Vajzat që i shohim duke luajtur në park ose në shkollë sot, do të jenë gratë e së nesërmes. Por para së gjithash ato janë vajza dhe asgjë nuk e justifikon vjedhjen e fëmijërisë së tyre, në mënyrë që në të ardhmen të jenë gra të përsosura.
Të gatshme për t’u bërë nëna, të gatshme për të drejtuar një shtëpi dhe një familje, të gatshme për të dhënë më të mirën në punë, të gatshme për të menaxhuar emocionet, të gatshme për të mos e lënë frustrimin t’i mposhtë dhe të gatshme për të mos u dorëzuar. Nëse ju vjen shumë keq pasi keni lexuar kaq shumë herë fjalën “gati”, imagjinoni!
Fëmijëria nuk është trampolina për gratë perfekte
Fëmijëria nuk është trampolina për gratë perfekte. Sigurisht, të gjithë prindërit duan më të mirën për fëmijët e tyre. Kjo është arsyeja pse ata punojnë shumë çdo ditë, kjo është arsyeja pse ata kërkojnë shkollën më të mirë dhe bëjnë një përpjekje të madhe për të shumëfishuar orët e ditës.
A është e vërtetë që kërkojmë shumë nga fëmijët tanë në ditët e sotme? Ndoshta është kështu, por e vërteta është se ne i dëgjojmë shumë pak. Ata kanë shumë rrjete sociale për të shprehur veten, por pak hapësirë për ta bërë këtë brenda familjeve të tyre.
Nuk po themi t’u japim vajzave liri të plotë, por të marrim parasysh atë që ato duan tani dhe në të ardhmen nëse vendosim t’i japim vetes të drejtën për të vendosur për to: nëse e marrim përsipër këtë të drejtë dhe detyrim, nuk mund t’i shmangemi përgjegjësisë që vjen me të. Nuk ka të bëjë me dakordësinë për gjithçka, por me ndihmën që u japim vajzave tona për të zbuluar vetë se ku duan të shkojnë. Kjo nuk ka të bëjë fare me prindër pak a shumë të rreptë. Nëse duam t’u mësojmë diçka, le t’u mësojmë se përsosmëria nuk ekziston, se gjatë jetës së tyre do t’u duhet të përballen me frikërat e tyre, se i guximshëm nuk është ai që nuk ka frikë, por ai që e lë mënjanë dhe e kapërcen atë. Duke vepruar kështu, ata do të kuptojnë se sa të vogla janë në të vërtetë ato frikëra.
Gratë perfekte nuk ekzistojnë, por ato të guximshmet ekzistojnë.
Ne u mësojmë vajzave tona se përsosmëria nuk ekziston, por se frika shumëfishohet ndërsa ecim përpara: ka shumë më pak për të humbur në pikën e fillimit sesa në hapësirat e ndërmjetme. U themi vajzave tona se ka fitore që vijnë me një çmim që nuk ia vlen ta paguash, sepse nuk ia vlen të jesh personi më i popullarizuar duke përdorur ngacmime, fyerje ose ofendime.
Le t’u tregojmë vajzave tona se përpara se të përqafojnë ndonjë mendim si të tyren, është mirë ta analizojnë atë. Le t’ua mësojmë këtë, edhe nëse kjo do të thotë që ata do ta vënë në praktikë këtë këshillë me mendimet tona dhe ne do të duhet të shpenzojmë kohë duke ua shpjeguar ato. Le të mos i lejojmë të besojnë se të jesh i prekshëm do të thotë të jesh i dobët, sepse të veshësh armaturë pranë njerëzve që duam vetëm sa na largon prej tyre.
Ne u mësojmë vajzave tona se ato kanë fuqi të madhe, atë të prishjes së lidhjes me partnerin e tyre që në shenjat e para të abuzimit, atë të thyerjes së një dere nëse ndiejnë se dikush është në rrezik, atë të thënë “jo” kur marrin një ftesë të dyshimtë. Ne u mësojmë atyre se liria nuk nënkupton anarki dhe se nëse ata kanë frikë prej saj, kjo nuk është për të mirën tonë.
Le t’u mësojmë bijave tona se duke bashkuar fuqinë dhe guximin e tyre, ato do të bëhen njerëz të denjë, dhe gjatë këtij procesi, le t’i ndihmojmë ato të jenë njerëz të guximshëm. Meqenëse “ndërkoha” ka rëndësi, ka aq shumë rëndësi saqë nëse ndalemi të mendojmë për të, gjithçka ndodh “ndërsa” jetojmë, “ndërsa” vdesim… dhe në këtë “ndërkohë” plot perspektiva ndodh një gjë, domethënë, lumturia ka një simpati të çuditshme për njerëzit e guximshëm.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
