Në një zhvillim novator, stimulimi i thellë i trurit (DBS) është shfaqur si një shpëtim potencial për individët që përballen me depresionin dobësues. Emily Hollenbeck, e cila luftoi me një gjendje depresive të thellë dhe të përsëritur, e krahasoi përvojën e saj me përfshirjen nga një vrimë e zezë e pamëshirshme, ku edhe lëvizjet më të thjeshta ndiheshin të rënda.
Me një histori familjare të shënuar nga humbje tragjike deri në vetëvrasje, Hollenbeck e gjeti veten në një udhëkryq, duke u përballur me realitetin e zymtë se gjendja e saj mund të rezultonte fatale.
Në një lëvizje të guximshme drejt gjetjes së prehjes, Hollenbeck zgjodhi një trajtim jokonvencional: DBS. Kjo terapi eksperimentale përfshin implantimin e elektrodave direkt në tru.
Teknika e stimulimit të thellë të trurit
Është një teknikë e ngjashme me instalimin e një stimuluesi kardiak, por për qarkun e ndërlikuar të mendjes. Studiuesit janë optimistë të kujdesshëm për potencialin e DBS për t’u ofruar ngushëllim afro 3 milionë amerikanëve, të cilët, si Hollenbeck, përballen me depresionin rezistent ndaj trajtimeve konvencionale.
Thelbi i DBS qëndron në dhënien e impulseve elektrike të synuara në rajone specifike të trurit, duke orkestruar një simfoni të aktivitetit nervor. Është një metodë që premton, e vërtetuar nga një grup kërkimesh në rritje.
Megjithatë, udhëtimi nuk ka qenë pa pengesa. Dy studime të rëndësishme që hedhin dyshime mbi efikasitetin e DBS për depresionin për pak kohë ngecën përparimin, duke nxitur shqyrtimin e komunitetit shkencor.
Megjithatë, ndërsa shpresa dridhet në horizont, Administrata e Ushqimit dhe Barnave (FDA) ka përshpejtuar shqyrtimin e kërkesës së Abbott Laboratories për të zgjeruar përdorimin e pajisjeve DBS për depresionin rezistent ndaj trajtimit. Kjo lajmëron një pikë kthese të mundshme në peizazhin e kujdesit të shëndetit mendor, duke ofruar një fije shprese për ata që janë kapur nga shtrëngimi mbytës i depresionit.
Për Hollenbeck, vendimi për t’iu nënshtruar DBS lindi nga dëshpërimi. Pavarësisht se po lundronte në thellësitë e varfërisë dhe të pastrehëve, ajo e gjeti veten të përfshirë nga humnera e depresionit.
Çdo përpjekje për terapi konvencionale rezultoi e kotë, duke e lënë atë në skaj të dëshpërimit. Vetëm kur një mjek e prezantoi atë me DBS tre vjet më parë, një rreze shprese depërtoi në errësirë.
Nën duart e aftë të Dr. Brian Kopell, drejtor i Qendrës së Neuromodulimit në Mount Sinai, Hollenbeck iu nënshtrua procedurës së ndërlikuar. Elektroda të holla metalike u vendosën në mënyrë delikate në një rajon të trurit të saj të njohur si korteksi cingulat subcallosal – një qendër kryesore në rregullimin e sjelljes emocionale. Të lidhura me një pajisje të vendosur nën lëkurën e gjoksit të saj, këto elektroda lëshuan një simfoni të impulseve elektrike, të ngjashme me një rrjedhë të vazhdueshme të mbështetjes emocionale.
Për Hollenbeck-un, transformimi nuk ishte aspak i mrekullueshëm. Pothuajse menjëherë pas operacionit, ajo ndjeu se pesha e dëshpërimit filloi të ngrihej. Çdo ditë që kalonte, errësira që dikur e turbullonte mendjen e saj, ua jepte vendin pamjeve të dritës.
Gëzimet e thjeshta, të errësuara prej kohësh nga qefini i depresionit, tërhoqën me shenjë përsëri. Nga shijimi i ushqimeve vietnameze tek zbukurimi i shtëpisë së saj me energji të re, udhëtimi i Hollenbeck me DBS paralajmëroi një kapitull të ri shprese dhe qëndrueshmërie.
Ndërsa sfera e kujdesit për shëndetin mendor pëson një ndryshim paradigme, të nxitur nga risitë si DBS, gjendja e individëve që luftojnë me depresionin rezistent ndaj trajtimit mund të gjejë së shpejti ngushëllim.
Ndërsa rruga përpara mbetet e mbushur me sfida dhe pasiguri, historia e Hollenbeck qëndron si një fener shprese – një dëshmi e fuqisë transformuese të shkencës dhe elasticitetit të palëkundur të shpirtit njerëzor.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
