë kur ajo të kthehet. Në dhomën e ndenjes, i pret shfaqja e tyre e preferuar televizive, një lojë e mirë me letra dhe, midis një gjëje dhe një tjetre, kujtimet e një jete.
Çdo ditë, brenda mureve të asaj shtëpie të moshuarish, ndodh një magji e butë dhe e habitshme. Nëna dhe djali janë ende të pandashëm. Dhe Tomi, me sy që shkëlqejnë, e di mirë këtë. Edhe në moshën tetëdhjetë vjeç, kur nëna juaj hyn në dhomë, ju ende ndiheni si një bir.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
