Sot ka një shumëllojshmëri të gjerë familjesh që kanë pak të bëjnë me konceptin e familjes tradicionale. Një nga llojet më moderne është ai i familjeve me një prind, i karakterizuar nga mungesa e njërit prej prindërve.
Llojet e familjeve me një prind
Këto bashkime familjare përbëhen nga një i rritur që ka marrë përgjegjësinë për një ose dy fëmijë. Megjithatë, koncepti është shumë më i gjerë se kaq, pasi përfshin një sasi të madhe tipologjish. Midis këtyre:
Prindër të ndarë, njëri nga të dy jeton në shtëpi me një ose më shumë fëmijë.
Baba në pleqëri, i ve, i cili jeton me një djalë në adoleshencë.
Beqar që vendos të birësojë.
Adoleshent që kishte një fëmijë dhe që vendos të qëndrojë në familjen e origjinës duke rritur fëmijën e tij.
Individët e divorcuar janë njerëz që nuk kanë ndërtuar një martesë të mirë, por janë edhe njerëz që nuk mund ta pranonin një të keqe. – Paul Bohannan-
Përparësitë e familjeve me një prind
Mungesa e njërës prej figurave prindërore në shumë raste forcon lidhjen emocionale mes prindit të vetëm dhe fëmijës (ose fëmijëve). Kur mungon një nga shifrat e referencës, pavarësia rritet kur duhet të merren vendime në lidhje me edukimin dhe jetën e fëmijëve. Dhe ky aspekt shtrihet në mungesën e diskutimit për kriteret edukative që përdoren për rritjen e fëmijëve. Ky mjedis më i qetë dhe fleksibël mund të krijojë një atmosferë më të këndshme familjare sesa një atmosferë të tensionuar. Në përgjithësi, familjeve me një prind u mungon një nga shtyllat, kështu që fëmijët janë më të pavarur. Shumë prej tyre marrin rolin e atij babai ose nënës që mungon dhe marrin përsipër përgjegjësi më të mëdha se sa pritej në moshën e tyre. Ndonjëherë këto përshtatje të detyruara i ndihmojnë ata të piqen, por ato gjithashtu mund të kthehen në një pikë të dobët.
Brishtësia e familjeve me një prind
Një nga vështirësitë kryesore me të cilat duhet të përballen këto familje është ekspozimi i fëmijëve më të vegjël ndaj konflikteve mes prindërve. Gjatë seancave psikoterapeutike u dëshmua drejtpërdrejt se problemet e çiftit kanë ndikim të drejtpërdrejtë tek fëmijët e tyre. Ky ndikim është i tillë që në shumë raste lë një plagë të thellë që vazhdon edhe përtej fëmijërisë. Kësaj duhet t’i shtojmë edhe keqardhjen e fëmijëve, sepse ata nuk janë pjesë e një familjeje tradicionale. Pamundësia për të mbajtur një dialog dhe për të gjetur marrëveshje favorizon njëanshmërinë kur bëhet fjalë për marrjen e vendimeve të rëndësishme. Kjo vetmi e dukshme kur duhet të merren vendime për fëmijët, rrit ngarkesën e përditshme të prindit, i cili përfundon duke i kushtuar më pak kohë vetes dhe duke e lënë pas dore veten në shkallën e prioriteteve.
Më pak privatësi dhe më shumë lejueshmëri
Në familjet me një prind, fëmijët zakonisht nuk respektojnë privatësinë e të rriturve, sepse ata nuk e dinë (ose mohojnë) intimitetin e çiftit. Për këtë arsye, mund të ndodhë që fëmijët të ndërpresin bisedat telefonike ose të ndërhyjnë në vendime që nuk u takojnë në një fazë të caktuar të rritjes së tyre. Prindi gjithashtu priret të jetë më lejues me fëmijët që, në një farë mënyre, përfitojnë nga roli i dyfishtë i babait dhe i nënës. Megjithatë, siç u përmend tashmë, ndonjëherë fëmija priret të marrë rolin e figurës që mungon. Për shembull, të kundërshtosh me vendosmëri nënën që të dalë me miqtë, të mos i besosh babait ose të pretendosh se ndan një shtrat me prindin. E keqja e kësaj situate është se i rrituri bëhet lejues pa e kuptuar. Nuk ka asnjë anëtar të dytë të çiftit (apo një kujdestar) të përfshirë në edukimin e fëmijës që vepron si pasqyrë, në mënyrë që të kuptohet se nuk po i bëjnë mirë fëmijës.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
