Të kujtohet kur ishe fëmijë? Fëmijëria është një kohë e mrekullueshme, dhe kjo është arsyeja pse ne gjithmonë duam të kthehemi dhe gjithmonë ndihemi nostalgjikë për këtë fazë. Është koha kur zbulojmë botën dhe në të njëjtën kohë ndihemi të mbrojtur nga të rriturit.
Në fëmijëri dhe adoleshencë, janë prindërit ata që kanë për detyrë të na mbrojnë, të plotësojnë nevojat tona dhe më e rëndësishmja, të marrin vendime për ne. Kjo është arsyeja pse të rritesh është një përvojë e hidhur, ne humbasim rehatinë dhe sigurinë, por fitojmë diçka jashtëzakonisht të rëndësishme: lirinë.
Me kalimin e viteve, dalëngadalë marrim frenat e jetës sonë. Gjëja e parë që bëjmë është të punojmë për t’u kujdesur për nevojat tona bazë, por ka edhe aspekte të tjera për të cilat duhet të marrim përgjegjësi: lidhjet tona emocionale, për shembull, ose shëndetin mendor.
Është mënyra se si e trajtojmë këtë përgjegjësi që shënon ndryshimin midis rritjes dhe pjekurisë. Koha kalon në mënyrë të pashlyeshme dhe ne të gjithë rritemi, por mënyra se si marrim përgjegjësinë për emocionet tona do të na lejojë të pohojmë se përveç rritjes, ne bëhemi të pjekur.
Të maturohesh do të thotë të mësosh të gjesh zgjidhjen dhe jo fajtorin. Marrja e vendimeve përfshin ndjenjën e emocioneve që lidhen me frikën e bërjes së gabimeve dhe pasigurive. Aq shumë sa ndonjëherë ngecim dhe është shumë e vështirë të zgjedhim një rrugë mbi një tjetër.
Ajo që është e sigurt është se të gjithë bëjmë gabime, kjo është pjesë e procesit të të mësuarit. Marrja e përgjegjësisë për të qenë i gabuar përfshin një proces kompleks të reflektimit dhe analizës së fakteve dhe për këtë arsye është ndonjëherë më e lehtë të kërkosh arsye të jashtme që justifikojnë gabimet tona.
/Revista Psikologjia
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
